Inne mniejszości: ci, którzy mają "specjalne potrzeby". Poprzez mniejszość specjalną autor rozumie mniejszość, która albo wydaje się mieć, albo przypisuje sobie specjalne potrzeby. Są to między innymi dzieci grup wędrownych, leworęczni, mieszkańcy komun, dzieci ze statków przywających po kanałach, sekty religijny czy też dzieci osiągające wybitne rezultaty w nauce. Przyglądając się polityce państwa łatwo zauważyć, że główny nacisk kłądziony jest na osoby upośledzone fizycznie i psychicznie.
Kto jest normalny, a kto nie?
Ustala się to na podstawie normy, oraz obszarów poza nią wykraczających (poniżej i powyżej normy). Upośledzenie umysłowe może być stosowane na określenie:
osób, których zaburzenia są wyraźne i wynikają z choroby systemu nerwowego lub zmian genetycznych,
osób, które cierpią na dość konkretne, ale mniej głębokie upośledzające zaburzenia genetyczne, np, zespół Downa,
osoby, które nie mają wyraźnego defektu psychicznego i których zdolności intelektualne, choć niewystarczające do wykonywania niektóych zadać, są jak najbardziej wystarczające do wielu (np, lekkie upośledzenie umysłowe).
Bardzo często podczas badania dziecka dochodzi do jego etykietowania. Lekarze, czy diagnostycy skupiają sięjedynie na normatywnych, jasno określonych cechach, nie zwracając uwagi na inne, które wcale nie muszą być upośledzone.
Integracja czy segregacja - miejsce szkolnictwa specjalnego. W Raporcie Warnock poruszono kwestię, czy szkolnictwo specjalne powinno mieścić się w normalnych szkołach w większym stopniu niż dotychczas. Pozwoliłoby to uniknąć wielu utrudnień, tj, dojazd do szkoły, zapewnienia specjalnych autobusów, itd. Uczenie się w tym samym budynku ogranicza piętno, izolacje i inne niedogodności. Polityka segregacji uznana została z Wielkiekiej Brytanii za złą. Jednak była ona popierana z kilku względów. Przy niedoborze specjalistów zbieranie dzieci do jednej grupy było koniecznością. Szkoła specjalna stanowiła wtedy ochronę słabych i wrażliwych, nie było w niej osób zdrowych mogących wyśmiewać kalectwo uczniów.
Odsyłanie dzieci do szkoły specjalnej i ich ocenianie. Rozpoznawanie dzieci, które mają specyficzne potrzeby odbywa się poprzez diagnozę na prośbę dyrektora placówki. Jednak sam proces zaczął się wcześniej, dyrektor musiał zostać poinformowany przez nauczyciela. Dyrektor, nauczyciel, czy rodzice dziecka mają prawo poddać go badaniu, który określi, czy potrzebuje ono specjalnej opieki edukacyjnej. Instrumentem oceny jest test, szerszy kontekst budowany jest na podstawie wywiadu klinicznego.
Selekcjonowanie i model patologii społecznej. Zasada selekcjonowania oparta jest na modelu medycznym. Jej podstawą jest założenie, że pewien procent uczniów stanowią niepełnosprawni pod względem edukacyjnym. Nacisk położony jest na poszczególne dzieci, a przyczyn szuka się w fizjologii lub życiorysie danego dziecka. W modelu tym stosowane są pseudomedyczne terminy jak diagnoza, leczenie, analiza, i jest wygodny dla lekarzy i psychologów i nauczycielach myślących w sposób medyczny. Jednym z typów terapii jest krótkotrwałe izolowanie uczniów z 'normalnej' sytuacji szkolnej, aby mogli odbyć swoją terapię. Celem jest wyrównanie poziomu ucznia tak szybko, jak to możliwe i zagwarantowanie mu poziomu uważanego za normę.Model patologii społecznej dotyczy zaburzeń edukacyjnych oraz wywodzące się z niego selekcjonowanie może mieć różne konsekwencje. Po pierwsze oznacza się dzieci jako odbiegajce od normy. Zmienia się także sposób w jaki postrze
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)