To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Główny zarys myśli Fenomenologia wyrasta z tradycji pokartezjańskiej, dla której punktem wyjścia jest krytyka poznania w jego roszczeniu do prawdy. Krytyka poznania ma na celu ukazanie wiarygodnego sposobu zdobycia wiedzy o świecie rzeczywistym. W zależności od metod i założeń filozofię krytyczną można podzielić na dwa przeciwstawne nurty myślowe: racjonalizm i irracjonalizm. Racjonalizm przypisuje autonomicznemu rozumowi możliwość dotarcia do wiedzy wiarygodnej. Irracjonalizm skupia się na opisie zmysłów, uczuć i pozaracjonalnej intuicji, które to elementy zdaniem zwolenników tego nurtu, w sposób bardziej bezpośredni niż rozum związane są z ludzkim poznaniem. Fenomenologowie chcąc przezwyciężyć powyższy spór musieli odnaleźć niepowątpiewalne źródło wiedzy, które miałoby prowadzić do „rzeczy samych”. Punktem wyjścia dla fenomenologii była krytyka sposobu uprawiania filozofii i w ogóle wszelkiej nauki u schyłku XIX w. Metody badawcze charakteryzowały się w owym czasie obecnością czysto spekulatywnej myśli naukowej. Popularny był tzw. fenomenalizm ograniczający zakres poznania bezpośredniego do sfery zjawisk-fenomenów różnych ontologicznie od rzeczy samych w sobie (Immanuel Kant) oraz tzw. fenomenizm negujący istnienie rzeczy samych w sobie (Charles Renouvier). W owym czasie dominującym kierunkiem był pozytywizm charakteryzujący się naturalistycznym obrazem świata oraz empiryzmem (sensualizmem) i psychologizmem w teorii poznania. Zamiarem fenomenologów było przezwyciężenie tych poglądów, a tym samym przywrócenie filozofii pozycji nauki logicznie (poznawczo) pierwszej, czyli nauki intersubiektywnej, docierającej do samych rzeczy (fenomenów). Fenomenologowie uznali, że filozofia nie jest światopoglądowo zaangażowaną spekulacją na ideach (pojęciach), lecz nauką opartą na bezpośrednim poznaniu świata. Negując naturalizm i nominalizm fenomenologia głosi, że oprócz przedmiotów realnych istnieją także przedmioty idealne (idee), które człowiek także jest w stanie bezpośrednio poznać. Zdaniem fenomenologów jest możliwe bezpośrednie poznanie samych rzeczy . Zdolność ta, mająca charakter intuicyjny różnicuje się w zależności od rodzaju jej przedmiotu, ale leży ona u podstaw całego świadomego życia człowieka. Warunkuje ona poznanie w naukach szczegółowych i formalnych, ponieważ dostarcza przesłanek rozumowaniom indukcyjnym i dedukcyjnym, nie wchodząc w strukturę tych nauk. Fenomenologowie uznali, że nauki szczegółowe oraz poznanie potoczne, choć powiązane z intuicją, dotyczą faktów, które są w swym podstawowym sensie konstruktami poznawczymi i projekcjami woli. Intuicja jawi się więc jako takie źródło wiedzy, w którym ujęcie poznawcze jest adekwatne do jego przedmiotu. Dzięki temu fenomenologia, na bazie poznania bezpośredniego, potrafi sama określić swój przedmiot i metody.
(…)
… do „rzeczy samych”. Punktem wyjścia dla fenomenologii była krytyka sposobu uprawiania filozofii i w ogóle wszelkiej nauki u schyłku XIX w. Metody badawcze charakteryzowały się w owym czasie obecnością czysto spekulatywnej myśli naukowej. Popularny był tzw. fenomenalizm ograniczający zakres poznania bezpośredniego do sfery zjawisk-fenomenów różnych ontologicznie od rzeczy samych w sobie (Immanuel Kant…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)