To tylko jedna z 64 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
ZASADY STOSOWANIA KONTRAKTÓW TERMINOWYCH
Podstawowe zasady stosowania kontraktów terminowych w przypadku zabezpieczania
się przed ryzykiem są następujące:
Zakup kontraktu terminowego zabezpiecza przed wzrostem ceny instrumentu podstawowego, na który kontrakt jest wystawiony. Sprzedaż kontraktu terminowego zabezpiecza przed spadkiem ceny instrumentu podstawowego, na który kontrakt jest wystawiony.
Podstawowe zasady stosowania kontraktów terminowych w przypadku spekulacji są następujące: Zakupu kontraktu terminowego dokonuje się w oczekiwaniu wzrostu ceny instrumentu podstawowego, na który kontrakt jest wystawiony. Sprzedaży kontraktu terminowego dokonuje się w oczekiwaniu spadku ceny instrumentu podstawowego, na który kontrakt jest wystawiony.
8.4 warranty
Warrant jest uproszczoną opcją. Posiadacz warrantu ma prawo do uzyskania, zaś wystawca warrantu jest zobowiązany do realizacji zobowiązania, w określonym terminie i na określonych warunkach, wyznaczanych w odniesieniu do z góry ustalonej ceny umownej instrumentu, na którym został oparty warrant (tzw. aktyw bazowy).
Od opcji warrant odróżnia się tym, że jego emitentem (wystawcą) jest jedna określona osoba prawna (czyli inwestor nie może zajmować pozycji krótkiej), a liczba emitowanych sztuk jest ściśle określona. Posiadacz warrantu może wykonać warrant, tj. otrzymać świadczenie (co skutkuje umorzeniem warrantu). Wysokość zobowiązania (świadczenia) pieniężnego stanowi iloczyn liczby sztuk aktywu bazowego, na którą warrant został wystawiony i różnicy pomiędzy bieżącą i umowną ceną aktywu bazowego. W przypadku gdy aktywem bazowym jest indeks akcji przez liczbę sztuk aktywu bazowego, na którą warrant został wystawiony, rozumie się współczynnik służący do wyrażania wartości tego indeksu w pieniądzu.
1.1. Etymologia pojęcia „finanse”.
Termin finanse ma swoje korzenie w średniowiecznej łacinie. Pojęcie finanse wywodzi się od czasownika „finire”, które z czasem uległo przekształceniu w słowo „finare”. Następnie pojawiło się pojęcie „finatio”. Terminem tym określano orzeczenie sądowe kończące spór. Treścią tego orzeczenia była m.in. należność pieniężna, którą jedna osoba musiała przekazać na rzecz drugiej osoby albo jakaś osoba na rzecz panującego (państwa). W wyniku postanowień sądu przeprowadzano operacje pieniężne, co doprowadziło do faktu, że termin „finanse” jest nierozerwalnie związany z pieniądzem. Jak wiadomo pieniądz jest nieodłącznym elementem rozwoju cywilizacji, jego początki sięgają starożytności. W tym okresie wymiana między ludźmi odbywała się zgodnie z formuła „towar za towar”. Z czasem poszczególne osoby wytwarzały więcej towaru niż potrzebowały dla siebie, co doprowadziło do sytuacji, w której dana osoba posiadała znaczne nadwyżki jednego dobra, a niedobór innych dóbr. Stało się to naturalną przesłanką wymiany towarów, ale już nie towar za towar, lecz za pomocą szczególnych towarów zwanych płacidłami, które zaczęły pełnić funkcję środka płatniczego, jak i miernika wartości. Z upływem czasu funkcje pieniądza zaczęły być pełnione przez szlachetne kruszce ze względu na rzadkość ich występowania, jak i cechy fizyczne (jednorodność, podzielność, trwałość). W początkowym okresie w obiegu znajdowały się sztabki złota, srebra lub stopów tych metali, ale w miarę upływu czasu rozpoczęto bicie monet z tych kruszców. Monety miały różny ciężar i różną zawartość tych kruszców. Zakłada się, że proces bicia monet rozpoczął się w starożytnym Egipcie w III tysiącleciu p.n.e.
W p
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)