To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
GŁOWNE ZAŁOŻENIA PEDAGOGIKI JOHNA DEWEYA I JEGO SZKOŁY Urodził się w 1859 w Burlington, umarł 1952 w Nowym Jorku. Czołowy przedstawiciel pragmatyzmu. Zajmował się pedagogiką, filozofią i socjologia.
Do najważniejszych jego dzieł należą: Szkoła i społeczeństwo (1899), Szkoła i dziecko (1902, Jak myślimy (1910), Demokracja i wychowanie (1916) W jego twórczości dostrzegamy nurt dotyczący teorii oraz metod nauczania i uczenia w różnych typach szkół - nurt dydaktyczny (analiza teorii i praktyki nauczania początkowego oraz struktury i treści szkoły ogólnokształcącej a także zawodowej).
Eksperymentalna i teoretyczna praca Deweya zmierzała do uspołecznienia amerykańskiego wychowania, do nadania programom nauczania praktycznego kierunku, powiązania ich ze zdobyczami nauk ścisłych i dostosowania do wymagań rozwijającego się przemysłu. Równocześnie uzasadniał konieczność ułatwiania młodzieży poznania i zrozumienia nowych warunków społecznych przez powiązanie jej działalności z realnym życiem. Dewey starał się tak zorganizować proces nauczania i życie wewnętrzne szkoły, aby stała się miniaturą społeczeństwa. Twierdził, że celem szkoły jest nie tylko sama wiedza, ale również uspołecznienie wychowanków, które można osiągnąć przez ich udział w pracach społeczeństwa. Różne dziedziny życia szkolnego powinny być tak ujednolicone, aby mogły harmonijnie przygotowywać młodzież do życia i pracy w skomplikowanych warunkach nowoczesnego społeczeństwa kapitalistycznego.
Wychowanie w pojęciu Deweya obejmuje nie tylko nauczanie, lecz także zabawy dziecięce, konkurencje, posługiwanie się narzędziami pracy, kontakt z przyrodą i aktywność społeczną dziecka. Szkoła powinna być miejscem, w którym dzieci więcej samodzielnie działają niż słuchają, uczą się przez pracę i praktyczne zaznajamianie z instytucjami społecznymi oraz procesami produkcyjnymi. Głównym zadaniem szkoły jest uczenie dzieci przez działanie, przyzwyczajanie do wykonywanie użytecznych zadań, do posługiwania się zarówno mięśniami, jak i wzrokiem oraz słuchem. Nowe nauczanie nie może ograniczać się jak dawna szkoła do uczenia dzieci posłuszeństwa, łagodności i uległości. Swoją działalność teoretyczno-pedagogiczną rozpoczął od krytyki tradycyjnej szkoły. Nie ograniczał się jednak tylko do niej. Zarówno on sam, jako twórca nowego kierunku w pedagogice zwanego często pajdocentryzmem lub „ nowym wychowaniem” , jak i jego uczniowie usiłowali wskazać pozytywne rozwiązania problemów pedagogicznych. Z ducha pedagogiki Deweya powstał system daltoński i metoda projektów , zrodziło się nauczanie zespołowe i problemowe . Do deweyowskiej koncepcji nauczania w nowym duchu należy również tzw. nauczanie pod kierunkiem oraz różne odmiany szkoły pracy .
(…)
…. Nauka i sztuka, praca i historia polityczna, gospodarowanie i historia gospodarcza muszą przenikać cale życie szkolne. Program nauczania w ujęciu tradycyjnym przestaje istnieć w szkole Deweya. Staje się w zasadzie zbyteczny. Budowa i treść programów nauczania zostaje uzależniona od zmiennego i dynamicznego życia, od potrzeb gospodarczych i techniki, która idzie wciąż naprzód.
Pragnął aby w szkole uczyć…
…, czynności, działań i zabiegów organizacyjnych.
Inteligencja ucznia, jego wola i zdolność do pracy, indywidualne cechy umysłu i charakteru ujawniają się w pewnych określonych fazach rozwojowych, dobór treści nauczania należy wobec tego dostosować do zainteresowań i twórczej oraz swobodnej osobowości ucznia, uwzględniając spontaniczność, aktywność i samorodność zarówno jego myśli, jak i inicjatywy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)