Fragment notatki:
1
Konwencja o międzynarodowej odpowiedzialności za szkody wyrządzone
przez obiekty kosmiczne
sporządzona w Moskwie, Londynie i Waszyngtonie dnia 29 marca 1972 r.
Państwa Strony niniejszej Konwencji,
uznając wspólny interes całej ludzkości w popieraniu badania i wykorzystania przestrzeni kosmicznej dla
celów pokojowych,
powołując się na Układ o zasadach działalności Państw w zakreie badań i wykorzystywania przestrzeni
kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi,
biorąc pod uwagę, że niezależnie od środków zapobiegawczych stosowanych przez państwa i
międzynarodowe organizacje międzyrządowe zajmujące się wypuszczaniem w przestrzeń obiektów
kosmicznych, obiekty takie mogą czasem spowodować szkodę,
uznając potrzebę opracowania skutecznych międzynarodowych norm i zasad postępowania dotyczących
odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez obiekty kosmiczne oraz w szczególności zapewnienia
szybkiego wypłacenia, zgodnie z niniejszą Konwencją, pełnego i sprawiedliwego odszkodowania
poszkodowanym,
przeświadczone, że ustalenie takich norm i zasad postępowania przyczyni się do umocnienia współpracy
międzynarodowej w dziedzinie badania i wykorzystania przestrzeni kosmicznej dla celów pokojowych,
uzgodniły, co następuje:
Art. I.
Dla celów niniejszej Konwencji:
a) wyrażenie "szkoda" oznacza utratę życia, zranienie lub inne zagrożenie zdrowia albo utratę, uszkodzenie
mienia lub majątku państw lub osób fizycznych lub prawnych albo majątku międzynarodowych organizacji
międzyrządowych;
b) wyrażenie "wypuszczenie w przestrzeñ" obejmuje również zamierzone wypuszczenie;
c) wyrażenie "pañstwo wypuszczaj¹ce w przestrzeñ" oznacza:
(i) państwo, które wypuszcza lub powoduje wypuszczenie obiektu kosmicznego,
(ii) państwo, z którego terytorium lub urządzeń wypuszczono obiekt kosmiczny;
d) wyrażenie "obiekt kosmiczny" obejmuje również części składowe obiektu kosmicznego oraz pojazd
wynoszący i jego części.
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
2
Art. II.
Państwo wypuszczające jest bezwzględnie zobowiązane do zapłacenia odszkodowania za szkodę, którą
wypuszczony przez nie obiekt kosmiczny wyrządził na powierzchni ziemi lub statkowi powietrznemu
podczas lotu.
Art. III.
W razie szkody wyrządzonej gdziekolwiek indziej aniżeli na powierzchni ziemi obiektowi kosmicznemu
jednego państwa wypuszczającego lub osobom lub majątkowi na pokładzie takiego obiektu kosmicznego
przez obiekt kosmiczny innego państwa wypuszczającego, to ostatnie odpowiada jedynie wówczas, gdy
szkoda wynikła z jego winy lub z winy osób, za które jest ono odpowiedzialne.
Art. IV.
1. W razie szkody wyrządzonej gdziekolwiek indziej aniżeli na powierzchni ziemi obiektowi kosmicznemu
jednego państwa wypuszczającego lub osobom lub majątkowi na pokładzie takiego obiektu kosmicznego
przez obiekt kosmiczny innego państwa wypuszczającego oraz szkody wyrządzonej przy tym trzeciemu
państwu lub jego osobom fizycznym lub prawnym, oba pierwsze państwa odpowiadają solidarnie wobec
tego trzeciego państwa w następującym zakresie:
a) jeżeli szkodę wyrządzono trzeciemu państwu na powierzchni ziemi lub statkowi powietrznemu podczas
lotu, ich odpowiedzialność wobec trzeciego państwa jest absolutna;
b) jeżeli szkodę wyrządzono obiektowi kosmicznemu trzeciego państwa lub osobom lub majątkowi na
pokładzie takiego obiektu kosmicznego gdziekolwiek indziej aniżeli na powierzchni ziemi, ich
odpowiedzialność wobec trzeciego państwa zależy od winy osób, za które każde z nich jest
odpowiedzialne.
2. We wszystkich wypadkach solidarnej odpowiedzialności, o której jest mowa w ustępie 1 niniejszego
artykułu, ciężar odszkodowania za szkodę jest rozłożony między dwa pierwsze państwa stosownie do
zakresu ich winy; jeżeli zakresu winy każdego z tych państw nie można ustalić, obowiązek odszkodowania
obciąża na równi oba te państwa. Taki podział nie narusza prawa trzeciego państwa do dochodzenia
pełnego odszkodowania należnego na podstawie niniejszej Konwencji od któregokolwiek lub od wszystkich
państw wypuszczających, które ponoszą solidarną odpowiedzialność.
