J u d a i z m
Judaizm jest religią żydowską, którzy tworzą wspólnotę religijną i etniczną, pojmującą siebie jako nasępców biblijnych patriarchów Abrahama, Izaaka i Jakuba. Wyraz j e h u d i oznaczał początkowo tylko członków izraelickiego plemienia Juda, później całej prowincji (królestwa) Judei. Stąd wzięła się nazwa „Żydzi”. Historia judaizmu rozpoczyna się wraz z końcem państwa Juda - 587 rok przed Chr. Niekiedy judaizm określany jest jako światowa religia powszechna: poglądy w tym zakresie są podzielone, odnosi się bowiem czasem do zjawiska diaspory, ponieważ obejmuje tylko jeden naród.
Łączna liczba Żydów wynosi około 18 mln. Z tego prawie 40% żyje w Ameryce Północnej, 31% w Azji i 12,6% na obszarze byłego ZSRR. Judaizm występuje dziś w 125 krajach. Większość żyje obecnie w USA.
Rys historyczny w początkowym okresie judaizmu.
Początek judaizmu łaczy się ze zdobyciem i zniszczeniem w 587 roku przed Chr. Południowego państwa Juda ze stolicą w Jerozolimie przez babilońskiego króla Nebokadnezara. Wziął on w niewolę króla Zidkija oraz zwierzchnie warstwy ludności żydowskiej. Tak rozpoczęła się 50-letnia niewola babilońska. Niemniej deportowanym Żydom udało się zachować korzenie, a ponadto stworzyć przesłanki do judaizmu. W Babilonii powstały duże części Biblii - np. Księga Kapłańska. Od tego momentu wielkiego znaczenia nabrała Biblia i jej interpretacja uczonych w piśmie. Swoją rolę odegrały: świętowanie sabatu, nakaz obrzezania, nakazy czystości i posiłków. Swój wpływ wywarło zetknięcie się z zaratusztrianizmem w Persji. Żydzi przyswoili sobie takie pojęcia, jak dobro i zło, bóg i diabeł, sąd ostateczny i zmartwychwstanie. Rozpoczęło się oczekiwanie na mesjasza i wiara w niego.
W 538 roku, kiedy Palestyna była prowincją perską, król Persów Cyrus II zezwolił Żydom na powrót do Jerozolimy i odbudowanie zniszczonej świątyni. Przywódcą powracających był Zorobabel (potomek z Babilonu), który był namiestnikiem Judy z ramienia perskiego. W 520 roku świątynia została odbudowana i poświęcona w wyniku pięcioletnich prac. Prorocy Aggeusz i Zachariasz obwołali Zorobabla mesjaszem.
W 458 roku król Persów posłał „pisarza” w sprawach żydowskiej religii, E z d r a s z a (hebr. pomoc) z poleceniem uwierzytelnienia prawa boskiego dla jerozolimskiej gminy kultowej. Przybył on do Jerozolimy na czele liczne grupy wygnańcw żydowskich z nową księgą praw. Wraz z wprowadzeniem kodeksu kapłańskiego przez Ezdrasza powstała podstawa rozwoju nowo założonej gminy teokratycznej, pod kierownictwem kapłanów. Ezdrasz, rzecznik odnowy religijno-duchowej, stał się założycielem właściwego judaizmu. W pracach nad wprowadzeniem prawa wspierał go Nehemiasz, inny namiestnik Judy, który przysłużył się w stabilizacji porządku wewnętrznego Judy: odpoczynek podczas sabatu, podatek dla świątyni, zakaz małżeństw nmieszanych, uwolnienie od długów.
(…)
… się: albucjami, które miały oznaczać darowanie grzechów, wspólnymi posiłkami po uprzedniej kąpieli z zanurzeniem. Posiłki odbywały się w ściśle określony sposób: sakrament składający się ze spożycia chleba i soku owocowego.
G r u p a d a m a s c e ń s k a - zwana także Ajn Feszcha (Grupa Morza Martwego) wywodząca się z ruchu chasydyjskiego. Podobno pojawił się wśród nich „nauczyciel sprawiedliwości…
… (czyste) jest wszystko dozwolone wedle prawa do użytku, zwłaszcza potrawy bez zarzutu. Przepisy o potrawach dotyczą głównie rozdzielenia potraw mięsnych od mlecznych. Można jeść drób i zwierzaki parzystokopytne (nie wolno jeść świń i raków) tylko po rytualnym uboju i pełnym wykrwawieniu, bowiem krew uznana jest za nośnik życia. Określony jest czas prześcia od potraw mięsnych do mlecznych (5 godz…
…, byli zdecydowanie antyrzymscy i nacjonalistyczni. Wśród nich znaleźli się najbardziej radykalni s y k a r i u s z e (sztyletnicy). Zeloci żyli na pustyni, dorabiali się z rabunków - ci dwaj z Chrystusem ukrzyżowani to właśnie zeloci. Rzymianie dokopali im w 70 roku po Chr. po zniszczeniu Jerozolimy. Przetrwali jeszcze trzy lata, poźniej działalność zawiesili.
K a b a ł a - kabalizm jest łącznym określeniem różnych…
…) obejmuje „pierwszych proroków” (księgi Jozuego, Sędziów, Samuela, Królewska), a także „ostatni prorocy” (księgi Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i Dwunastu mniejszych Proroków); K e t u w i m (Pisma) co oznacza święte pisma (Psalmów, Przysłów, Pieśń nad Pieśniami, Ruth, Lamentacje, Estery, Daniela, Ezdrasza, Nechemiasza, Księga Kronik) - pięć ksiąg od Pieśni nad Pieśniami do Kięgi Estery nosi nazwę…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)