PLATONA KONCEPCJA PAŃSTWA „Zrozumiałem, że wszystkie państwa są niewłaściwie rządzone. Doszedłem do wniosku, że ich konstytucje, jeśli nie zastosuje się wobec nich jakichś wyjątkowych zabiegów leczniczych i jeśli los nie przyjdzie z pomocą, pozostaną w beznadziejnym stanie. Zmuszony zostałem tedy oddać hołd prawdziwej filozofii i stwierdziłem, że jedynie na podstawie jej rozważań można wskazać na sposoby uleczenia życia państwowego i prywatnego. Ludzkość dopiero wtedy wyzwoli się od wszystkich nieszczęść, gdy władze w państwie przejmą miłujący prawdę filozofowie albo ci, którzy w państwie już rządzą, kierując się Boskimi wskazówkami i oddając głębszym studiom filozofii”.
Tak pisał Platon w jednym z listów (VII, 324 B-326 B), fragment ten wyjaśnia zadziwiające meandry biografii Platona, który obok Antystenesa i Arstypa Młodszego był uczniem Sokratesa. Był uczniem genialnym, gdyż nie tylko pogłębił wątki antropologiczne swego mistrza, ale poruszył w swych dziełach również istotne problemy, unikając przy tym znudzenia i scholastyki. Sokratesowe poszukiwania definicji takich pojęć, jak sprawiedliwość, męstwo i litość przeobraził w całą teorię o naturze rzeczywistości. Była to teoria idei, czy inaczej teoria form. Platon zakładał w niej istnienie świata doskonałych form, które są wieczne, niezmienne i poznawalne rozumem, a zmieniający się bezustannie świat przedmiotów materialnych stanowi jego imitację.
Urodził się w 427 r. p.n.e. w Atenach, był spokrewniony z rodem Kodrosa, do którego w przeszłości należał Solon. Właściwie nazywał się Aristokles, imię Platon zaś nadali mu w gimnazjonie ze względu na silne plecy (Platon bowiem to tyle co szerokoplecy). Otrzymał staranne wychowanie. Jako dwudziestoletni młodzieniec spotkał Sokratesa, w którego cieniu żył przez dziesięć lat. Wiele podróżował, czynił to co większość bogatych potomków wielkich rodów: objeżdżał greckie kolonie. W czasie swoich podróży spotkał się z pitagorejczykami, po powrocie zaś, w 387 r. p.n.e. założył w Atenach szkołę, która była bractwem wybranych w ogrodzie poświęconym bogu Akademosowi. Szkołę te nazwano Akademią.
Duchowo związany z arystokracją, nie tylko pochodzeniem, ale również wizją świata, próbował ucieleśnić swoje idee jako doradca i nauczyciel tyrana Syrakruz, Diona. Pobyt u niego skończył się jednak dość szybko i Platon po powrocie do Aten poświęcił się już całkowicie działalności nauczycielskiej. Marzenia o realizacji państwa filozofów musiały go jednak prześladować przez całe życie, jeśli nawet pod koniec swych lat ponownie udał się do Syrakruz, tym razem na zaproszenie Diona Młodszego. Ale i ten pobyt skończył się niepowodzeniem. Nie było dlań pociechą, że w dalekim Assos rządzili jego uczniowie i to rządzili sprawiedliwie, chciał niewątpliwie swój ideał państwa zrealizować w tej największej kolonii greckiej na Sycylii.
(…)
…, odzwierciedlała także bogactwo myśli i refleksji teoretycznej, przez wprowadzenie zaś elementów dramatycznych uwypukla określone momenty i koncepcje. Platon był pierwszym filozofem, który dysponował już ukształtowanym i wyraźnym słownictwem filozoficznym.
Ważniejsze dialogi - Obrona Sokratesa, Menon i Protagoras, - będące wielką krytyką sofistyki, Gorgiasz, Kratyl, Państwo, Fedon, Teajtet, Timaios, Krytiasz, Prawa.
Platon miał niezwykły talent, który przejawiał się w wielu dziedzinach. Był mistrzem poezji, dramatu i prozy, ale gdyby chciał, mógł także zdobyć sławę jako mąż stanu i polityk. Tworzył genialne pod względem literackim i filozoficznym dzieła poruszające szeroki zakres tematów z dziedziny metafizyki, estetyki, epistemologii, polityki, psychologii, matematyki, edukacji, teologii i sztuki…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)