Główny zarys myśli - krytyka poznania

Nasza ocena:

3
Pobrań: 21
Wyświetleń: 770
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Główny zarys myśli - krytyka poznania - strona 1 Główny zarys myśli - krytyka poznania - strona 2

Fragment notatki:

Główny zarys myśli Fenomenologia wyrasta z tradycji pokartezjańskiej, dla której punktem wyjścia jest krytyka poznania w jego roszczeniu do prawdy. Krytyka poznania ma na celu ukazanie wiarygodnego sposobu zdobycia wiedzy o świecie rzeczywistym. W zależności od metod i założeń filozofię krytyczną można podzielić na dwa przeciwstawne nurty myślowe: racjonalizm i irracjonalizm. Racjonalizm przypisuje autonomicznemu rozumowi możliwość dotarcia do wiedzy wiarygodnej. Irracjonalizm skupia się na opisie zmysłów, uczuć i pozaracjonalnej intuicji, które to elementy zdaniem zwolenników tego nurtu, w sposób bardziej bezpośredni niż rozum związane są z ludzkim poznaniem. Fenomenologowie chcąc przezwyciężyć powyższy spór musieli odnaleźć niepowątpiewalne źródło wiedzy, które miałoby prowadzić do „rzeczy samych”. Punktem wyjścia dla fenomenologii była krytyka sposobu uprawiania filozofii i w ogóle wszelkiej nauki u schyłku XIX w. Metody badawcze charakteryzowały się w owym czasie obecnością czysto spekulatywnej myśli naukowej. Popularny był tzw. fenomenalizm ograniczający zakres poznania bezpośredniego do sfery zjawisk-fenomenów różnych ontologicznie od rzeczy samych w sobie (Immanuel Kant) oraz tzw. fenomenizm negujący istnienie rzeczy samych w sobie (Charles Renouvier). W owym czasie dominującym kierunkiem był pozytywizm charakteryzujący się naturalistycznym obrazem świa­ta oraz empiryzmem (sensualizmem) i psychologizmem w teorii poznania. Zamiarem fenomenologów było przezwyciężenie tych poglądów, a tym samym przywrócenie filozofii pozycji na­uki logicznie (poznawczo) pierwszej, czyli nauki intersubiektywnej, docierającej do samych rzeczy (fenomenów). Fenomenologowie uznali, że filozofia nie jest świato­poglądowo zaangażowaną spekulacją na ideach (pojęciach), lecz nauką opartą na bezpośrednim poznaniu świata. Negując naturalizm i nominalizm fenomenologia głosi, że oprócz przedmiotów realnych istnieją także przedmioty idealne (idee), które człowiek także jest w stanie bezpośrednio poznać. Zdaniem fenomenologów jest możliwe bezpośrednie poznanie samych rzeczy . Zdolność ta, mająca charakter intuicyjny różnicuje się w zależno­ści od rodzaju jej przedmiotu, ale leży ona u podstaw całego świadomego życia człowieka. Warunkuje ona poznanie w na­ukach szczegółowych i formalnych, ponieważ dostarcza przesłanek rozumowaniom indukcyjnym i dedukcyjnym, nie wchodząc w strukturę tych nauk. Fenomenologowie uznali, że nauki szczegółowe oraz poznanie potoczne, choć powiązane z intuicją, dotyczą faktów, które są w swym podstawowym sensie konstruktami poznawczymi i projek­cjami woli. Intuicja jawi się więc jako takie źródło wiedzy, w którym ujęcie poznawcze jest adekwatne do jego przedmiotu. Dzięki temu fenomenologia, na bazie poznania bezpośredniego, potrafi sama określić swój przedmiot i metody.

(…)

… do „rzeczy samych”. Punktem wyjścia dla fenomenologii była krytyka sposobu uprawiania filozofii i w ogóle wszelkiej nauki u schyłku XIX w. Metody badawcze charakteryzowały się w owym czasie obecnością czysto spekulatywnej myśli naukowej. Popularny był tzw. fenomenalizm ograniczający zakres poznania bezpośredniego do sfery zjawisk-fenomenów różnych ontologicznie od rzeczy samych w sobie (Immanuel Kant…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz