To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
JOHN DEWEY (1859-1952): Był najbardziej znaczącym amerykańskim filozofem pierwszej połowy XX w. jego myślenie zasądzało się na moralnym przekonaniu, że „demokracja jest wolnością” Szkoła i społeczeństwo (1899), Jak myślimy (1910), Demokracja i wychowanie (1916), Doświadczenie i wychowanie (1930), Był synem sklepikarza, ukończył Uniwersytet w Vermont i po krótkim stażu nauczycielskim zapisał się jako student-dyplomant na wydział filozofii Uniwersytetu Johna Hopkinsa.
Był członkiem-założycielem i członkiem władz Klubu Dyrektorów Szkół Okręgu Michigan. Klub ten służył współdziałaniu nauczycieli szkół średnich i wykładowców uniwersyteckich w stanie Michigan. Pragmatyzm i pedagogika: W latach 90-tych stopniowo oddalał się od skrajnego idealizmu w kierunku pragmatyzmu i naturalizmu jego dojrzałej filozofii. Dewey był przekonany, że wiele problemów rozpowszechnionej praktyki pedagogicznej powstało na bazie fałszywej dualistycznej epistemologii, którą atakował. Zarysował projekt pedagogiki ugruntowanej na jego własnym funkcjonalizmie i pragmatyzmie. Po dłuższej obserwacji własnych dzieci Dewey doszedł do wniosku, że nie istnieje żadna różnica w dynamice doświadczenia dzieci i dorosłych. Tak samo były istotami aktywnymi, które uczyły się przez konfrontację sytuacji praktycznych powstających w toku działalności wyrażającej ich zainteresowania. Myślenie było dla każdego narzędziem rozwiązywania problemów doświadczenia, a wiedza stanowiła nagromadzenie mądrości generowanej przez rozwiązywanie problemów Kwestionował problem jakoby dzieci przychodziły do szkoły w postaci czystych kartek, na których nauczyciele mogliby zapisywać lekcje cywilizacji. W momencie przekroczenia progu klasy dziecko jest już intensywnie aktywne a zadaniem wychowania jest zagadnienie utrzymania jego aktywności i nadania jej kierunek. Kiedy dzieci zaczynają kształcenie wnoszą cztery podstawowe wrodzone impulsy: impuls komunikowania, konstruowania, badania i wdrażania w doskonalszej formie, które stanowią naturalne zasoby, nie zainwestowany kapitał, od którego wykorzystania zależy aktywny rozwój dziecka. Dzieci wnoszą też zainteresowania i rodzaje aktywności nabyte w domu i w sąsiedztwie w jakim żyją. Zadaniem nauczania jest czynić użytek z tego surowca przez kierowanie aktywności dziecka ku wartościowym wynikom.
Pedagogika Deweyowska wzywała nauczycieli do podjęcia skrajnie trudnego zadania, by koniecznie wiązać program nauczania z doświadczeniem.
Wzywał do „psychologizowania” programu nauczania. Proponował aby nauczyciele budowali środowisko, w którym aktualna działalność dziecka mogłaby być konfrontowana z sytuacjami problemowymi, które wymagałyby posiadania wiedzy i umiejętności z zakresu przedmiotów ścisłych, historii i sztuki niezbędnych do rozwiązywania określonych trudności.
(…)
… projekty skoncentrowane wokół historycznych i współczesnych zajęć. Dzieci najmłodsze 4-5 lat podejmowały działalność znana im z własnego domu i sąsiedztwa: gotowanie szycie rzemiosło. Sześcioletnie budowały z klocków farmy, uprawiały żyto i bawełnę, przerabiały je i wiozły zbiory na sprzedaż. Siedmioletnie studiowały życie prehistoryczne w jaskiniach ich własnej roboty, podczas gdy ich ośmioletni sąsiedzi skupiali uwagę na morskich wyprawach Fenicjan Robinsonie Crusoe Marco Polo, Magellana Kolumba. Uwagę dziewięciolatków zajmowała lokalna historia i geografia, podczas gdy dzieci dziesięcioletnie uczyły się historii kolonizacji i odtwarzały pokój mieszkalny według modelu wczesnych domów amerykańskich. Praca dzieci starszych skupiła się na poszczególnych okresach historycznych i koncentrowała się na naukowych eksperymentach w zakresie anatomii, elektromagnetyzmu, ekonomii politycznej i fotografii. Poszukiwania miejsca na spotkania klubu dyskusyjnego przez trzynastoletnich uczniów skończyła się podjęciem budowy okazałego budynku klubowego, co przyciągnęło dzieci w różnym wieku do udzialu we wspólnym projekcie.
2
2
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)