Funkcjonowanie i upadek sojuszu niemiecko-radzieckiego w latach 1939-1941
Pożar wojenny, jaki wybuchł we wrześniu 1939 roku w centrum Europy, obejmował kolejno jedno państwo za drugim. Z Polski przeniósł się wkrótce do krajów Europy północnej i zachodniej, a następnie na Bałkany. Rozwinęły się działania wojenne na Atlantyku, w Afryce Północnej i na Morzu Śródziemnym. W Azji Japonia kontynuowała agresję przeciwko Chinom i dążyła do usadowienia się w Indochinach Francuskich. Do czerwca 1941 roku II wojna światowa wciągnęła w swoją orbitę niemal 30 państw z ponad miliardem ludności i pochłonęła setki tysięcy istnień ludzkich. Niemcy hitlerowskie osiągnęły do tego czasu znaczne sukcesy wojenne w Europie. Okupowały kolejno dziewięć państw m.in. tak silne mocarstwo jak Francja. W Polsce, Danii, Norwegii, Holandii, Luksemburgu, Jugosławii, Grecji i na znacznym obszarze Francji ustanowiono hitlerowski "nowy początek", tylko Wielkiej Brytanii jako jedynemu z przeciwników Niemiec, udało się uniknąć pełnej klęski. Lecz i ona po katastrofie pod Dunkierką, pozostawszy bez swoich europejskich sojuszników, została znacznie osłabiona. Stany Zjednoczone nie uczestniczyły jeszcze w wojnie, ale okazywały Anglikom pomoc polityczną, ekonomiczną i częściowo wojskową. Sytuacja międzynarodowa wiosną 1941 roku była niezwykle skomplikowana i kryła w sobie niebezpieczeństwo dalszego rozszerzania się zasięgu wojny światowej. Do czerwca 1941 roku blok faszystowski powiększył się i umocnił. Głównymi państwami tego bloku były Niemcy, Włochy i Japonia, a państwami o mniejszym znaczeniu były: królewska Rumunia, horthystowskie Węgry, carska Bułgaria, Finlandia oraz marionetkowe państwa Słowacja i Chorwacja. Faszystowski blok militarystyczny niósł ze sobą śmiertelnie zagrożenie dla ludzkości. Polityczne i wojskowe kierownictwo Niemiec, planując i przygotowując rozszerzenie agresji, liczyło na już sprawdzoną metodę rozbijania przeciwników po kolei. Sądziło ono, że Związek Radziecki, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone nie zdołają zjednoczyć swoich wysiłków dla zorganizowania przeciwdziałania. Niemcy zaczęli planować agresję na Związek Radziecki na długo przed rozpoczęciem wojny. Jeszcze w połowie lat 30-tych, jak można sądzić z dokumentów, polityczne i wojskowe kierownictwo Niemiec przy rozwiązywaniu wielu spraw wewnętrznych opierało się na wariancie planu A, pod którym rozumiano wojnę z ZSRR. W tym czasie dowództwo hitlerowskie gromadziło już wiadomości o Armii Radzieckiej i kreśliło wariant działań wojennych. Wojna z Polską, a następnie kampania w północnej i zachodniej Europie chwilowo skierowały uwagę sztabów niemieckich na inne sprawy. Jednak i w tym czasie przygotowania do wojny z ZSRR nie schodziły z pola widzenia hitlerowców. Planowanie wojny, konkretne i wszechstronne, niemiecki Sztab Generalny wznowił po
(…)
… ograniczone zadanie: zapewnić ochronę własnego wybrzeża i zamknąć wyjścia okrętów radzieckich na Morze Bałtyckie. Zaproponowany przez Lossberga plan działań wojennych był wielokrotnie uściślany. Powstawały również nowe koncepcje, a w połowie listopada 1940 roku OKH przedstawił szczegółowy plan wojny, który początkowo otrzymał kryptonim Otto. 19 listopada Halder przedstawił go naczelnemu dowódcy wojsk…
…, osiemnaście zmechanizowanych i osiem kawalerii. Szacowano, że lotnictwo radzieckie posiada na zachodzie około 4000 samolotów, w rzeczywistości była to zaniżona ocena, ponieważ było ich ponad 6000, a czołgów 20 000 tysięcy w tym około 1500 nowoczesnych T-34 i KW-1,2. Pierwotnie Armia Czerwona była zorganizowana w cztery fronty (rząd radziecki podjął decyzję o przekształceniu okręgów wojskowych we fronty…
…. Grupy pancerne były bezpośrednio podporządkowane dowódcom grup oraz miały przydzielone skrzydła lotnictwa z Luftflotte, których zadaniem było zapewnienie im bezpośredniego wsparcia. Najsilniejsza była Grupa Armii Środek, ale po pewnym czasie miała skierować część swoich sił, w tym obie grupy pancerne w stronę Leningradu. W przeddzień inwazji, Niemcy oceniały, że Armia Czerwona w zachodniej Rosji…
…. Ponadto dałyby to Armii Czerwonej więcej miejsca na zmianę ugrupowania. Takie zdanie von Bock miał już na początku stycznia 1941 roku, jednak nie otrzymywał jednoznacznej odpowiedzi z OKH i w chwili rozpoczęcia kampanii nadal jej nie miał. Podobnie jak w Grupie Armii Północ, także Hoth i Guderian mieli kłopoty związane z prowadzeniem działań zaczepnych. Drugi z nich wykorzystał początkowe zaskoczenie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)