To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
2.03.2011
Dnia 1 marca 2011 o godzinie 13.15 odbyły się zajęcia z przedmiotu Historia
Społeczna Polski prowadzone przez prof dr hab Kazimierz Przybysz. Zajęcia
odbyły się w sali 1 przy ulicy Krakowskie Przedmieście 3. Tematem zajęć było
tworzenie się granic II RP po I WŚ. W tym dniu odbyły się tylko jedne zajęcia.
Komunikowanie publiczne - komunikowanie formalne zachodzące w określonej
przestrzeni komunikacyjnej (informacyjnej), a jego celem ma być przekazywanie i
wymiana informacji o publicznym zastosowaniu oraz podtrzymywanie więzi
społecznych przez odpowiedzialne za ten proces instytucje publiczne. Związane
jest ono z pewnymi formami. Musi być to prosty, czysty przekaz, pozbawiony
niepotrzebnych informacji.
nadawcą informacji publicznej mogą być: ministerstwo, urząd miasta, rektor,
spółdzielnia mieszkaniowa, ZTM, instytucje UE, fundacje i stowarzyszenia, banki
narodowe
________________________________________________________________
______
referat
Komunikowanie publiczne - jest to komunikowanie formalne zachodzące w
określonej przestrzeni komunikacyjnej (określony obszar zasięgu informacji)
mające na celu przekazywanie i wymianę informacji o publicznym zastosowaniu
oraz podtrzymywanie więzi społecznych przez odpowiedzialne za ten proces
instytucje publiczne. Wykorzystuje wszystkie kanały dyfuzji informacji.
Zadania komunikowania publicznego:
- informacja o działaniach aparatu administracji publicznej
- tworzenie stosunków między nadawcami publicznymi i ich odbiorcami
- prezentacja i promocja propozycji usług publicznych oferowanych przez
instytucje publiczne
- rozpowszechnianie wiedzy na temat funkcjonowania instytucji publicznych
- prowadzenie kampanii informacyjnych
Cechy komunikowania publicznego:
- jest kompromisem interesów (jest formą dialogową, powstaje w procesie
dyskusji)
- ma charakter regulacji (naklejki informacyjne w autobusach/tramwajach)
- jest gwarancją Praw Człowieka (mamy prawo wiedzieć, obowiązek przekazania
informacji)
- ma wyprzedzać działania instytucji
- ma charakter dwustronny (dwukierunkowy)
Kierunki przepływu informacji:
- od instytucji publicznych do obywateli
- od obywateli do instytucji publicznych
Charakter komunikowania publicznego:
- interpersonalny (np. idziemy do sekcji studenckiej...)
- grupowy
- instytucjonalny (komunikacjia wewnątrz instytucji)
- madialny (czyli z wykorzystaniem nowych technologii, nie internet tylko mail)
- masowy (np. telewizja, radio, internet)
Nadawcy komunikatu publicznego:
- pion decyzji (elity), pochodzi z wyborów
- pion fachowy (urzędnicy), tzw służba cywilna
w utopii zmienia się władza a fachowcy nie, ale w rzeczywistości pion fachowy
zmienia się razem z pionem decyzji
Odbiorcy komunikatu publicznego:
- publiczność ogólna
- publiczność szczególna
- nieformalne grupy interesu/grupy nacisku
- jednostki
Demokracja komunikacyjna - wysoko rozwinięty typ współczesnych demokracji
opierających się na partnerskim i dialogowym porozumiewaniu się nadawców z
odbiorcami, wykorzystujących nowoczesne, coraz bardziej doskonałe środki
przekazu, które umożliwiają, ułatwiają, wzbogacają i intensyfikują ich wzajemne
kontakty. Im wyższy stopień nasycenia technikami informowania i komunikowania,
tym wyższy poziom demokracji komunikacyjnej
Polityka komunikacyjna - zespół działań komunikacyjnych, podejmowanych
świadomie i planowo przez instytucje publiczne, służebnych wobec polityki tej
instytucji. Przez kontrolę i zarządzanie przepływem informacji ma za zadanie
kreowanie wizerunku instytucji do wewnętrz i na zewnątrz oraz zwielokrotnienie
skuteczności realizowanej przez nie polityki.
PRZYKŁADY KOMUNIKATU PUBLICZNEGO.!!!!!!!!!!!!!!!!
- dziwne
- zaskakujące
- niepokojące
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)