Kartezjusz - „Rozprawa o Metodzie” (1637) suedethom@o2.pl Kartezjusz we wprowadzeniu do rozprawy sugeruje, ze jeżeli jest ona zbyt dluga, by przeczytać ją całą na raz, należy podzielić ją na części. Następnie piszę w skrócie o czym są poszczególne rozdziały rozprawy. Ja poniżej przedstawiam wszystkie jej części nieco bardziej szczegółowo.
I. Część Pierwsza (Rozważania dotyczące nauk) Rozsadek jest rzeczą najsprawiedliwiej rozdzielona na świecie, każdy bowiem uważa ze ma wystarczająco dużo zdrowego rozsądku. Nie możliwością jest , żeby wszyscy się mylili co do tego, świadczy to wiec o tym ze rozsadek został rozdzielony po równo i wystarczająco dla każdego. Różnorodność mniemań pochodzi od tego ze ludzie rożnie kierują swoje myśli, a także nie biorą pod uwagę tych samych przedmiotów. Nie wystarczy mięć bystry umysł, trzeba umieć właściwie go stosować. Nie błądzić. Rozum i rozsadek jest jedyna rzeczą, która oddziela nas od zwierząt. Kartezjusz wspomina tutaj, ze nigdy nie uważał, ze jego umysł był w czymkolwiek doskonalszy niż umysł ogółu ludzi. Ponadto stwierdza, ze rozum i rozsadek jest jedyna rzeczą, która oddziela nas od zwierząt. Dalej stwierdza, ze jego metoda dojrzewała w nim od czasów jego młodości. Uważa swoja metodę za rzetelnie dobrą i ważną. Mimo tego, wie że ludzie często się mylą. Bardzo podejrzane powinny być nam sądy przyjaciół wówczas, gdy są dla nas przychylne. Ci, którzy odważają się dawać innym pouczenia, musza uważać się za bieglejszych od tych którym je zalecają, zasłużą sobie jednak na potępienie, jeśli się choć w najmniejszym stopniu pomylą. Wspomina, ze jego intencje są szczere. Ze jego metoda może wnieść w ludzkie życie wiele pożytku, więc warto ją naśladować. Kartezjusz uważa, ze jego edukacji na studiach odsłoniła coraz bardziej jego niewiedzę. A przecież uczył, się w jednej z najsławniejszych szkół w Europie (jezuickie kolegium La Fleche). Wspomina, że był dobrym uczniem. Szczególnie chwalił sobie, że nauczono go tam języków obcych. Ponadto stwierdza, że „czytanie wszelkich dobrych książek jest jak rozmowa z najgodniejszymi ludźmi minionych wieków”. Jednak ważniejsze od czytania książek było dla niego podróżowanie (w 1622 roku Kartezjusz odziedziczył po ojcu znaczną sumę pieniędzy, dzięki czemu nie musiał podejmować pracy zarobkowej). Jednak kiedy się obraca zbyt wiele czasu na podróżowanie, człowiek wreszcie staje się obcy w swoim kraju. Wspomina, że był rozmiłowany w poezji i retoryce. Miał szacunek dla teologii, najbardziej jednak ceni. matematykę. Co się tyczy filozofii to uważa, że nie ma w niej prawd stałych wiec, fałszywe musi być wszystko co jest tylko prawdopodobne. Nie należy tez dawać wiary temu co pokazuje historia i obyczaj, bo w rożnych miejscach obyczaje są inne. Kartezjusz zaleca wejrzenie
(…)
… nie jest tylko włożona w ciało, aby nim sterowała, ale również sprzęga się z nim w pewien sposób, zachowując jednak autonomiczność, gdyż nie umiera po śmierci ciała. VI. Część Szósta (Badania przyrody i świata)
W badaniach nad czymkolwiek, a w szczególności nad wszelkimi prawami przyrody należy trzymać się pewnego porządku:
Znalezienie ogólnej zasady, czyli pierwszej przyczyny wszystkiego…
… mogą nas zwodzić. Mimo, że widzimy słońce bardzo wyraźnie, nie powinniśmy sądzić, że jest ono tej wielkości, jakiej je widzimy. V. Część Piąta (Fizyka i dusza ludzka i zwierzęca)
przepełniona żalem i frustracją reklamą nie opublikowanej książki „Świat”, reklamą bardziej niż streszczeniem
Piąta cześć Rozprawy o Metodzie Kartezjusz poświęcił na badanie zagadnie z fizyki, a w szczególności opisom ciał niebieskich…
…, znaku pierwiastkowania, iloczynu kartezjańskiego),
- „przewrót kartezjański” - od czasów Kartezjusza uważa się, że poznanie jest prawdziwie filozoficzne, gdy jego uzasadnienie sięga głęboko w to, co się dzieje w samym filozofującym umyśle,
„Rozprawa o metodzie”
- została wydana po raz pierwszy w 1637 roku w Holandii, gdzie Kartezjusz spędził najbardziej twórczą część swojego życia,
- napisana…
… Druga (Prawidła Metody)
Dzieła poskładane z wielu osobno powstałych części i wykonywane ręką rozmaitych mistrzów mniej są doskonałe niż te, nad którymi pracował tylko jeden człowiek. Kartezjusz za przykład stawia Spartę, państwo, które kwitło dlatego, że jego prawa zostały utworzone przez jedną znakomitą osobę Likurga. Eklektyzm budowania miast tylko zmniejsza ich estetykę. Trudno jest dokonać rzeczy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)