Kultura praska - kultura archeologiczna wczesnego średniowiecza rozwijająca się między V w. n.e. - VII w. n.e., na terenach Europy Środkowej. Obejmowała początkowo górne i częściowo środkowe dorzecze Dniepru. W V w. n.e. kultura ta przeniknęła na terytorium obecnej Polski, Czech, Austrii, Słowacji, wschodnich Niemiec oraz na południowy wschód Europy. Nazwa kultury wywodzi się od stanowisk archeologicznych przebadanych wokół Pragi w roku 1939 przez czeskiego archeologa I. Borkowskiego. Powstanie, obszar i zanik
Kultura ta powstała w wyniku ekspansji osadniczej Hunów na tereny zajęte poprzednio przez zróżnicowaną etnicznie ludność osiadłą kultury czerniachowskiej oraz kultury kijowskiej. Zapoczątkowało to rozwój nowych kultur archeologicznych znanych jako kultura praska, kultura pieńkowska i kultura kołoczyńska. Zespoły kulturowe wyodrębnione na tym terenie uważane są przez historyków oraz archeologów za wczesnosłowiańskie.
Nazwa kultury pochodzi od typu ceramiki odkrytej i wyodrębnionej na terenie Czech. Klasyfikacji dokonano zarówno pod względem techniki produkcji tych naczyń jak również jej form.
Kultura praska, wywodzona wraz z pozostałymi dwiema kulturami wczesnosłowiańskimi z kultury kijowskiej, rozwinęła się po części na bazie wcześniejszej kultury czerniachowskiej w jej zachodniej części, przyjmując charakterystyczne dla tej kultury przejawy produkcji dóbr materialnych. Kultura praska jest identyfikowana ze Sklawinami, zachodnim odłamem Słowian wzmiankowanym w kronice Jordanesa.
Od wschodu kultura ceramiki praskiej graniczyła z kulturą pieńkowską i (bardziej na północ) kulturą kołoczyńską, a od strony północno-zachodniej (prawe dorzecze rzeki Wisły po dorzecza Odry oraz Łaby) z kulturami ceramiki dwustożkowej, tzw. typ feldbarski.
Na obszarze zajmowanym przez kulturę praską między VIII/IX w. n.e. wykształciły się następnie wczesnoplemienne kultury archeologiczne Słowian zachodnich.
Cechy charakterystyczne
Niewielkie osiedla lokowane wzdłuż rzek.
Drewniane kwadratowe chaty z płytkim podpiwniczeniem zagłębione w ziemię (tzw. półziemianka) oraz umieszczonym w narożniku glinianym lub kamiennym piecem kopułkowatym (lub paleniskiem).
Proste, lepione ręcznie, z brunatnej gliny z dużą domieszką piasku, najczęściej nie zdobione ceramiki; garnki tzw. typ praski oraz typ Korczak (nazwa dotyczy wschodniej części omawianej kultury). Obszar występowania ceramiki typu praskiego oraz ceramiki do niej zbliżonej typu Korczak pokrywa się z dawnym obszarem występowania kultury przeworskiej, tj. Polski Środkowej, Polski Południowej, Czech i Moraw, ziemiami środkowo-połabskimi, Słowacją, obejmuje także tereny na południe od rzeki Dunaj.
Zmarłych po spaleniu, chowano razem ze szczątkami stosu pogrzebowego w urnach popielnicowych, które składano następnie na płaskich cmentarzach.
(…)
…
Osada kultury praskiej z przełomu V/VI w. n.e. - VII w. n.e. w Bachórzu, największe systematycznie zbadane osiedle wczesnosłowiańskie w Polsce.
Kultura materialna Słowian
Ozdoby Słowian
Ozdoby: zapinki, kolczyki, naszyjniki, sprzączki,. Ozdoby wykonane ze srebra, metali kolorowych, szkła, bursztynu, kamieni półszlachetnych, żelaza, kości, muszli, itp. Część z nich była produkowana na miejscu inne importowane z różnych stron Europy. Do najpiękniejszych ozdób można zaliczyć zausznice wyrabiane w IXw. Na terenie państwa wielkomorawskiego. Powszechnie produkowane były kabłączki skroniowe różnych typów, najczęściej wykonane z brązu, cyny i ołowiu, choć zdarzały się też srebrne, a wyjątkowo i złote. Przytwierdzano je do skórzanych i płuciennych pasków opinających czoło, a nosiły je osoby dorosłe i dzieci obojga płci. Domy
Podstawowym typem domu była kwadratowa półziemianka z paleniskiem lub piecem w narożniku. Paleniska umieszczone w rogu dawały więcej ciepła. Miały one powierzchnię od 9 do 20m2, były jednoizbowe, z dachem dwuspadowym i niskimi ściankami drewnianymi. Niekiedy podłogi wykonane były z dranic, lecz częściej było to klepisko. Do domu prowadził wejście po schodach lub drabinie, zwykle…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)