To tylko jedna z 11 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Znajdziemy tutaj opis instytucji politycznych funkcjonujących na świecie na przestrzeni wieków. Opis ten zaczyna się od państw despotycznych, przez państwa feudalne i monarchie aż do totalitaryzmu stalinowskiego. Praca jest obszerna, zawiera 33 strony tekstu i w sumie opisuje 37 różnych systemów politycznych.
Państwo despotyczne. Wielkie imperia.
Władza w wielkich państwach Egiptu i Bliskiego Wschodu miała kilka podstaw legitymizacji. Przede wszystkim władza miała charakter teokratyczny. Król był bogiem lub łączyły go z bogiem ważne więzy, które czyniły z panującego osobę wymagającą bezwzględnego posłuszeństwa. W Egipcie faraon był bogiem, co rozwinęło kult związany z władzą państwową. Faraon nie był jednak jedynym bogiem, stąd możliwość kolizji jego decyzji z decyzjami uzasadnianymi wolą innych bogów: z tego wynikało np. ważne znaczenie kapłanów boga Amona-Ra. Początkowo również władcy panujący na terenie Mezopotamii byli traktowani jak bogowie. Z czasem jednak pozbawieni zostali boskiego atrybutu stając się swego rodzaju zastępcami bogów na ziemi. Właściwym władcą pozostawał bóg, natomiast król (lugal) był jego osobistym przedstawicielem. Podobnie przedstawiała się sytuacja w Persji, gdzie król uważał się za obrońcę religii Ahury-Mazdy, boga nieba i ziemi. Teokratyczny charakter władzy łączył się w państwach despotycznych z elementami magicznymi. Magiczny rytuał towarzyszący władzy miał dodatkowo zwiększać jej autorytet, budzić respekt i strach oraz podkreślać jej nadprzyrodzony charakter, nieziemską siłę i moc pozwalającą sterować zjawiskami przyrody. Legitymizacja władzy wynikała także z jej funkcji organizatorskiej. Jednym z głównych zadań władzy państwowej w Egipcie i krajach Bliskiego Wschodu było uporanie się z problemami wodnymi. Ujarzmienie Nilu i wykorzystanie jego wód dla nawodnienia uprawnych pól miało zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania całego państwa. Podobnie strategiczną rolę pełniło opanowanie wylewów Tygrysu i Eufratu. Skuteczność działania władzy w tym zakresie stawała się więc dodatkowym źródłem jej akceptacji. O znaczeniu „problemów wodnych" dla antycznych społeczeństw może świadczyć stała obecność w nich mitu potopu (epos o Gilgameszu, czy biblijny potop). W Egipcie i państwach Bliskiego Wschodu obowiązywała zasada centralizmu. Państwo zarządzane było przez urzędników podporządkowanych monarsze. W Egipcie niektóre funkcje faraona, np. w zakresie wymiaru sprawiedliwości, finansów czy kontroli nad armią, przejmowali wezyrowie oraz inni wyżsi urzędnicy, rekrutujący się często spośród kapłanów. Zakres ich kompetencji zawsze formalnie zależał od woli faraona, ale niekiedy uzyskiwali oni sporą niezależność. Kraj dzielił się na okręgi zwane nomami, na czele których stali nomarchowie, posiadający bardzo rozległe uprawnienia (w tym także wojskowe). W państwach Mezopotamii ważną rolę odgrywali intendenci, urzędnicy państwowi wynagradzani nadaniami ziemskimi, które szybko przybrały charakter nadań dziedzicznych.
W Persji administracja lokalna znalazła się w rękach satrapów, którzy posiadali władzę cywilną i wojskową, ale podlegali jednocześnie kontroli specjalnych
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)