To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Forma i treść umowy faktoringu 9Umowa faktoringu może zostać zawarta w dowolnej formie, jednakże w praktyce obrotu gospodarczego przestrzegana jest zasada, że umowy faktoringu we wszystkich postaciach zawierane są w formie pisemnej, niezależnie od wartości przelanej na faktora wierzytelności oraz zleconych dodatkowych usług faktoringowych. Każda umowa zawiera wyszczególnienie wierzytelności będących jej przedmiotem. Wyszczególnienie to polega na określeniu umów, z których wynikają wierzytelności zbywane faktorowi. Z kolei określenie tych umów obejmuje dokładne oznaczenie ich stron, daty ich zawarcia, ich przedmiot oraz wymagalności wierzytelności przysługujących dostawcy (terminy spełnienia świadczeń na rzecz dostawcy). W każdej umowie obligatoryjnie określa się, czy faktor przejmuje ryzyko wypłacalności dłużnika, czy też obciąża ono nadal dostawcę. Wyraźnie więc wskazuje się, o jaką postać faktoringu chodzi. Zaznaczyć należy przy tym, iż w praktyce umowa faktoringu obejmuje nie jedną, ale kilka wierzytelności wynikających z różnych umów, jakie doszły do skutku między dostawcą a jego kontrahentami. W tej sytuacji, w związku z różnymi terminami wymagalności poszczególnych wierzytelności, strony umowy faktoringu uzgadniają między sobą średni, wspólny dla wszystkich tych wierzytelności termin płatności (average due data), w stosunku do którego przeprowadzane będą rozrachunki między dostawcą a faktorem. Jednocześnie uzgadnia się postanowienia dotyczące wysokości kwot należnych dostawcy, jakie faktor zobowiązany jest uiścić mu w zamian za nabywane wierzytelności. Z reguły podaje się ogólną sumę w odniesieniu do wszystkich wierzytelności objętych umową, aczkolwiek niekiedy podaje się poszczególne kwoty dla różnych wierzytelności. Jeżeli uiszczona ma być zaliczka, określa się jej wysokość oraz termin jej uiszczenia przez faktora oraz terminy zapłaty pozostałej kwoty przypadającej na wierzytelność. Z drugiej strony istotne są postanowienia określające wynagrodzenie przysługujące faktorowi (prowizji faktoringowej). Na ogół jest ono wyrażane w odpowiedniej stopie procentowej określanej w stosunku do wielkości wierzytelności będących przedmiotem umowy faktoringu. W praktyce stosowana jest także tzw. prowizja podwyższona w wypadku, gdy faktor w ramach faktoringu właściwego przejmuje na siebie ryzyko wypłacalności dłużników (del credere). W umowach faktoringu zastrzega się na ogół tzw. prowizję dodatkową, zwaną niekiedy prowizją administracyjną, która występuje wtedy, gdy faktor zobowiązuje się do wykonywania na rzecz dostawcy czynności dodatkowych o charakterze usługowym. Niekiedy stosuje się tzw. prowizję przygotowawczą związaną z czynnościami poprzedzającymi zawarcie umowy faktoringu. W umowach faktoringu znajdują się także postanowienia co do wielkości i terminów płatności odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego przez faktora, jak i za korzystanie ze środków finansowych wypłaconych przez niego dostawcy. Niejednokrotnie umowy faktoringu zawierają również postanowienia dotyczące zabezpieczeń roszczeń faktora. Podkreślenia wymaga fakt, że umowa faktoringu w odniesieniu do przelewu opiera się na konstrukcji czynności prawnej o podwójnym skutku (zobowiązująco-rozporządzającym) (zob. art. 510 § 1 k.c.). Oznacza to, iż zobowiązująca umowa faktoringu wywoła, co do zasady, od razu skutek rozporządzający w postaci przeniesienia wierzytelności na faktora. Przepis szczególny lub też strony mogą wszakże postanowić inaczej.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)