To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wielka kolonizacja
W VIII wieku pne rozpoczął się ruch migracyjny zwany wielką kolonizacją, która trwała od połowy VIII do schyłku VI wieku pne i doprowadziła do założenia setek miast greckich w basenie Morza Śródziemnego. Nazwa ta jest umowna a posługiwanie się nią ma sens tylko w odniesieniu do powstania w tym okresie licznych miast greckich na tak znacznym obszarze. Nowo zakładane osiedla Grecy nazywali apoikia co można tłumaczyć jako osadę położoną daleko od rodzinnych stron. Współcześnie przyjęło się wzorem Rzymian nazywać takie osiedla koloniami, chociaż trzeba pamiętać, że rzymska colonia była osadą o odmiennym charakterze. Rzymianie tworzyli kolonie na podbitych terytoriach i osiedlali tam swoich obywateli zachowujących pełnię praw rzymskich. Kolonie te były zakładane przez państwo i miały na celu wzmocnienie kontroli na danym terytorium. Termin kolonia przyjął się na określenie również podbijanych przez nowożytne mocarstwa zamorskich terytoriów i oznacza kraj podbity. W świecie greckim podobny charakter miały zakładane przez państwa greckie w V i IV wieku pne osiedla nazywane kleruchiami. Typowa grecka apoikia była zaś tworem samodzielnym, które z miastem matką (metropolis) utrzymywało luźny kontakt. Trzeci typ ówczesnej osady do którego używa się nazwy kolonia to emporion zakładany dla prowadzenia handlu. W przeciwieństwie do apoikii emporiony nie miały stałych obywateli, założycieli ani metropolii. Ich mieszkańcy najczęściej wywodzili się z różnych miast i nie tworzyli wspólnoty politycznej. Emporion mógł przekształcić się w apoikię lub polis. Podejmowanie dalekich morskich wypraw stało się możliwe dzięki postępowi w sztuce nawigacji i budowie okrętów.
Wielka kolonizacja rozpoczęła się od zakładania osiedli w Italii i na Sycylii w drugiej połowie VIII wieku pne. Druga fala osadników skierowała się w początkach VII wieku pne na północne wybrzeża Morza Egejskiego kolonizując rejon morza Marmara i wybrzeża Morza Czarnego.
W trzeciej fazie wielkiej kolonizacji objęła swym zasięgiem libijskie wybrzeża Afryki gdzie osadnicy z tery ok. 630 r. Pne założyli Kyrene ( Cyranejkę)
W końcu VI wieku pne kolonizacja osłabła. Na zachodzie miasta greckie popadły w konflikt z Kartagińczykami i Etruskami a na wschodzie powstało wielkie imperium perskie, które narzuciło swoją kontrolę miastom w Azji Mniejszej. W opowieściach o zakładaniu kolonii pojawia się kilka stałych elementów. Miasto założycielskie ( metropolis) wybierało miejsce po konsultacji z wyrocznią w Delfach. Potem osadnicy pod wodzą oikistesa zajmowali terytorium. Po umocnieniu osiedla i zbudowaniu sanktuarium dla boga opiekuna osadnicy przystępowali do wytyczenia działek ziemi (kleros), które losowo przydzielono poszczególnym rodzinom. Osada stawała się nową polis ale podtrzymywała związki z ojczyzną czego symbolicznym wyrazem było przywiezienie przez oikistesa świętego ognia. Oikistes kierował kolonistami to on wyznaczał plan miasta, nadzorował podział ziemi, tworzył instytucje polityczne. Po śmierci czczono go jak herosa.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)