To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Granica Rocha
Granica Roche’a jest to odległość przy której siły pływowe są na tyle duże, że powodują
rozerwanie orbitującego satelitę utrzymywanego w postaci jednej bryły siłami własnej
grawitacji. Poniżej tej granicy rozerwany materiał ma tendencję do tworzenia pierścieni.
(Teoretyczną wartość tej granicy po raz pierwszy wyznaczył Édouard Roche w 1848roku.)
Granica Roche’a zależy głównie od sił, które zespalają satelitę. Niektóre satelity mogą
poruszać się wewnątrz swoich granic Roche'a, ponieważ rozerwaniu przeciwdziałają siły inne
niż grawitacyjne, na przykład naprężenia, ale w tej sytuacji każde nie powiązane z satelitą
ciało leżące na jego powierzchni od strony ciała głównego lub po stronie przeciwnej, zostanie
od niego oderwane.
Wyznaczając granicę Roche'a dla ciała sztywnego, zakłada się, że satelita pozostaje w całości
dopóki ciało leżące na jego powierzchni nie zostanie porwane w górę przez siły pływowe
ciała głównego. Dodatkowo, pomija się również inne cechy, takie jak niekulistość,
nierównomierny rozkład masy, obrót dookoła własnej osi oraz deformację ciała głównego.
Dla sztywnego sferycznego satelity, orbitującego wokół kulistego ciała, granica Roche'a dana
jest wzorem:
gdzie R jest promieniem ciała centralnego, ρM jest gęstością ciała centralnego, ρm jest
gęstością satelity.
Kształt i wielkość basenów oceanicznych sprawia, że modelowanie pływów jest
skomplikowane. Pływy oceaniczne obserwowane są dzięki pomiarom marograficznym, ale
tylko w pobliżu linii brzegowych. Obecnie altimetria satelitarna umożliwia badanie zmian
poziomu oceanu z dokładnością 2-3cm, co pozwala wyznaczyć modele pływowe na obszarze
całego oceanu z podobną dokładnością.Pływy oceaniczne stanowią około 80% całkowitej
energii sygnału zmian poziomu oceanu. Największe pływy mają częstotliwość pół-dobową
(M2) oraz dobową (K1), czyli ich okres jest znacznie krótszy niż cykl orbity satelity
altimetrycznego. Dlatego oscylacje pływowe postrzegane są przez satelity altimetryczne jako
oscylacje typu „alias”. Na otwartym oceanie amplituda fal pływowych jest rzędu 10-60cm
natomiast przy brzegach dochodzi do 10-20m (ze względu na spiętrzanie się fal na szelfach).
Ze względu na to błąd modeli pływowych w pobliżu linii brzegowych może dochodzić do
10cm. Na otwartym oceanie dokładność modeli pływowych jest rzędu 2-3cm. Amplituda fali
M2 jest największa przy wybrzeżach Francji natomiast fali K1 na Morzu Chińskim.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)