Zagadnienia poruszane w tym utworze to sztuka poetycka, jej rodzaje; w jaki sposób należy układać fabuła, by utwór poetycki był piękny. Wszystkie tego rodzaju sztuki, co epopeja, tragedia, komedia, dytyramb mają jedną cechę wspólną- są sztukami mimetycznymi (naśladowczymi). Ale różnią się też między sobą ze względu na odmienne środki, różne przedmioty i odmienny sposób naśladowania. Poeta to ktoś, kto uprawia sztukę naśladowania, nawet gdyby używał różnych miar wiersza. W utworach prozą lub wierszem można przedstawiać ludzi gorszymi lub lepszymi, np. Homer przedstawiał judzi lepszymi, Kleofon- takimi jakimi są rzeczywiście, a Hegemon(pierwszy twórca utworów parodystycznych) i Nikochares - gorszymi. Tragedia od komedii różni się tym, że pierwsza przedstawia ludzi lepszymi, a druga gorszymi, niż są w rzeczywistości. Tak więc mamy trzy środki różnicujące sztukę naśladowania: środki, przedmiot i sposób. Dlatego Sofokles jest tego samego rodzaju twórcą co Homer, bo obaj tworzą postacie wyidealizowane. Dorowie przypisują sobie wynalezienie tragedii i komedii, przytaczając na dowód etymologię nazw. Twierdzą, że u nich wioski nazywają się „komami”¬, a u Ateńczyków „demami” oraz że aktorzy komediowi biorą swą nazwę nie od „komadzein”(udział w wesołym pochodzie), lecz od faktu, że nielubiani w mieście chodzili z wioski do wioski(„kata kemos”). Sztuka poetycka zawdzięcza swe powstanie instynktowi naśladowczemu, który tkwi w ludzkiej naturze. Poprzez naśladowanie człowiek zdobywa podstawy swej wiedzy. Ci, którzy byli najbardziej uzdolnieni w kierunku sztuki improwizacji dali początek poezji. Nastąpił podział na dwa kierunki. Szlachetni twórcy naśladowali piękne czyny ludzi szlachetnych, a twórcy bardziej pospolici, przedstawiali czyny ludzi złych, tworząc „szyderstwa”, jak tamci hymny i pochwały bohaterów. Pojawiło się także metrum jambiczne- charakterystyczne dla utworów szyderczych, bo właśnie w tym metrum szydzono z siebie. Homer to najwybitniejszy twórca poezji poważnej; wytyczył także zarys komedii, poprzez dramatyczne przedstawienie śmieszności, a nie szyderstwa. Tragedia i komedia narodziły się z improwizacji: tragedia z improwizacji tych, którzy intonowali dytyramb, a komedia- z intonujących pieśni falliczne. Liczbę aktorów z jednego do dwu powiększył Ajschylos, on też ograniczył rolę chóru i naczelne miejsce zapewnił dialogowi. Trzeciego aktora wprowadził Sofokles (także dekoracje sceniczne). Komedia jest naśladowaniem ludzi gorszych (w zakresie ich śmieszności, która jest częścią brzydoty). To co śmieszne jest związane z jakimś bezbolesnym lub nieszkodliwym oszpeceniem, np. brydka i powykrzywiana ale nie wyrażająca bólu maska komiczna. Pomysł tworzenia fabuły komediowej przyszedł z Sycylii. Epopeja jest podobna do tragedii o tyle, że stanowi naśladowania przedmiotów poważnych wierszem. Różni się tym, że posiada jeden rodzaj wiersza (epopeja pisana jest heksametrem daktylicznym) i formę opowiadania. Różni się też długością. Tragedia chce się zmieścić w czasie jednego obiegu słońca, a epopeja nie ma ściśle określonych granic czasowych. Tragedia to przedstawienie akcji poważnej, skończonej i posiadającej odpowiednią wielkość, wyrażone w języku ozdobnym, przedstawienie w formie dramatycznej, a nie narracyjnej, które przez wzbudzenie litości i trwogi doprowadza do oczyszczenia (katharsis) tych uczuć. Każda tragedia zawiera sześć składników, które stanowią o jej istocie: fabuła, charaktery postaci, wysłowienie, sposób myślenia, widowisko i ś
(…)
… obejmuje następujące części: głoskę, sylabę, spójnik, przyimek, imię czasownik, odmiany fleksyjne, zdanie. Głoski dzielą się na samogłoski, półsamogłoski i spółgłoski. Sylaba to dźwi�k nie posiadający samodzielnego znaczenia, złożony ze spółgłoski i samogłoski. Spójnik to dźwięk nie posiadający samodzielnego znaczenia znajdujący się w środku lub na końcu zdania, np. „zaś” „więc” „zatem��. Przyimek…
… albo zawikłana, etyczna bądź patetyczna. Składa się z tych samych części co tragedia, z wyjątkiem śpiewu i widowisk. Epopeja wymaga także rozpoznań, cierpień, perypetii. Jej język musi być piękny. To wszystko jako pierwszy zastosował Homer. Każdy z jego dwóch poematów ma odpowiednią budowę: „Iliada” jest prosta i patetyczna, a „Odyseja” zawikłana i etyczna.. Najbardziej stosowna miara wiersza dla epopei…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)