To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Historia podatków
Podatki wynaleziono prawdopodobnie wcześniej niż koło. W starożytnym Egipcie ich poborem zajmowali się pisarze królewscy (skrybowie). Rolnicy oddawali część zbiorów, rzemieślnicy płacili swoimi wyrobami, a kupcy składali daniny. Przez pewien czas istniał nawet w państwie faraonów podatek od oliwy używanej do smażenia. Aby Egipcjanie nie uchylali się od jego płacenia, skrybowie chodzili po domach i sprawdzali, czy ludzie używają wystarczająco dużo oliwy. Od podatku były zwolnione tylko świątynie i ich posiadłości.
Z Biblii wiadomo, że podatki na kupców nakładał też król Samolon, finansując w ten sposób budowę słynnej świątyni w Jerozolimie.
Uroki opodatkowania odkryli też władcy Mezopotamii. Ponieważ nie istniały wtedy pieniądze w postaci monet, mieszkańcy płacili podatki w naturze. Wiadomo, że funkcjonował podatek pogłówny w wysokości jednej krowy od ojca rodziny. Opodatkowane było niemal wszystko: żywy inwentarz, produkcja łodzi, łowienie ryb, a nawet... pogrzeby. Królowie "nie przepuścili" oczywiście kupcom - musieli oni uiszczać opłaty na rogatkach miast, cła i inne podatki. Tak jak obecnie, nie wszyscy chcieli dzielić się z fiskusem swoimi dochodami. Obywatele Aten płacili podatki nazywane "eisphora" tylko w podczas wojny. Finansowano w ten sposób wysiłek wojenny. Podobnie dzieje się w czasach współczesnych - podczas wojny rządy nakładają nowe podatki albo podnoszą istniejące. Przypadek Aten jest jednak o tyle nietypowy, że po wojnie eisphora była zawieszana. Co więcej, jeśli wojna przyniosła materialne korzyści dla miasta (łupy, kontrybucje), obywatele dostawali przynajmniej częściowy zwrot podatku. Gorzej mieli zamieszkali w Atenach cudzoziemcy. Płacili oni, nawet w czasie pokoju, jedną (mężczyźni) albo pół (kobiety) drachmy miesięcznie. Nie można więc nazwać starożytnych Aten rajem podatkowym. Mimo wszystko jednak, w demokratycznych i oligarchicznych państwach greckich daniny publiczne były niezbyt wysokie.
Zmieniło się to w epoce hellenistycznej. Po podbojach Aleksandra Wielkiego powstały potężne autokratyczne królestwa. Ich władcy, Lakidzi, Seleukidzi, Antygonidzi i inni byli na tyle silni, że mogli nakładać niemal dowolne podatki na swoich poddanych. Doprowadziło to do upadku gospodarczego wschodniej części śródziemnomorskiego świata i przyczyniło się do wzrostu nowej potęgi - Rzymu.
W Republice Rzymskiej podatki były raczej umiarkowane. Opodatkowana była głównie własność: ziemia, domy, niewolnicy, zwierzęta i pieniądze. Wysokość podatku ustalano podczas okresowych spisów ludności, takich jak ten, podczas którego w Betlejem urodził się Jezus. Po podboju Italii, Imperium Romanum ciągle rosło. Podatki również. W prowincjach główną formą podatku była dziesięcina, czyli dziesięcioprocentowy podatek dochodowy. Ponieważ spisy ludności były przeprowadzane znacznie rzadziej niż w Italii, obowiązek podatkowy nakładano raczej na terytoria niż poszczególne zamieszkujące je osoby. Mieszkańcy musieli sami podzielić między siebie obowiązkowe świadczenia.
(…)
… do wybuchu niepokojów społecznych.
W Anglii też po raz pierwszy wprowadzono podatek dochodowy w celu zebrania funduszy na wojnę z Napoleonem. Najwyższa stawka wynosiła 10 proc., zwolnieni byli wszyscy, którzy zarabiali mniej niż 200 funtów. Średnia płaca wynosiła naówczas 20 funtów. Został on zniesiony w 1816 roku po zesłaniu Bonapartego na Wyspę Św. Heleny. Pomysł jednak chwycił i wkrótce podatki dochodowe wprowadziły kolejno Prusy, Holandia i Szwajcaria. W Stanach Zjednoczonych podatek dochodowy wprowadzono w 1862 w celu sfinansowania wojny domowej. Widać więc, że podatek, który obecnie uważa się za konieczny ma bardzo krótką historię.
Podatek dochodowy wprowadzony podczas wojny secesyjnej miał dwie stawki 3% i 5%. Został zniesiony w 1872 roku. Uchwalono go na nowo w 1894 r., ale amerykański Sąd Najwyższy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)