Klasyfikacja uwzględniająca podmiot pedagogiki specjalnej:
1. są to osoby , u których procesy poznawcze przebiegają w sposób nieprawidłowy, na
skutek uszkodzonej aparatury percepcyjnej (węch, słuch, wzrok, dotyk, itd.)
2. są to osoby, u których postrzegany obraz poznawczy jest nie adekwatny do
rzeczywistości, mają nieograniczoną zdolność do działania, ekspresji i rozumowania –
możemy uznać, że są to osoby poniżej normy i wykazują duże problemy adaptacyjne
(przystosowawcze)
3. są to osoby mające w wyniku uszkodzenia narządu ruchu lub przewlekłej choroby
ograniczoną zdolność do działania i ekspresji oraz trudności adaptacyjne w środowisku
szkolnym, rodzinnym, w życiu społecznym i pracy zawodowej.
4. są to osoby, które podlegają resocjalizacji, czyli niedostosowane społecznie w skutek
zaniedbań i błędów wychowawczych, zarówno przez szkołę, jak i dom, rodzinę, są to
osoby wchodzące w konflikt z normami prawnymi i społecznymi
5. są to osoby znacznie przekraczające poziom normy intelektualnej i zdolności, które
wymagają specjalistycznego ukierunkowania, stymulacji i specjalnego kształcenia.
Klasyfikacja M. Grzegorzewskiej (uwzględniała stopnie niepełnosprawności, na tej podst.
stworzono system edukacji, wychowania oraz subdyscypliny PS):
1. oligofrenopedagogika – pedagogika dotycząca upośledzeń umysłowych
2. surdopedagogika – pedagogika dotycząca upośledzeń słuchu i mowy
3. tyflopedagogika – pedagogika dotycząca upośledzeń wzroku
4. resocjalizacyjna – pedagogika dotycząca zaburzeń w zachowaniu, na tle czynników
organicznych i środowiskowych
5. terapeutyczna z rehabilitacyjną – pedagogika dotycząca kalectwa i schorzeń
przewlekłych
6. praca socjalna
7. pedagogika korekcyjna
8. logopedia
Współczesna klasyfikacja osób niepełnosprawnych Z. Sękowskiej wyróżnia:
1. niewidomi i niedowidzący:
a. niewidomi od urodzenia lub przed 5 rokiem życia
b. ociemniali
c. niewidomi i ociemniali z dodatkowymi kalectwami
d. niewidomi i ociemniali z upośledzeniem umysłowym
e. niedowidzący
f. słabo widzący w wysokim stopniu
2. głusi i niedosłyszący:
a. głusi od urodzenia
b. głusi i niedosłyszący z dodatkowym kalectwem
c. ogłuchli mówiący
d. głusi z upośledzeniem umysłowym
e. głusi z resztkami słuchu
f. niedosłyszący
3. głucho – niewidomi
4. upośledzeni umysłowo:
a. w stopniu lekkim
b. w stopniu umiarkowanym
c. w stopniu znacznym
d. w stopniu głębokim
5. przewlekle chorzy:
a. ze względu na rodzaj schorzenia
b. ze względu na formę leczenia
6. osoby z uszkodzoną aparaturą ruchową:
a. wady, choroby, urazy i uszkodzenia kręgosłupa
b. wady postawy, deformacje, amputacje, dysfunkcje kończyn
c. porażenia, atropia (zanik mięśni)
7. nieprzystosowani społecznie:
a. z wyraźnymi zaburzeniami wyższych czynności U.N. oraz na tle endokrynologicznym
(psychopaci, neuropaci, itp.)
b. przy
braku
wyraźnych
zaburzeń
O.U.N.
przy
istniejących
zaniedbaniach
środowiskowych – młodzież moralnie zaniedbana
8. osoby z trudnościami w uczeniu w skutek dysharmonii rozwojowych i mikro deficytów
Pedagogika Specjalna wspiera się kilkoma kierunkami poszukiwań i badań:
-
etiologia – nauka, która próbuje dochodzić przyczyn, wyjaśnia, analizuje te czynniki,
które zdeterminowały obniżenie sprawności psychicznej, nieprawidłowy rozwój,
dysfunkcjonalność.
-
fenomenologia – nauka, która pomaga zrozumieć zjawisko towarzyszące upośledzeniu
fizycznemu i psychicznemu, interpretuje objawy i opisuje objawy współwystępujące w
danym przypadku.
-
profilaktyka – nauka, która próbuje zapobiegać, działania, które zmierzają do uniknięcia
danego zjawiska ( patologii, dewiacji, schorzenia czy niepełnosprawności)
-
terapia pedagogiczna – koryguje, usprawnia i leczy pewne odchylenia
-
integracja – jest to idea, ruch zmierzający do zespolenia osób sprawnych i niep.,
(normalizacja – idea głoszona przez osoby niepełnosprawne.)
Różnice wśród samych osób niepełnosprawnych:
Norma jest to zbiór przepisów, zespół ogólnie przyjętych zasad ustalone przez większość.
Nienormalność występuje wówczas gdy zagraża normom, wartościom, bezpieczeństwu,
przekonaniom ideologicznym czy religijnym.