Art. V.
1. Jeżeli dwa lub więcej państw wypuszczą wspólnie obiekt kosmiczny, odpowiadają one solidarnie za
wszelkie powstałe szkody.
2. Państwo wypuszczające, które zapłaciło odszkodowanie za szkodę, ma prawo wystąpienia z
roszczeniem o odszkodowanie zwrotne wobec innych uczestników wspólnego wypuszczenia. Uczestnicy
wspólnego wypuszczenia mogą zawierać porozumienia w sprawie rozłożenia między sobą zobowiązań
finansowych, w których zakresie ponoszą odpowiedzialność solidarną. Porozumienia takie nie naruszają
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
3
prawa państwa, które poniosło szkodę, do dochodzenia pełnego odszkodowania należnego na podstawie
niniejszej Konwencji od któregokolwiek lub od wszystkich państw wypuszczających, które ponoszą
solidarną odpowiedzialność.
3. Państwo, z którego terytorium lub urządzeń wypuszczono obiekt kosmiczny, będzie uważane za
uczestniczące we wspólnym wypuszczeniu.
Art. VI.
1. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 2 zwolnienie od bezwzględnej odpowiedzialności przysługuje w
zakresie, w jakim państwo wypuszczające udowodni, że szkoda wynikła w całości albo w części z rażącego
niedbalstwa lub czynu bądź zaniechania, którego dopuszczono się z zamiarem wywołania szkody po
stronie państwa wnoszącego roszczenie lub osób fizycznych albo prawnych, które ono reprezentuje.
2. Zwolnienie nie przysługuje w wypadkach, w których szkoda wynikła z działalności prowadzonej przez
państwo wypuszczające, sprzecznej z prawem międzynarodowym, w szczególności z Kartą Narodów
Zjednoczonych i z Układem o zasadach działalności państw w zakresie badań i wykorzystania przestrzeni
kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi.
Art. VII.
Postanowień niniejszej Konwencji nie stosuje się do szkód wyrządzonych przez obiekt kosmiczny państwa
wypuszczającego:
a) obywatelom państwa wypuszczającego;
b) obcym obywatelom w czasie, kiedy uczestniczą oni w operacjach związanych z tym obiektem
kosmicznym od chwili jego wypuszczenia lub w jakimkolwiek stadium późniejszym, aż do jego opadnięcia
albo w czasie przebywania, na zaproszenie państwa wypuszczającego obiekt, w bezpośrednim sąsiedztwie
planowanego wypuszczenia lub strefy odzyskania obiektu.
Art. VIII.
1. Państwo, które poniesie szkodę lub którego osoby fizyczne lub prawne poniosą szkodę, może
przedstawić państwu wypuszczającemu roszczenie o odszkodowanie za taką szkodę.
2. Jeżeli państwo ojczyste nie przedstawiło roszczenia, inne państwo może przedstawić roszczenie
państwu wysyłającemu w odniesieniu do szkód wyrządzonych na jego terytorium jakiejkolwiek osobie
fizycznej lub prawnej.
3. Jeżeli ani państwo ojczyste, ani państwo, na którego terytorium wyrządzono szkodę, nie przedstawi
roszczenia ani nie notyfikuje zamiaru przedstawienia roszczenia, inne państwo może przedstawić państwu
wypuszczającemu roszczenie w związku ze szkodą poniesioną przez jego stałych mieszkańców.
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
4
Art. IX.
Roszczenie o odszkodowanie za szkodę przedstawia się państwu wypuszczającemu w drodze
dyplomatycznej. Jeżeli jakieś państwo nie utrzymuje stosunków dyplomatycznych z zainteresowanym
państwem wypuszczającym, może ono zwrócić się do innego państwa, aby przedstawiło jego roszczenie
państwu wypuszczającemu lub aby w inny sposób reprezentowało jego interesy zgodnie z niniejszą
Konwencją. Może ono także przedstawić swe roszczenia przez Sekretarza Generalnego Organizacji
Narodów Zjednoczonych, pod warunkiem, że zarówno państwo przedstawiające roszczenia, jak i państwo
wypuszczające, są członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. X.
1. Roszczenie o odszkodowanie za szkodę można przedstawić państwu wypuszczającemu nie później niż
w ciągu jednego roku od dnia powstania szkody lub ustalenia państwa wypuszczającego, które ponosi
odpowiedzialność.
