To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Judeochrześcijaństwo Bibliografia:
J. Danielou, Teologia judeochrześcijańska, Kraków 2002.
F. Szulc, Struktura teologii judeochrześcijańskiej: studium metodologiczne w świetle badań J. Daniélou SJ, Kraków 2005.
Judeochrześcijańskie elementy w literaturze patrystycznej, SACH 13 (1998).
Termin judeochrześcijaństwo może być rozumiany w trzech różnych znaczeniach.
Może ono oznaczać Żydów, którzy uznali w Chrystusie proroka lub mesjasza, ale nie Syna Bożego, i którzy w ten sposób stanowią niejako grupę pośrednią między Żydami i chrześcijanami. Możemy do nich zaliczyć ebionitów. (Stanowisko podobne do muzułmanów, z którymi ebionici mogli mieć kontakty w Transjordanii)
Ebionici (hebr. ebhjon - ubogi) - początki ich się datuje na czas po upadku Jerozolimy (70 r.). Przebywają jako zbiegowie w okolicy Pelli. Zachowała się po nich Ewangelia Ebionitów (red. początek II w.), która stanowi przetworzenie Ewangelii Nazarejczyków w duchu heterodoksyjnym (niekompletna i zniekształcona Ewangelia według Mateusza). Do ich świętych ksiąg zalicza się Podróże Piotra . Widać w niej zadziwiającą zbieżność z doktryną esseńczyków, zwłaszcza w nauce o „prawdziwym Proroku”, przeciwieństwie dwóch zasad (droga Prawa i droga niesprawiedliwości) oraz nakazie odrzucenia krwawych ofiar. Traktuje się ich jako pewne ugrupowanie esseńczyków, którzy przyjęli chrześcijaństwo po roku 70 w Transjordanii, bądź uciekli z Qumran. Nie są gnostykami. Doktryna: Bóg stworzył od początku dobry i zły pierwiastek. To jest czystą doktryną esseńską. Jezus jest zwykłym człowiekiem, poczętym w małżeństwie. Chrystus zstąpił na niego z niebios pod postacią gołębicy, jako największy z archaniołów. Anioł ten spoczął wcześniej na Adamie, na Mojżeszu i na innych prorokach. Esseńczycy zerwali ze świątynnym kapłaństwem więc i ebionici potępiają krwawe ofiary. Promowany jest wegetarianizm i podkreślona rola Jakuba i Jana. Jezus jest jedynie prorokiem. Odrzucają soteriologiczny aspekt chrześcijaństwa. Jezus ma zreformować judaizm i doprowadzić go do czystości. Nie chciał znieść Prawa, jak to zrobił Paweł, który jest ich wielkim przeciwnikiem. Nazywają go w Kerygmatach „człowiekiem nieprzyjaznym”. Ebionici zachowują szabat i obrzezanie. Ciekawostka:
Tłumacz Biblii na grekę - Symmach - był ebionitą. Jego wersja Biblii znajduje się w Heksapli Orygenesa; korzysta z niej również Hieronim pisząc Vulgatę.
Może on oznaczać chrześcijańską wspólnotę z Jerozolimy, zdominowaną przez Jakuba (Młodszego) i jego idee. Środowisko to jest absolutnie ortodoksyjne, jednak pozostaje wciąż przywiązane do pewnych form życia żydowskiego, nie narzucając ich zresztą prozelitom pochodzącym z pogaństwa. Do roku 70 prestiż Kościoła jerozolimskiego i Jakuba był tak wielki, że Paweł musiał walczyć by doceniono jego poglądy. Po upadku Jerozolimy ci judeochrześcijanie powoli wyginęli. Określa się ich niekiedy imieniem nazareiczyków. Hieronim spotkał ich w IV w. w Berei, mieście syryjskim. Stworzyli oni w języku aramejskim Ewangelię według Hebrajczyków. Pozostają wierni archaicznej teologii, która ogranicza się do monoteizmu i mesjanizmu Jezusa (implikującego bóstwo Chrystusa). Ugrupowanie to odcięte od Żydów stało się skostniałe. Wysyłają misjonarzy do Syrii i Egiptu.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)