To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Kontrakty werbalne i literalne Stypulacja (stipulatio) - był to kontrakt werbalny. Dochodził do skutku w ten sposób, że wierzyciel przy użyciu określonych słów pytał dłużnika czy przyrzeka spełnić jakieś świadczenie, a dłużnik na pytanie to odpowiadał twierdząco.
Najstarszą formą stypulacji było sponsio, dostępne tylko dla obywateli rzymskich.
Stypulacja dochodziła do skutku przez wymianę pytań i odpowiedzi - nie mogły jej zawierać osoby pozbawione mowy i słuchu.
Na postawione przez wierzyciela pytanie dłużnik musiał udzielić natychmiastowej odpowiedzi.
Podstawę każdej stypulacji stanowi porozumienie stron, które musi być wyrażone przy użyciu określonych słów.
Cautiones - obowiązek przyjęty przez dłużnika w drodze stypulacji. Środki służące dłużnikowi do obrony przed sądem: Exceptio doli generalis - nie jest to zarzut zwykłego podstępu, ale środek procesowy mający na celu złagodzenie rygorystycznych aktów ius civile. Nie zawsze jednak zabezpieczał dłużnika, bowiem to na nim ciążył obowiązek udowodnienia tego, iż robienie przez powoda użytku z cautio narusza dobre obyczaje.
Exceotio non numerate pecuniae - aby sparaliżować skargę powoda, powoływał się on na to, że kwota, której zwrotu domaga się od niego stypulator nie została mu w ogóle wręczona. Powód, aby wygrać proces musi przeprowadzić dowód na przeciwieństwo.
Querella non numerate pecuniae - to skarga z powodu niezapłacenia pieniędzy. Promissor, który wystawił cautio nie czekał na moment kiedy zostanie na jej podstawie pozwany do sądu o spełnienie świadczenia, ale sam domagał się stwierdzenia, że jego przyrzeczenie pozbawione jest podstaw prawnych. Tą skargą promissor może domagać się od stypulatora zwrotu cautio.
Ostatecznej reformy sytpulacji dokonał Justynian. Potwierdził on pełną skuteczność stypulacji zawartej wg wymogów prawa klasycznego : w formie pytań i odpowiedzi, w obecności kontrahentów i w poszanowaniu zasad.
Przy stypulacjach potwierdzanych dokumentem ogranicza on możliwość skorzystania z exceptio lub querella non numeratae pecuniae do dwóch lat. Jeśli w tym okresie promissor nie wykaże braku podstawy prawnej stypulacji, cautio uzyskuje bezwzględną moc dowodową.
W cautio strony mogły podać samą treść przyrzeczenia albo mogły przytoczyć przyczynę prawną przyrzeczenia.
Stypulacja służyła do powołania do życia nowego stosunku obligacyjnego, a także do ugruntowania już istniejącego zobowiązania, a to pod postacią kary umownej lub poręczenia.
Spełnienie świadczenia odpowiadającego podstawowym wymogom prawa obligacyjnego przyrzeczonego w formie stypulacji uzyskiwało ochronę procesową.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)