2. Jeżeli jednak państwo nie wie o powstaniu szkody lub nie było w stanie ustalić państwa
wypuszczającego, które ponosi odpowiedzialność, może ono przedstawić roszczenie w ciągu jednego roku
od dnia, w którym dowiedziało się o wymienionych wyżej faktach; okres ten nie może jednak w żadnym
wypadku przekraczać jednego roku od dnia, w którym można rozsądnie oczekiwać, że państwo to
dowiedziało się o tych faktach, działając z należytą starannością.
3. Terminy wymienione w ustępach 1 i 2 będą miały zastosowanie nawet wówczas, gdy nie będą znane
pełne rozmiary szkody. Jednak w tym wypadku państwo przedstawiające roszczenie będzie uprawnione do
skorygowania roszczenia i do przedstawienia dodatkowej dokumentacji po upływie tych terminów w ciągu
jednego roku od ustalenia pełnego rozmiaru szkody.
Art. XI.
1. Przedstawienie roszczeń państwu wypuszczającemu o odszkodowanie w myśl niniejszej Konwencji nie
wymaga uprzedniego wyczerpania wszelkich lokalnych środków dostępnych państwu przedstawiającemu
roszczenie albo osobom fizycznym lub prawnym, które ono reprezentuje.
2. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie stoi na przeszkodzie państwu lub osobie fizycznej lub
prawnej, którą ono może reprezentować, w dochodzeniu roszczenia w sądach lub trybunałach
administracyjnych lub w urzędach państwa wypuszczającego. Państwo nie jest jednak uprawnione do
przedstawiania roszczenia w myśl niniejszej Konwencji w odniesieniu do tej samej szkody, za którą
odszkodowania dochodzi już przed sądami lub trybunałami administracyjnymi lub urzędami państwa
wypuszczającego lub na podstawie innego porozumienia międzynarodowego wiążącego zainteresowane
państwa.
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
5
Art. XII.
Odszkodowanie, które państwo wypuszczające jest zobowiązane zapłacić za wyrządzoną szkodę w myśl
niniejszej Konwencji, określa się zgodnie z prawem międzynarodowym i z zasadami sprawiedliwości i
słuszności w celu zapewnienia takiego wynagrodzenia szkody, które przywróci osobie fizycznej lub prawnej,
państwu lub organizacji międzynarodowej, w której imieniu przestawiono roszczenie, stan, jaki stniałby,
gdyby szkoda nie nastąpiła.
Art. XIII.
Jeżeli państwo przedstawiające roszczenie i państwo, które zobowiązane jest do zapłacenia
odszkodowania w myśl niniejszej Konwencji, nie uzgodnią innej formy odszkodowania, odszkodowanie
wypłaca się w walucie państwa zgłaszającego roszczenie lub na żądanie tego państwa w walucie państwa,
które zobowiązane jest odszkodowanie wypłacić.
Art. XIV.
Jeżeli nie doprowadzono do zaspokojenia roszczenia w drodze rokowań dyplomatycznych, przewidzianych
w artykule IX, w ciągu jednego roku od dnia, w którym państwo przedstawiające roszczenie notyfikowało
państwu wypuszczającemu, że przedstawiło dokumentację dotyczącą roszczenia, zainteresowane strony
powołają na żądanie jednej z nich Komisję do rozpatrywania roszczeń.
Art. XV.
1. Komisja do rozpatrywania roszczeń składa się z trzech członków: jednego wyznaczonego przez państwo
przedstawiające roszczenie, drugiego wyznaczonego przez państwo wypuszczające oraz trzeciego członka
wybranego wspólnie przez obie strony, który będzie przewodniczącym. Każda strona dokona wyboru w
ciągu dwóch miesięcy od dnia, w którym zgłoszono żądanie powołania Komisji do rozpatrywania roszczeń.
2. Jeżeli nie dojdzie do uzgodnienia wyboru przewodniczącego w ciągu czterech miesięcy od dnia, w
którym zgłoszono żądanie powołania Komisji, każda ze stron może zwrócić się do Sekretarza Generalnego
Organizacji Narodów Zjednoczonych o wyznaczenie przewodniczącego w ciągu następnych dwóch
miesięcy.
Art. XVI.
1. Jeżeli jedna ze stron nie dokona wyznaczenia w określonym terminie, przewodniczący na żądanie drugiej
strony stanowić będzie jednoosobową Komisję do rozpatrywania roszczeń.
