To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dajczak. Notatka składa się z 2 stron.
7. Pomponiusz 33 komentarza do dzieł Sabinusa (D.41.1.28) s. 76 Fragment pochodzi z justyniańskich Digestów: księga 41, tytuł 1, fragment 28. Znajduje się on we wspomnianej kompilacji w części dotyczącej zasiedzeń. Pierwotnym źródłem powyższego tekstu jest libro ad Sabinum Pomoponiusza - prawnika z II w. Jurysta wymienia także Labeona - założyciela szko- ły prokuliańskiej oraz Sabinusa - przedstawiciela Sabinianów, których łączy wspólny pogląd co do problemu przedstawionego w kazusie i który to jest odmienny od poglądu następcy Labeono - Procu- lusa z którym zgadza się Pomponiusz. Tym samym kontrowersje odnosiły się do całego okresu kla- sycznego i istniały także pomiędzy członkami szkoły Sabinianów.
Stan faktyczny jest bardzo prosty - budowa budynku na cudzym gruncie.
Stan prawny również nie powinien sprawiać problemów - obowiązuje zasada superficies solo cedit, która przyznaje własność zarówno budynku jak i gruntu właścicielowi powierzchni. Jednakże Proculus i Pomponiusz postanawiają ustanowić od tej zasady wyjątek.
Zasada superficies solo cedit była traktowana jako składowa rzecz ius naturale. Dotyczyła ona prze- ważnie dwóch sytuacji: zasiania lub zasadzenia roślin zabudowie terenu Powyższa zasada była traktowana w Rzymie w sposób bardzo ścisły i nie przewidywała żadnych wy- jątków. Ochrona posesoryjna, rozporządzanie czy windykacje przypadały właścicielowi gruntu nieza- leżnie od tego czy budynek został wybudowany z jego czy z cudzych materiałów. Spór pomiędzy dwoma grupami jurystów bierze się z innego pojmowania podziału wg tej zasady. Labeo i Sabinus pojmują ją horyzontalnie → rzecz nie jest bezpośrednio połączona z gruntem, więc można np. wykupić jedno piętro w budynku. Ten rodzaj podziału był typowy raczej dla cywilizacji hellenistycznej, natomiast podział wertykalny, którego zwolennikami są Proculus i Pomponiusz, od zawsze obowiązywał w Rzymie. Rewolucyjne plany Labeona i Sabinusa mogły wziąć się z ewolucji zabudowy w antycznym Rzymie. Wraz z rozwojem miasta licznie wznoszono budynki z mieszkaniami na wynajem a zasada superficies solo cedit utrudniała pojmowanie własności w takich sytuacjach. W czasie archaicznym zasada ta sprawdzała się o wiele lepiej, gdyż gros zabudowy miał charakter rusty- kalny, więc nie było umowy o stosowaniu podziału horyzontalnego. Można domniemywać, że celem zasady superficies solo cedit była niechęć prawa rzymskiego do współwłasności, która była pośrednim wynikiem podziału horyzontalnego.
Zmiany w restrykcyjnym postrzeganiu reguły superficies solo cedit zaczęły następować dopiero w prawie wulgarnym. Jednakże Justynian wrócił do modelu klasycznego. W opozycji do rozwiązań rzymskim stały prawa germańskie, którym powyższa zasada była obca. Zmiany w postrzeganiu pare- mii superficies solo cedit zaczynają się wraz ze Szkołą Prawa Natury. Artykuł 191 w brzmieniu literal- nym powtarza rzymską paremię. Obecnie jest ona jednak niczym innym jak podlegającą licznym wy- jątkom zasadą. W taki właśnie sposób jest sformułowany artykuł 48 KC oraz art. 231 mówiący o tym, że posiadacz samoistny w dobrej wierze który pod lub na danym gruncie wzniósł budynek może ubie- gać się u właściciela danego gruntu o przekazanie własności nad daną częścią.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)