Nowa klasyfikacja gruntów według normy PN-EN ISO W roku 2005 Polski Komitet Normalizacyjny przesłał do ankietyzacji projekt dwuczęściowej normy, dotyczącej oznaczania i klasyfikowania gruntów. Część 1 normy, obejmująca procedury makroskopowego opisu gruntu została przyjęta jako norma międzynarodowa przez CEN (Comite Europeen de Normalisation) w 2002 r., a część 2, zawierająca zasady klasyfikacji gruntów, została akceptowana w 2004 r. Obie części zostały opracowane przez Komitet Techniczny ISO/TC 182 "Geotechnika" (Geotechnics) we współpracy z Komitetem Technicznym CEN/TC 341 "Badanie i Rozpoznanie Geotechniczne" (Geotechnical Investigation and Testing), którego sekretariat jest prowadzony przez DIN. Normy opracowano w trzech oficjalnych wersjach językowych: angielskiej, francuskiej i niemieckiej. Wersja w każdym innym języku, tłumaczona na odpowiedzialność danego członka CEN i notyfikowana w Centrum Zarządzania CEN, ma ten sam status, co wersje oficjalne. Przedstawione do ankietyzacji dwie części normy są tłumaczeniem - bez jakichkolwiek zmian - angielskich wersji norm europejskich EN ISO 14688-1:2002 i EN ISO 14688-2:2004, będących kopiami norm międzynarodowych ISO-14688-1:2004 i ISO 14688-2:2004. Wymienione normy wraz z opracowywaną normą EN ISO 14689-1 (oznaczanie i opis skał) zastąpią normę PN-86/B-02480. Norma 14688-2 zawiera krajowy załącznik informacyjny NB, w którym podano nazwy polskich gruntów w zależności od ustalonych symboli klasyfikacji gruntów oraz szczegółowe zasady opisu próbek gruntów zgodnie z podaną klasyfikacją (cytat z przedmowy krajowej w normie PN-EN ISO 14688-2). Wymienione normy europejskie powinny uzyskać status normy krajowej przez opublikowanie identycznego tekstu lub uznanie najpóźniej do lutego 2003 r. (część 1) i najpóźniej do stycznia 2005 r. (część 2). Wymienione normy wraz z załącznikiem krajowym zostały opracowane przez Komitet Techniczny ds. Geotechniki, ale dotychczas nie zostały zatwierdzone przez Prezesa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Zgodnie z przepisami wewnętrznymi CEN/CENELEC do wprowadzenia niniejszej normy europejskiej są zobowiązane krajowe jednostki normalizacyjne następujących państw: Austrii, Belgii, Danii, Finlandii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Islandii, Luksemburga, Malty, Niemiec, Norwegii, Portugalii, Republiki Czeskiej, Szwajcarii, Włoch i Zjednoczonego Królestwa. (Polska nie jest wymieniona?) W niniejszym artykule przedstawione zostaną zasady opisu gruntu według wyżej wymienionych norm i zestawione będą różnice w klasyfikacji gruntu zgodnie z normą PN-86/B-02480 i według norm EN ISO 14688 cz. 1 i 2, zwanych dalej w skrócie PN i ISO. Ponadto przedstawione zostanie porównanie gruntów z klasyfikacji ISO z nazwami gruntów z klasyfikacji PN oraz uwagi krytyczne do klasyfikacji ISO. RÓŻNICE W KLASYFIKACJI GRUNTÓW WEDŁUG PN I ISO
(…)
… z frakcjami według PN; zmieniły się jedynie granica frakcji pyłowej z iłową z 0,05 mm na 0,063 mm i granica frakcji żwirowej z kamienistą z 40 mm na 63 mm. Wprowadzono ponadto trzy podfrakcje w obrębie każdej frakcji. Wartość średnic na granicy poszczególnych frakcji i podfrakcji ma zawsze te same cyfry znaczące: 2 lub 6,3. Frakcja kamienista według PN nie ma swojego odpowiednika w nazwie frakcji według ISO; w normie ISO zachowała się tylko nazwa podfrakcji - gruntów bardzo gruboziarnistych - kamienista. Decydujące o rozróżnieniu piasków podfrakcje według PN zmieniły nieznacznie swoje granice według ISO; tam, gdzie cyfrą znaczącą na granicy podfrakcji była cyfra 5 zmieniła się ona na 6,3, a cyfra znacząca 2,5 zmieniła się na 2. Odczuwa się brak ogólnej, jednowyrazowej nazwy obejmującej frakcje: kamienie…
… jest przypisanie większego znaczenia makroskopowemu rozpoznaniu gruntów niż miało to miejsce w PN. Według ISO inne są próby makroskopowe do określenia rodzaju gruntu spoistego, prostszy jest sposób określenia stanu gruntu; tylko na podstawie odkształcalności gruntu. Nie ma potrzeby wykonywania pracochłonnego wałeczkowania gruntu - próba wałeczkowania stosowana jest tylko do oznaczenia granicy plastyczności…
… oznaczenie stanu gruntu Laboratoryjne oznaczenie stanu gruntu spoistego dokonuje się na podstawie wskaźnika konsystencji Ic lub stopnia plastyczności IL. Wskaźnik konsystencji i stopień plastyczności wyrażają się wzorami:
gdzie wn - wilgotność naturalna gruntu wL - wilgotność gruntu odpowiadająca granicy płynności wP - wilgotność gruntu odpowiadająca granicy plastyczności IP - wskaźnik plastyczności; IP=wL…
… drobnoziarnistych. Dodatkowo podane są kryteria dla rozróżnienia piasków, żwirów i pospółek. W normie ISO zasada określenia rodzaju gruntu na podstawie zawartości frakcji jest dość skomplikowana; konieczne jest korzystanie z graficznej konstrukcji składającej się z trójkąta z zaznaczonymi obszarami, w których znajduje się kilka gruntów i diagramu, na podstawie którego wybiera się rodzaj gruntu spośród gruntów…
…. Zatem ?p to może być saSi lub saclSi, G to może być saclSi lub sasiCl, Gz to moze być sasiCl lub saCl, ił to może być sasiCl lub saCl. Poza obszarem szarym pozostałą część trójkąta wypełniają pospółki i żwiry np. pospółki gliniaste - kolor jasno fioletowy. Na diagramie odpowiednie obszary tych gruntów zaznaczono szrafurą (np. pospółka gliniasta - linie nachylone w prawą stronę w zakresie zawartości…
… 2003, Wagner 1957]. "Z systemem tym związana jest Karta Inżynierskiego Wykorzystania, w której wskazane są dla różnych celów technicznych właściwości zagęszczonych gruntów poszczególnych grup gruntów, m.in. takie jak ściśliwość, wodoprzepuszczalność, wytrzymałość na ścinanie i inne. Uzyskane na tej drodze informacje o właściwościach inżynierskich gruntów są wystarczające do projektu technicznego…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)