2. Jeżeli w jakichkolwiek przyczyn zwolni się jakieś miejsce w Komisji, zostanie ono obsadzone zgodnie z
takimi samymi zasadami postępowania, jakie obowiązywały przy pierwotnym wyznaczeniu.
3. Komisja sama ustala tryb postępowania.
4. Komisja określa miejsce lub miejsca, w których będzie się zbierać, oraz wszystkie inne zagadnienia o
charakterze administracyjnym.
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
6
5. Z wyjątkiem decyzji i orzeczeń dokonanych przez jednoosobową Komisję wszystkie decyzje i orzeczenia
Komisji zapadać będą większością głosów.
Art. XVII.
Fakt, że w jednym postępowaniu przed Komisją występują jednocześnie dwa lub więcej państw
przedstawiających roszczenie lub państw wypuszczających, nie powoduje zwiększenia liczby członków
Komisji do rozpatrywania roszczeń. W takiej sytuacji państwa przedstawiające roszczenie wyznaczą
wspólnie jednego członka Komisji w ten sam sposób i na takich samych warunkach, jak w sprawie, w której
jest tylko jedno państwo przedstawiające roszczenie. Jeżeli występują jednocześnie dwa lub więcej państw
wypuszczających, wyznaczą one wspólnie i w taki sam sposób jednego członka Komisji. Jeżeli państwa
przedstawiające roszczenie lub państwa wypuszczające nie dokonają wyznaczenia w określonym terminie,
przewodniczący stanowić będzie jednoosobową Komisję.
Art. XVIII. Komisja do rozpatrywania roszczeń decyduje co do zasadności roszczenia o odszkodowanie i
ustala wysokość odszkodowania, które należy wypłacić, jeżeli odszkodowanie w ogóle przysługuje.
Art. XIX.
1. Komisja do rozpatrywania roszczeń działa zgodnie z postanowieniami artykułu XII.
2. Decyzja Komisji jest ostateczna i wiążąca, jeżeli strony tak postanowiły; w przeciwnym razie Komisja
wyda ostateczne orzeczenie o charakterze zalecenia, które strony rozważą w dobrej wierze. Komisja
uzasadnia swoją decyzję lub orzeczenie.
3. Komisja wyda swą decyzję lub orzeczenie możliwie jak najszybciej i nie później niż w ciągu jednego roku
od dnia jej powołania, chyba że Komisja uzna za konieczne przedłużyć ten termin.
4. Komisja ogłasza publicznie swą decyzję lub orzeczenie. Przekazuje ona uwierzytelniony odpis swej
decyzji lub orzeczenia każdej ze stron i Sekretarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Art. XX.
Wydatki związane z Komisją do rozpatrywania roszczeń pokrywają strony w równych częściach, chyba że
Komisja postanowi inaczej.
Art. XXI.
Jeżeli szkoda wyrządzona przez obiekt kosmiczny stwarza poważne niebezpieczeństwo dla życia ludzkiego
lub poważnie narusza warunki życia ludności czy też funkcjonowania żywotnych ośrodków, Państwa
Strony, a zwłaszcza państwa wypuszczające, zbadają możliwość udzielenia odpowiedniej i szybkiej
pomocy państwu, które poniosło szkodę, jeżeli ono tego zażąda. Żadne z postanowień tego artykułu nie
narusza jednak praw lub obowiązków Państw Stron, wynikających z niniejszej Konwencji.
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
7
Art. XXII.
1. Zawarte w niniejszej Konwencji postanowienia odnoszące się do państw, z wyjątkiem artykułów XXIV i
XXVII, uważa się za mające zastosowanie do wszelkich międzynarodowych organizacji międzyrządowych
prowadzących działalność kosmiczną, jeżeli organizacje te oświadczą, że przyjmują prawa i obowiązki
zawarte w niniejszej Konwencji i jeżeli większość państw będących członkami tych organizacji stanowią
Państwa Strony niniejszej Konwencji i Układu o zasadach działalności państw w zakresie badań i
wykorzystania przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi.
2. Państwa będące członkami takiej organizacji i będące Stronami niniejszej Konwencji podejmą
odpowiednie kroki w celu zapewnienia, że organizacja złoży oświadczenie zgodnie z postanowieniami
poprzedniego ustępu.
