Historia Polityki Społecznej liczy około 200 lat, zaczynała się rozwijać w krajach: Niemcy, Wielka Brytania. Jej powstanie jako dziedziny działań publicznych można wiązać z rozwojem przemysłu i powstaniem ustroju kapitalistycznego. Dotyczy to powstanie pierwszych kwestii społecznych szczególnie kwestii robotniczych.
Politykę społeczną wiąże się z zaostrzeniem kwestii społecznych. Kwestia społeczna stała się wówczas istotnym elementem działań politycznych np. akcjach wyborczych. Nierówności społeczne powoduje marginalizacja ludzi, powstają zjawiska bezdomności na większą skalę i pogłębienie się zjawiska ubóstwa. Pierwsze formalne działanie Polityki Społecznej zaczęto wprowadzać w II połowie XIX wieku. Dotyczyło to głównie ubezpieczenia ludzika wypadek różnego rodzaju ryzyk socjalnych: choroba, inwalidztwo, bezrobocie. Za twórcę Polityki Społecznej uznaje się niemieckiego polityka Bismarck'a którego rząd wprowadził ubezpieczenia chorobowe, wypadkowe oraz renty i emerytury. Te działania zapoczątkowały w Europie systemową ochronę ludzi.
Zastosowanie rozwiązań socjalnych dotyczyło początkowo głównie osób charakteryzujących się słabszą pozycją ekonomiczną i społeczną. Ustawodawstwo Bismarcka rozciągnęło się na teren zaboru pruskiego i stąd też na terenach tego zaboru w 1911 roku działało już 631 kas chorych do których należało 291,3 tyś członków.
Praktyka i nauka niemieckiej Polityki Społecznej miała znaczny wpływ na kształtowanie się polskiej myśli naukowej w zakresie Polityki Społecznej. Zalążki państwa opiekuńczego w Polsce możemy odnaleźć już w Konstytucji 3 Maja 1791 roku, np. prawo równości społecznej (równość w obrębie danego stanu). O polskiej Polityki Społecznej możemy mówić dopiero po 1918 roku.
W latach 1918-1926 zostaje w Polsce wprowadzone nowe ustawodawstwo socjalne. Prawa socjalne są wpisane do Konstytucji i ratyfikowane zostają również niektóre konwencje międzynarodowe organizacji pracy.
Od 1926 roku do początkom II wojny światowej charakteryzuje się minimalną realizacją opiekuńczych funkcji państwa co jest głównie efektem kryzysu gospodarczego i nawarstwianiu się wielu problemów społecznych. Po 1926 roku - bezrobocie, ubóstwo, bezdomność urastają do ogromnej skali.
Marginalizacja ludzi - wypadanie ludzi poza struktury społeczne.
Lata 1945-1989 wiążą się z realizacją państwowego modelu patentalizmu, którego istotą było rozdawnictwo i przedmiotowe kształtowanie człowieka. Państwo wiedziało lepiej co jest potrzebne każdemu obywatelowi w Polsce.
Od 1989 roku zaczyna być w Polsce realizowany inny model Polityki Społecznej określany przez J. Auleytenera jako rynkowy model opiekuńczości dostosowawczej, na który składa się wpisanie w nową Konstytucję prawa socjalnego oraz kilkanaście ustaw społecznych i ratyfikowana częściowo w 1997 roku Europejska Karta Społeczna Rady Europy - powstałą już w 1961 roku.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)