To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
J. LOCKE:
HIERARCHIA DUSZY: najwyżej jest rozum, najniżej pragnienia cielesne;
CEL WYCHOWANIA: posłuszeństwo rozumowi (punkt wyjścia jest taki sam jak u Platona, Blooma, Legutki i innych konserwatystów); zadaniem pedagogiki jest utrzymanie ucznia w ryzach, nauczenie go posługowanie się rozumem, aby umiał go wykorzystywać sam w przyszłości; największym skarbem jest dyscyplina, która ma charakter formalny (uczona, pilnowania w dzieciństwie); człowiek musi nauczyć się słuchać rozumu, samego siebie; we wczesnym okresie dorastania należy dyscyplonować jego duszę, tak aby w dorosłym życiu dziecko umiało kroczyć własną drogą i umiejętnie korzystać z wolności, kiedy zostanie wypuszczone w świat (rodzice, wychowawcy stają się wtedy jego partnerami);
/*relacja rodzice dzieci: kary (odbieranie, ograniczanie przyjemności) i nagrody (coś przyjemnego, chwalenie, nagrody materialne) - Locke krytykuje ten system, mechnizm karania i nagradzania (nie możemy dawać nagrody odwołującej się do duszy pożądliwej, której nie cenimy); powinniśmy nagradzać w taki sposób, aby budować poczucie wartości, godności w dziecku - należy odnosić sie do duszy tymotejskiej, chwalić dziecko na forum, trakrować go jak partnera i nauczyć go podobnego zachowania - szacunku i grzeczności w stosunku do innych osób/
Podopieczny pedagogiki Locke'owskiej jest osobą, która potrafi radzić sobie sama w życiu i budować partnerskie stosunki z innymi ludźmi. Raczej gentelmen, producent (nie wojownik, rycerz, ani też nie filozof). Pedagogika Locke traktuje o tym jak dobrze radzić sobie w świecie wolności, jest swoistym przygotowaniem do życia, udziela praktycznych porad.Dwa etapy nauczania:
nauczanie bycie gospodarzem samych siebie (w dzieciństwie, okresie dorastania)c;
nauczenie kroczenia własną drogą.
„LIST O TOLERANCJI”
rozważania na temat tolerancji religijnej;
Teza: konieczny jest radykalny rozdział państwa i religi - każda ze sfer ma inne cele: PAŃSTWO
RELIGIA
celem państwa jest troska o naszą pomyślność, ochrona życia, własności i wolnoćsi (wartości doczesne),
państwo nie ma na celu zminay naszego myślenia, dbania o naszą duszę, liczą się tylko czyny;
różnica w stosowanych środkach osiągnięcia celu: państwo może stosować przymus;
język argumentacji: wspólnota państwa - język utylitarystycznych (res indiferentes - rzeczy obojętne, państwo nie może odwoływać się do kategorii religijnych i etycznych
celem religii jest cnota, zbawienie (wartości wyższe);
działanie nie ma znaczenia, liczy się przede wszystki stan ducha;
religia musi nakłaniać, argumentować, zachęcać;
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)