To tylko jedna z 59 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wojna grecko-włoska 1940-194
Działania wojenne w czasie wojny grecko-włoskiej 1940−1941
Czas 28 października 1940 - 23 kwietnia 1941 (od 6 kwietnia 1941 stronami konfliktu były również: III Rzesza oraz Jugosławia)
Miejsce Południowa część Półwyspu Bałkańskiego
Przyczyna Włoskie roszczenia terytorialne
Wynik Taktyczne zwycięstwo Greków, strategicznie nierozstrzygnięta.
Po agresji niemieckiej zwycięstwo państw Osi
Strony konfliktu
Włochy Królestwo Grecji
Dowódcy
Sebastiano Visconti Prasca
Ubaldo Soddu
Ugo Cavallero
Giovanni Messe Aleksandros Papagos
Siły
Łącznie około 565 000 żołnierzy Około 300 000 żołnierzy, głównie powołani w trakcie mobilizacji
Wojna grecko-włoska 1940-1941 - konflikt zbrojny pomiędzy Zjednoczonym Królestwem Włoch a Królestwem Grecji, zapoczątkowany atakiem Włoch 28 października 1940 roku. Po początkowych sukcesach atakujących z terytorium Albanii wojsk włoskich, Grecy przeprowadzili skuteczną kontrofensywę, odrzucając przeciwnika poza granicę kraju. 6 kwietnia 1941 roku do walk po stronie Włoch włączyła się armia III Rzeszy, co doprowadziło do odwrotu wojsk greckich i ich kapitulacji 23 kwietnia 1941 roku.
Geneza konfliktu
Po dojściu do władzy we Włoszech faszystów rząd Benito Mussoliniego dążył do uzyskania mocarstwowej pozycji państwa. Głównym kierunkiem ekspansji były wybrzeża Morza Śródziemnego i Bałkany. Już w 1923 roku w reakcji na zamordowanie w okolicach greckiej Janiny włoskiego generała Enrico Telliniego Mussolini wystosował do rządu greckiego ostre ultimatum, a po niezadowalającej odpowiedzi wydał jednostkom Regia Marina rozkaz, by zbombardowały i okupowały wyspę Korfu. Po mediacji Ligi Narodów i w wyniku nacisków Wielkiej Brytanii Włosi wycofali się pozostając w przekonaniu o słabości Grecji
Trwało także postępujące uzależnianie Albanii od wpływów włoskich. W następstwie udzielenia pomocy finansowej dla Ahmeda ben Zogu kraj ten został podporządkowany Włochom w sferach politycznej i ekonomicznej. Gdy Zogu I próbował choć częściowo się uniezależnić, Mussolini zdecydował się zająć Albanię siłą. 7 kwietnia 1939 roku wojska włoskie wylądowały w portach, doprowadzając do ucieczki Zogu I i powołania na tron albański króla Włoch Wiktora Emanuela III. Albania stała się dla Włoch punktem wyjściowym dla dalszej agresji w kierunku Grecji i Jugosławii
W efekcie ekspansywnej polityki Włoch rządy Francji i Wielkiej Brytanii udzieliły Grecji (a także Rumunii) jednostronnych gwarancji bezpieczeństwa na wypadek agresji. Jednak po kapitulacji Francji Mussolini powrócił do swych planów agresji na Bałkanach. Początkowe plany zaatakowania równocześnie Jugosławii i Grecji zostały zrewidowane na skutek zdecydowanie negatywnej postawy III Rzeszy. Podjęto decyzję o ataku jedynie na uważaną za słabszą militarnie Grecję.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)