To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
FORMA CZYNNOŚCI PRAWNYCH Przez formę czynności prawnych należy rozumieć sposób, w jaki wola dokonania i sama czynność prawna wyrażana jest na zewnątrz. Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 60 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej „Kodeks cywilny”), wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona w dowolny sposób i przez każde zachowanie, z zastrzeżeniem, że zachowanie to wyraża wolę tej osoby w sposób dostateczny. Istnieje jednak szereg czynności prawnych, które wymagają zachowania formy szczególnej , wśród których wyróżniamy: formę pisemną, formę pisemną z urzędowo poświadczoną datą, formę pisemną z podpisami notarialnie lub urzędowo poświadczonymi oraz formę aktu notarialnego. Konsekwencje niezachowania wymaganej formy czynności prawnej, mogą być rozmaite. Ze względu na skutki niedochowania formy szczególnej , na podstawie Kodeksu cywilnego, możemy wyróżnić trzy typy form czynności prawnej: forma pod rygorem nieważności (ad solemnitatem), forma dla celów dowodowych (ad probationem) oraz forma dla wywołania oznaczonych skutków prawnych (ad eventum). W przypadku, gdy formę zastrzeżono pod rygorem nieważności (ad solemnitatem) , jej niezachowanie będzie skutkowało tym, że dana czynność będzie bezwzględnie nieważna, a zatem nie wywoła żadnych skutków prawnych. Obowiązek zachowania tej formy może wynikać z przepisu ustawy albo z woli stron . Należy przy tym wskazać, że jeżeli przepisy prawne zastrzegają dla czynności prawnej formę pisemną , czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa wyraźnie przewiduje rygor nieważności. Odmiennie kształtują się skutki niezachowania innej formy szczególnej . Jeżeli przepisy prawne przewidują dla danej czynności prawnej inną od pisemnej formę szczególną, brak takiej formy skutkuje nieważnością takiej czynności prawnej, chyba że ustawa przewiduje powstanie innych skutków prawnych. Przykładem może być umowa sprzedaży nieruchomości, która powinna zostać zawarta w formie aktu notarialnego, a niezachowanie takiej formy skutkuje nieważnością umowy.
Obowiązek zachowania określonej formy czynności pod rygorem nieważności może wynikać także z woli stron . Należy przy tym wskazać, że jeżeli strony zastrzegły w umowie, że określona czynność prawna między nimi powinna być dokonana w szczególnej formie, czynność ta dochodzi do skutku tylko przy zachowaniu zastrzeżonej formy. Jednakże gdy strony zastrzegły dokonanie czynności w formie pisemnej, nie określając skutków niezachowania tej formy, poczytuje się w razie wątpliwości, że forma pisemna była zastrzeżona wyłącznie dla celów dowodowych .
Przez formę dla celów dowodowych (ad probationem) rozumie się formę pisemną, jeżeli jej niezachowanie nie pociąga za sobą nieważności czynności prawnej, lecz ogranicza się do celów dowodowych. Zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności powoduje, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy w sporze nie są dopuszczalne dowody ze świadków, czy przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Zasady tej nie stosuje się jednak: 1) gdy zachowanie formy pisemnej jest wyraźnie zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej, 2) gdy strony zgodzą się na przeprowadzenie tych dowodów, 3) gdy chodzi o spór konsumenta z przedsiębiorcą, 4) w obrocie między przedsiębiorcami, 5) oraz gdy fakt dokonania czynności uprawdopodobniono na piśmie.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)