3. Jeżeli międzynarodowa organizacja międzyrządowa odpowiada za szkodę w myśl postanowień niniejszej
Konwencji, organizacja ta i ci jej członkowie, którzy są Państwami Stronami niniejszej Konwencji, ponoszą
odpowiedzialność solidarną, z zastrzeżeniem jednak, że:
a) wszelkie roszczenia o odszkodowanie w związku z taką szkodą przedstawione będą najpierw
organizacji;
b) państwo przedstawiające roszczenie będzie mogło powołać się na obowiązek zapłacenia odszkodowania
spoczywający na tych jej członkach, którzy są Państwami Stronami niniejszej Konwencji, tylko wówczas,
gdy organizacja nie zapłaci w ciągu sześciu miesięcy sumy uzgodnionej lub ustalonej jako odszkodowanie
za taką szkodę.
4. Wszelkie roszczenia o odszkodowanie wynikające z postanowień niniejszej Konwencji w związku ze
szkodą wyrządzoną organizacji, która złożyła oświadczenie zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu,
przedstawia państwo będące członkiem tej organizacji, które jest Państwem Stroną niniejszej Konwencji.
Art. XXIII.
1. Postanowienia niniejszej Konwencji nie naruszają innych obowiązujących porozumień
międzynarodowych, jeżeli chodzi o stosunki między państwami, które są stronami takich porozumień.
2. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie stoi na przeszkodzie państwom w zawieraniu porozumień
międzynarodowych potwierdzających, uzupełniających lub rozszerzających jej postanowienia.
Art. XXIV.
1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisania dla wszystkich państw. Każde państwo, które nie
podpisze niniejszej Konwencji przed jej wejściem w życie zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu, może
przystąpić do niej w dowolnym czasie.
2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji przez państwa, które ją podpisały. Dokumenty ratyfikacyjne i
dokumenty przystąpienia składane będą Rządom Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
8
Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki, które
zostają niniejszym wyznaczone jako rządy depozytariusze.
3. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie z chwilą złożenia piątego dokumentu ratyfikacyjnego.
4. Dla państw, które złożą dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia po wejściu w życie
niniejszej Konwencji, wejdzie ona w życie w dniu złożenia ich dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów
przystąpienia.
5. Rządy depozytariusze poinformują niezwłocznie wszystkie państwa, które podpisały niniejszą Konwencję
lub do niej przystąpiły, o dacie każdego podpisu, dacie złożenia każdego dokumentu ratyfikacyjnego lub
dokumentu przystąpienia, dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji, jak również o innych oświadczeniach.
6. Niniejsza Konwencja będzie zarejestrowana przez rządy depozytariuszy zgodnie z artykułem 102 Karty
Narodów Zjednoczonych.
Art. XXV.
Każde Państwo Strona niniejszej Konwencji może zgłaszać poprawki do niniejszej Konwencji. Poprawki
wchodzą w życie dla każdego Państwa Strony Konwencji przyjmującego poprawki, po ich przyjęciu przez
większość Państw Stron Konwencji, a następnie dla każdego Państwa Strony Konwencji z dniem przyjęcia
przez nie tych poprawek.
Art. XXVI.
Po upływie dziesięciu lat od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji umieści się na tymczasowym
porządku dziennym Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych sprawę analizy
niniejszej Konwencji w celu rozważenia, w świetle stosowania w przeszłości Konwencji, czy wymaga ona
zrewidowania. Jednak w każdej chwili po upływie pięciu lat od dnia wejścia w życie Konwencji i na żądanie
jednej trzeciej Państw Stron Konwencji oraz za zgodą większości Państw Stron zwołana będzie konferencja
Państw Stron do dokonania analizy niniejszej Konwencji.
Art. XXVII.
Każde Państwo Strona niniejszej Konwencji może wycofać się z Konwencji po upływie jednego roku od
wejścia jej w życie drogą pisemnego zawiadomienia rządów depozytariuszy. Wycofanie się staje się
skuteczne po upływie jednego roku od dnia otrzymania takiego zawiadomienia.
Art. XXVIII.
Niniejsza Konwencja, której teksty rosyjski, angielski, hiszpański, francuski i chiński są jednakowo
autentyczne, zostanie złożona w archiwach rządów depozytariuszy. Rządy depozytariusze przekażą
należycie uwierzytelnione kopie niniejszej Konwencji rządom państw, które podpisały Konwencję lub do niej
przystąpiły.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
9
Sporządzono w trzech egzemplarzach w Moskwie, Londynie i Waszyngtonie dnia dwudziestego
dziewiątego marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego drugiego roku.
Viadrina International Law Project
http://www.vilp.de
Ein Projekt des Lehrstuhls für Öffentliches Recht insb. Völkerrecht, Europarecht sowie ausländisches Verfassungsrecht.
Europa-Universität Viadrina, Frankfurt (Oder), 2002
http://voelkerrecht.euv-frankfurt-o.de
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)