3 Kredyt lombardowy jest udzielany bankom pod zastaw niektórych papierów wartościowych (obligacji, weksli skarbowych i weksli przedsiębiorstw) i ma na celu udzielenie przejściowej pomocy bankom, które znalazły się w trudnej sytuacji. Stopa lombardowa (cena tego kredytu) jest ustalana przez bank centralny na nieco wyższym poziomie niż stopa redyskontowa. Kredyt lombardowy to ostateczność dla banku komercyjnego.
Bank centralny może wykorzystywać przedstawione instrumenty kompleksowo, prowadząc politykę restrykcyjną bądź ekspansywną. Polityka restrykcyjna polega na podwyższaniu stopy redyskontowej i lombardowej, sprzedaży papierów wartościowych na otwartym rynku oraz podnoszeniu stopy rezerw obowiązkowych. Działania te zmniejszają płynność systemu bankowego, ograniczają podaż pieniądza i czynią go trudniej dostępnym (wzrasta cena kredytu).
Prowadząc politykę ekspansywną bank centralny dąży do zwiększenia płynności systemu bankowego, zwiększenia podaży pieniądza i uczynienia go łatwiej dostępnym (spada cena kredytu).
Mówiąc o oddziaływaniu banku centralnego na podaż pieniądza, należy również wspomnieć o kształtowaniu kursu walutowego. W sferze polityki kursowej banku centralnego należy wyróżnić interwencje dewizowe stosowane do obrony stabilności kursu waluty krajowej wobec walut zagranicznych. Bank stara się, aby wahania kursu na rynku nie wykraczały poza określone pasmo. Odbywa się to przez zwiększanie podaży dewiz lub „zdejmowanie” z rynku nadmiernej ilości dewiz. Za pośrednictwem tych operacji może następować zwiększanie lub zmniejszanie podaży pieniądza krajowego. Wzrost zakupu dewiz przez bank centralny zwiększa podaż pieniądza krajowego, a sprzedaż dewiz na ogół zmniejsza podaż tego pieniądza.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)