Prusy Landrecht z 1794 r. tytuł XX, cz. II (ponad 1500 art.)
technika - niski poziom, kazuistyka, brak odróżnienia norm od wskazówek etycznych.
swoiste połączenie feudalno-absolutystycznych koncepcji z elementami ideologii oświeceniowej. Przyjęcie zasady nullum crimen sine lege, ale dopuszczał stosowanie środków zabezpieczających po odbyciu kary na dowolnie długi czas. System kar - odstraszanie, choć przeważało pozbawienia wolności, to utrzymano kwalifikowane kary śmierci, z możliwością ich obostrzenia. Szerokie zastosowanie chłosty. Utrzymano tzw. karcenie domowe.
Szczególna ochrona dla honoru osób ze stanów uprzywilejowanych (szlachty, kupców)
Początek XIX w. - początek prac nad reformą prawa karnego → zakończone pod koniec XIX w. Kodeks karny pruski z 1851 r. wzorowany na Code penal z 1810 r. - m.in. trójpodział przestępstw, wpływ system kar, przepisy o współuczestnictwie i usiłowaniu, w ujęciu okoliczności łagodzących.
Oparty zasadzie nullum crimen sine lege oraz formalnej równości wobec prawa karnego.
Znaczne rozbudowanie przepisów dotyczących ochrony praw majątkowych.
Przepisy o ochronie władzy i osoby króla o charakterze absolutystyczno-policyjnym.
Bawaria Kodeks karny z 1813 r. najnowocześniejszy pod kątem techniki → część ogólna i szczególna, trójpodział przestępstw. Normy zbudowane w sposób syntetyczny, wolny od kazuistyki i wątków pozaustawowych, jasny i wyrobiony język, jednolita terminologia. Autor: Anzelm Feuerbach - twórca teorii „przymusu psychologicznego", przedstawiciel szkoły klasycznej, twórca nowoczesnej doktryny penalistycznej, rzecznik interesów młodej burżuazji niemieckiej, po raz pierwszy użył sformułowania nullum crimen sine lege. Duże ograniczenie swobody decyzji sędziowskiej poprzez bezwzględnie oznaczone kary i zakaz wydawania komentarzy do kodeksu, z wyjątkiem urzędowych. System kar - bardzo represyjny (kara śmierci, kara więzienia z obostrzeniami, śmierć cywilna, kary cielesne) → wynik teorii „przymusu psychologicznego". Wzór dla innych kodyfikacji: m.in. kodeksu saskiego (1838), hanowerskiego (1840), badeńskiego (1841), heskiego (1841) i innych.
Obowiązywał w Bawarii do 1871 roku.
Zjednoczenie Niemiec → potrzeba kodyfikacji dla całego państwa → podstawą kodeks z 1851 r. → 1870 r. kodeks karny Związku Płn.-Niemieckiego → 1871 r. rozciągnięty na całą II Rzeszę.
Przepisy wstępne, 2 części (I - O karaniu za zbrodnie, występki i wykroczenia w ogólności oraz II - O poszczególnych zbrodniach, występkach i wykroczeniach i ich karalności).
Liberalizował przepisy kodeksu z 1851 r. → ograniczenie i złagodzenie karalności przestępstw przeciw państwu, kary śmierci, maksymalną wysokość kary pozbawienia wolności z lat 20 do 15, warunkowe zwolnienie po 3/4 kary.
(…)
… przepisów została wprowadzona (w związku z ruchami rewolucyjnymi) równolegle obowiązywał KKGP w redakcji z 1885 r. wraz z ustawą o karach wymierzanych przez sędziów pokoju oraz nieliczne przepisy kodeksu z 1903 r. wraz z częścią ogólną. 1915 r. władze niemieckie okupacyjne w Polsce potwierdziły obowiązywanie kodeksu (mylnie myśląc, że on obowiązuje), co zostało potwierdzone przez Tymczasową Radę Stanu…
… połączonych z karą śmierci lub z zesłaniem na katorgę lub Sybir.
* poprawcze - m.in. zesłanie krótkotrwałe, roty aresztanckie, osadzenie w twierdzy, więzienie, kary cielesne, grzywnę.
Stanowy charakter kar. Liczne ustawy szczegółowe.
Kodeks Tagancewa z 1903 r.
Zwięzły, wyodrębniona część ogólna, oparty na szkole klasycznej. Trójpodział przestępstw na zbrodnie (zagrożone karą śmierci, katorgą, zesłaniem…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)