To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Konferencja haska (1-2 grudnia 1969 roku)
Po przełamaniu kryzysowej sytuacji w EWG nastąpiło polepszenie możliwości działań integracyjnych. Wpłynęły na to zwłaszcza: objęcie funkcji prezydenta Francji przez Georgesa Pompidou, wypracowanie założeń wspólnej polityki rolnej, wprowadzenie unii celnej i znaczne zaawansowanie wspólnej polityki handlowej. Już w czasie kampanii wyborczej na prezydenta Francji Georges Pompidou w maju 1969 zgłosił pomysł zorganizowania specjalnej konferencji na szczycie szefów państw i rządów „szóstki". Po udanym wyborze na prezydenta Pompidou ponowił propozycję, by rozwijać politykę wspólnotową - po zakończeniu okresu przejściowego z końcem 1969-w zakresie energii, transportu, finansów itp., oraz rozszerzyć integrację na kolejne kraje. „W następnych miesiącach hasłem dyplomacji francuskiej stały się słowa: zakończyć, pogłębić, rozszerzyć".
Za przełomowe wydarzenie w tworzeniu drugiego etapu integracji europejskiej wielu autorów uważa konferencję na szczycie szefów państw i rządów „szóstki" w Hadze, w dniach 1-2 grudnia 1969. Ważną rolę w postępie jej prac odegrali kanclerz RFN Willy Brandt i nowy prezydent Francji Georges Pompidou. Uważali oni, że wzmocnione Wspólnoty Europejskie będą dobrze służyć integracji, a zarazem mogą pozytywnie wpływać na postępujące wówczas zbliżenie między Wschodem i Zachodem. Inicjatorem konferencji w Hadze był prezydent Pompidou, który kontynuował strategię de Gaulle'a w polityce zagranicznej Francji, ale przyjął elastyczniejsze sposoby jej realizacji. O ile generał de Gaulle był wizjonerem i dążył do eksponowania wielkości Francji, to Pompidou w bardziej pragmatyczny sposób zabiegał o polepszenie wyników gospodarczych i dobrobytu Francuzów. Wykazywał większa skłonność do kompromisów w sprawach integracji oraz do bardziej koncyliacyjnego układania stosunków ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią.
Konferencja haska podjęła decyzję w zakresie budowy unii ekonomicznej i walutowej oraz rozszerzenia współpracy politycznej. Zdecydowała o kontynuowaniu regularnych „szczytów" szefów państw i rządów oraz zapowiedziała rozpoczęcie negocjacji z czterema kandydatami do Wspólnot: Danią, Irlandią, Norwegią i Wielką Brytanią. Przyspieszyła złożony proces regulowania wspólnej polityki rolnej przez uzgodnienie realizacji programu jej finansowania od l stycznia 1970. Zadeklarowała, iż w terminie do 30 lipca 1970 ministrowie spraw zagranicznych przedłożą propozycję w sprawie najlepszych metod osiągnięcia postępu w dziedzinie zjednoczenia politycznego. Przyjęła też wcześniejsze propozycje Hallsteina, w zakresie usamodzielnienia finansowego Wspólnot Europejskich. Pompidou zdołał w Hadze wynegocjować nowe zasady polityki rolnej, które uwzględniały własne środki finansowe EWG-w miejsce składek świadczonych przez państwa członkowskie. Po dalszych rokowaniach uzgodniono przekazanie na rzecz Wspólnot Europejskich wszystkich podatków rolnych i opłat celnych, a także część podatku od wartości dodanej (VAT).
(…)
… dyplomacji francuskiej stały się słowa: zakończyć, pogłębić, rozszerzyć".
Za przełomowe wydarzenie w tworzeniu drugiego etapu integracji europejskiej wielu autorów uważa konferencję na szczycie szefów państw i rządów „szóstki" w Hadze, w dniach 1-2 grudnia 1969. Ważną rolę w postępie jej prac odegrali kanclerz RFN Willy Brandt i nowy prezydent Francji Georges Pompidou. Uważali oni, że wzmocnione Wspólnoty…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)