Norma w Pedagogice Specjalnej:
-
statystyczna
-
wartościująca (oceniająca)
-
idealna
Jak i dlaczego zmieniają się normy?
Pojęcie normy zależy od kryteriów oceny i wartościowania, które są zmienne i zależne
od wielu czynników, m.in. od postępu wiedzy, techniki, czynników społecznych i
ekonomicznych.
Na przykład w Polsce dzieci z ilorazem inteligencji poniżej 75 zaliczono do grupy
upośledzonych umysłowo. Po przyjęciu w 1968 r. nowej klasyfikacji Międzynarodowej
Organizacji Zdrowia, za upośledzone umysłowo uznaje się dzieci, u których iloraz inteligencji
jest niższy od 68.
Innym przykładem jest: po wprowadzeniu protez słuchowych (aparatów
elektroakustycznych) dzieci, które z tych protez z pożytkiem mogą korzystać z ubytkiem
słuchu w granicach 80 db, określa się jako dzieci niedosłyszące. Przed wprowadzeniem tych
zdobyczy techniki dzieci z takim samym ubytkiem słuchu przyjmowano do szkół dla
głuchych jako praktycznie głuche.
praktyczna PS
teoretyczna PS
nauki humanistyczne, empiryczne, teortyczne
nauki podstawowe
ukierunkowane
nauki specjalne ( z przedrostkiem pato) : dostarczają
szczegółowych info. o sposobach prowadzenia terapii,
tłumaczą przyczyny dysfunkcji i sposoby f-cjonowania
w różnych kręgach (socjologia społeczna, rodziny,
pracy, pedagogika specjalna, etiologia, psych. itd.)
wiedza ogólna: psychologia, socjologia,
filozofia, ontologia, medycyna ogólna
pedagogika ogólna
nauki podstawowe
nieukierunkowane
Nauka interdyscyplinarna jest to nauka, która ściśle współpracuje i korzysta z innych nauk,
na bazie których tworzy swoje teorie, oddaje swój dorobek empiryczny i naukowy innym
naukom.
Nauka praktyczna – weryfikuje swoja wiedzę na gruncie praktycznym.
Przez dziecko niepełnosprawne uważamy taką osobę, która na skutek ograniczeń pod
względem
fizycznym,
somatycznym
lub
psychicznym
ma
znaczne
trudności
w wywiązywaniu się z zadań, jakie stawiają przed nią życie codzienne, szkoła, praca
zawodowa i czas wolny.
Przez specjalne potrzeby edukacyjne rozumie się potrzeby, które w procesie rozwoju dzieci
i młodzieży wynikają z ich niepełnosprawności lub powstałe z innych przyczyn trudności
w uczeniu się.
Klasyfikacja dzieci (osób) o specjalnych potrzebach edukacyjnych:
1. Uczniowie z uszkodzeniami sensorycznymi, do których należą:
a. osoby niewidome i słabowidzące
b. osoby niesłyszące i słabosłyszące
2. Uczniowie z uszkodzeniami motorycznymi, do których należą:
a. osoby z niepełnosprawnością motoryczną - z uszkodzeniem narządu ruchu
b. osoby z przewlekłymi schorzeniami narządów wewnętrznych
3. Uczniowie z upośledzeniem umysłowym, z niesprawnością intelektualną,
4. Uczniowie z zaburzeniami komunikacji językowej,
5. Uczniowie ze złożonymi niepełnosprawnościami, do których należą:
a. dzieci z niepełnosprawnościami sprzężonymi – niep. wzajemnie się warunkującymi,
b. dzieci z niepełnosprawnościami dodatkowymi – nakładającymi się.
6. Uczniowie z zaburzeniami emocjonalnymi i zachowania,
7. Uczniowie z autyzmem dziecięcym i pokrewnymi zaburzeniami (zespól Aspergera,
mutyzm)
8. Uczniowie ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (dyslalia, dysgrafia, dysleksja,
itd.)
9. Uczniowie z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi - które cierpią na chorobę
nieuleczalną albo nawracającą lub postępującą, trwającą jeden rok lub więcej.
Problem dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych był bardzo szeroko omawiany na
Światowej Konferencji w Salamance (Hiszpania) w 1994 r.
Obecnie wprowadzono kodyfikację i symbolikę zaburzeń DSM IV:
01U – up. umysłowe
02P – choroby psychiczne
03L – wady, choroby, zaburzenia słuchu, głosu i mowy
04O - wady, choroby, zaburzenia narządu wzroku
05R - wady, choroby, zaburzenia narządu ruchu
06E – epilepsja
07S - wady, choroby, zaburzenia układu oddechowego
08P - wady, choroby, zaburzenia układu pokarmowego
09M - wady, choroby, zaburzenia układu moczowo-płciowego
10N - wady, choroby, zaburzenia układu neurologicznego
11I – inne w skład, których wchodzą choroby układu neurologicznego, enzymatycznego,
endokrynologicznego, immunologicznego, odzwierzęce, zeszpecenia, AIDS, metaboliczne.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)