To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Kotwie. Należy wyróżnić kotwie osadzane w masywie skalnym i gruntowym. Ten typ konstrukcji podziemnych jest już ściśle uzależniony od właściwości miejscowego materiału, jakim jest górotwór otaczający wyrobisko. Kotwie gruntowe znajdują zastosowanie w metodzie odkrywkowej i są przeniesione do budownictwa podziemnego z naziemnych konstrukcji inżynieryjnych takich, jak budowa ścian oporowych, stabilizacja skarp lub zboczy itp. Elementami nośnymi tych kotwi są przeważnie cięgna (liny, kable i struny) i buławy uformowane z gruntu metodą cementacji. Kotwie gruntowe pracują jako samodzielne konstrukcje nośne przenosząc określone obciążenie, najczęściej czynne parcie gruntu. Długość tych kotwi dochodzi do kilkudziesięciu metrów a ich średnice w świetle otworów wiertniczych wahają się w granicach 5-10 cm.
Kotwie osadzane w masywie skalnym - to specyficzny rodzaj obudowy podziemnej, pracują jako elementy grupowe i wraz z górotworem tworzą zespoloną konstrukcję podziemną.
Kotwie są to pręty lub liny stalowe bądź pręty wykonane z tworzyw sztucznych o długości w granicach 100-500 cm i średnicy 20-40 mm. Osadzane są punktowo za pomocą zamków zaklinowujących się w górotworze (rys. 5.23) lub na zasadzie wklejania z użyciem zaprawy cementowej czy też żywic syntetycznych (rys. 5.24). Spośród punktowych zamocowań kotwi prętowych na uwagę zasługują przede wszystkim zamocowania szczeltnowo-klinowe, ekspansywne i gumowe. Osadzenie zamka szczelinowo-klinowego polega na wbiciu klina w szczelinę naciętego pręta i rozwarciu jego końcówki z zagłębieniem w górotworze (rys. 5.25). Konstrukcja i technologia osadzania tego typu kotwi jest niezwykle prosta, ale ich nośność jest zbyt mała, aby mogły znaleźć szersze zastosowali e. Bardziej skuteczne osadzenie odpowiadające wytrzymałości pręta zapewnia zamek kotwi ekspansywnej. Istnieje wiele rodzajów takich zamków, które najczęściej składają się ze szczęk i klina rozpierającego nakręcanego na nagwintowaną końcówkę pręta. Połączone prowizorycznie szczęki unieruchamia łącznik opierający się o wierzchołek pręta. Wkręcanie pręta w nagwintowany otwór klina powoduje jego przemieszczenie do wnętrza szczęk, które ulegają w wyniku tego rozwarciu i są wciskane w górotwór w otoczeniu otworu wiertniczego (rys. 5.26). Nośność kotwi ekspansywnych jest dostatecznie duża, aby można je stosować w bardzo szerokim zakresie. Kotwie te można również demontować wykręcając pręt z zamka. Kotew z głowicą gumową jest osadzona na zasadzie podłużnego sprężenia głowicy w celu jego rozszerzenia poprzecznie w kierunku ścianek otworu wiertniczego. Nośność takiej kotwi zależy więc od siły tarcia, jaka pojawi się na styku głowicy z górotworem. Jest ona ściśle uzależniona od siły przylegania głowicy, jej bocznego rozprężenia i współczynnika tarcia gumy po górotworze. Jest to układ podatny umożliwiający chwilowy poślizg głowicy w otworze wiertniczym na skutek przeciążenia bez utraty nośności nominalnej (rys. 5.27) Końcówki kotwi punktowych wystające poza otwory są nagwintowane i wyposażone w nakrętki, którymi dokręca się podkładki do górotworu, zapewniając jego sprężenie lub podwieszenie do głębiej zalegającego, bardziej ustabilizowanego masywu. Dokręcanie nakrętek przy zwiększonym momencie obrotowym powoduje ich naciąg wstępny sygnalizujący niezbędną nośność roboczą. Osadzenie kotwi w górotworze znajdującym się w pierwotnym stanie naprężenia ograniczy proces jego odprężenia, zachowując swoisty stan wstępnego sprężenia układu obudowa-górotwór. Naciąg kotwi będzie wywołany górotworem dążącym do odprężenia. Zatrzymany kotwiami proces odprężenia przyczyni się do zachowania właściwości nośnych naturalnego masywu skalnego. Masyw stanie się elementem konstrukcji podziemnej.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)