5. Kanony piękna w rzeźbie greckiej
I. kanonem piękna był Doryforos niosący włócznie, dłuta Polikleta z Argos. Wszystkie części ciała są wyodrębnione i wyraźnie przedstawione. Pod warstwą skóry i mięśni wyczuwa się ich konstrukcje - kościec. Rzeźba harmonijna spokojna, proporcje matematyczne (Swoją teorię proporcji ludzkiego ciała zawarł w niezachowanym traktacie Kanon (gr. miara, reguła, wzorzec), według którego stopa powinna być równa 1/6 ciała, głowa - 1/8, dłoń 1/10, natomiast wszystkie te wielkości powinny być wielokrotnościami modułu, którym była długość palca u ręki). Doryforos tak jak kursory archaiczne był modelem idealnego człowieka niż kimś realnym. Stosował również w swoich dziełach zasadę kontrapostu, (układ ciała w rzeźbie greckiej polegający na oparciu ciężaru ciała na jednej nodze, zrównoważeniu nachyleniem tułowia i ugięciem drugiej nogi. Stosowany w celu wzbogacenia kompozycji, uniknięcia frontalizmu). Rzeźba pochodzi z okresu klasycznego w sztuce greckiej.
Doryforos
II. kanon piękna stworzył Lizyp z Sykionu (okres późnoklasyczny) Swój kanon przedstawił w rzeźbie Apoksyomenosa, młodego atlety. U Lizypa wysokość głowy przedstawianej postaci równa jest dziewiątej części wysokości tej postaci. Jego postacie są o wiele smuklejsze niż u Polikleta, kontrapost jest wyraźniej zaakcentowany, muskulatura przedstawiona zaś w sposób bardziej realistyczny, z uwypukleniem mięśni obciążonych i podkreśleniem odpoczywających. Stworzył on także własny styl w przedstawianiu twarzy, na których obliczach maluje się zmęczenie oraz refleksja, także na rzeźbach herosów. Charakterystyczną cechą rzeźb Lizypa jest nieduża głowa z małymi oczami i ciężką dolna partią twarzy.
Apoksyomenos
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)