Teoria naznaczania a szanse życiowe

Teoria naznaczania a szanse życiowe. Uczniowe zachowują się tak dobrze, lub tak źle, jak oczekują tego nauczyciele. Istnieje jednak kilka źródeł fałaszywości przewidywań, m.in.:
nastawienia i oczekiwania odnoszące się do wieku, płci, pochodzenia,
religii, imienia i nazwiska,
wyglądu zewnętrznego, oraz innych wyróżników klasy społecznej tj, ubiór i język.
Rezultatem może być samospełniające się proroctwo, fałszywa diagnoza, która wpływa na autowizerunek ucznia, który uczy się zachowywać zgodnie z nastawieniami i oczekiwaniami nauczyciela. Podejście to pochodzi z szerszej teorii naznaczania . Wychodzi ona z założenia, że szanse życiowe jednostek różnią się, zgodnie z pewnymi powtarzającymi się wzorcami, oraz że szanse edukacyjne różnią się w podobny sposób.
Główne elementy teorii naznaczania (lub teorii transakcji). Została opisana w pracach Lemerta, Beckera i Matzy. Stosowano ją głównie w kryminologii i socjologii dewiacji. Główna jej teza polega na tym, że zachowanie dewiacyjne ma cechy transakcji zawartej między osobą odchyloną od norm a inną, lub innymi. Teoria naznaczania w odróżnieniu od innych podejść, widzi konieczność zbadania zarówno osób nadającyh etykiety - naznaczających - oraz ich założeń, jak i osób czy grup, wobec których tego dokonuje.
Dewiacja to proces społeczny. Dewiacja jest traktowana jako proces społeczny złożony z szeregu etapów, a uczestnikami są osoby tworzące reguły i ci łamiący je. Dewiantem jest ten, kogo udało się określić. Pewne osoby mają władzę umożliwiającą im narzucanie definicji. Nakładanie etykiety wpływa na osoby, wobec których się to czyni. Osoba z dewiacją pierwotną dokonała pogwałcenia pewnej reguły, ale twierdzi że zachowanie to nie jest dla niej typowe. Jednak z powodu dezaprobaty społeczeńśtwa pogodził się z mianem dewianta, stając się dewiantem wtórnym, który nagminne łamie normy i zasady. Dewiacja może być wzmocniona. Instytucje, które miały za zadanie umożliwić powrót jednostkon dewiacyjnym, nie spełniają swoich zadań, potęgując jedynie w nich ich elementy kryminogenne. Agresywna polityka społeczeństwa polegająca na zaostrzaniu kar i gorliwszej kontroli społecznej jedynie potęguje to zjawisko. Osoby napiętnowane mogą występować z wyjaśnieniami i szukać grup wsparcia. Stygmatyzacja bowiem może mieć druzgocący wpływ na tożsamość jednostki lub grupy. Osoby napiętnowane chcą wyjść z wyjaśnieniami, aby usprawiedliwić swoje zachowanie. Mogą unikać sytuacji szczególnego napiętnowania lub też używać taktyk zasłaniających. "Udane" napiętnowanie zależy od różnych czynników. ... zobacz całą notatkę