Finanse i bankowość deficyt

Teoria systematycznego deficytu Deficyt przestał być grzechem, gdyż niektórych nie stanowił niebezpieczeństwa zubożenia narodu. Niebezpieczny jedynie był deficyt bilansu płatniczego, prowadzący do utraty bogactwa, wypływającego z terytorium kraju za granicę. Deficyt może być pożyteczny, gdyż dodatkowe wydatki zarówno bieżące, jaki i inwestycyjne, które umożliwia, przynoszą w efekcie stworzenia w kraju dodatkowej siły nabywczej. Deficyt staje się więc stymulatorem gospodarki, tym samym jest nie tylko dopuszczalny, a nawet pożądany. Deficyt budżetowy miałby być środkiem prowadzącym do likwidacji bezrobocia, przez co następuje wprowadzenie dodatkowej siły nabywczej do gospodarki. Po pierwsze deficyt budżetowy wymusza pokrywanie nadmiernych wydatków z nadzwyczajnych źródeł. Ten nadmiar wydatków musi więc być pokryty pożyczką lub zaliczkami ze skarbu państwa. Ich konsekwencje gospodarcze mogą okazać się zgubne. Po drugi jeśli deficyt budżetowy jest chroniczny i systematyczny, państwo traci kredyt zaufania, nie może już pożyczać tak jak dawniej, chyba że na niekorzystnych dla siebie warunkach. Systematyczny deficyt skutkiem ponoszonych kosztów pożyczki i wzrostu długu publicznego zwiększa ogólne koszty funkcjonowania kraju i stawia go p złej pozycji wobec międzynarodowej konkurencji. Poza tym deficyt wywołując efekt inflacyjny i stwarzając ryzyko degradacji pieniądza jest niebezpieczny dla gospodarki narodowej. Teoria budżetu cyklicznego Przede wszystkim można dopuścić deficyt na pewien czas, jeżeli w latach następnych będzie on skompensowany nadwyżkami. Jest to koncepcja budżetów cyklicznych. U podstawy teorii budżetu cyklicznego leży następująca teza : należy realizować nadwyżki budżetowe w latach pomyślnych, aby móc sobie poradzić w okresach recesji i pokrywać powstające wtedy niedobory nadwyżkami z lat ubiegłych. Zaletą tej koncepcji jest umożliwienie regulacji cyklu ekonomicznego. Deficyt budżetowy w latach recesji przyczynia się dzięki wstrzykiwaniu dodatkowej siły nabywczej do ożywienia gospodarki. Teoria budżetów cyklicznych niesie za sobą wszelkie trudności. Wynikają one przede wszystkim z nieregularności cyklów ekonomicznych. Nic nie przemawia za tym, aby długość okresu rozkwitu miała być równia czasowi trwania recesji. Nikt nie może też zapewnić, że suma nadwyżek zrealizowanych w dobrych latach pozwoli skompensować deficyt lat recesji. Poważniejszym problemem jest jednak problem polityczny, jak obronić nadwyżki uzyskane w dobrych latach przed licznymi na nie apetytami pojawiającymi się, gdy tylko nadwyżki się ujawnią. Teoria budżetu cyklicznego nie podważa tak naprawdę zasady równowagi, gdyż założeniem budżetu cyklicznego jest osiąganie równowagi między wydatkami a dochodami nie w każdym roku budżetowy z osobna lecz w wieloletnim okresie trwania cyklu ekonomicznego. Teoria impasu W teorii impasu pojawia się rzeczywiste naruszenie zasady równowagi, zezwala się na deficyt w pewnych granicach i pod pewnymi warunkami. Impas pojawił się pod nazwą przekroczenie salda skarbu państwa. Jest to różnica między przychodami z podatków i innych podobnych źródeł, i wszystkimi płatnościami państwa, prowadzącymi do uzyskania dochodów /czyli wszystkimi płatnościami oprócz tych, które są zwrotem długu publicznego/. Określając impas jako nadwyżkę obciążeń wynikających z operacji ostatecznych i czasowych przewidzianych w ustawie budżetowej nad oszacowanym przez ten sam dokument wpływami. Rozgraniczenie i zachowanie terminu impas, polegającej na określeniu nadwyżki całości obciążeń nad całością wpływów przewidzianą w ustawie budżetowej, natomiast wyraz przekroczenie będzie służył do określania nadwyżki całości obciążeń faktycznie poniesionych nad całością wpływów faktycznie otrzymanych. W okresach ożywienia gospodarczego kreacja dodatkowego pieniądza, koniecznego do pokrycia wydatków, odpowiadających impasowi jest kompensowana wzrostem produkcji. Można więc mieć do czynienie z dystrybucją pewnej dodatkowej siły nabywczej droga operacji budżetowych bez jednoczesnej inflacji i deprecjacji pieniądza, ponieważ wzrost produkcji dóbr równoważy tę masę pieniądza. Po pierwsze trudno jest obliczyć wielkość impasu, która odpowiadałaby danej koniunkturze gospodarczej. Odtąd ta właśnie wielkość 3 % PKB stanowiła stały punkt odniesienia. Ustalono jako limit powyżej którego deficyt finansów publicznych uznaje się za nadmierny. Po drugie impas jest niebezpieczny w warunkach inflacji, gdyż prowadzi do ryzyka jej zwiększania przez powstanie dodatkowej siły nabywczej.

(…)

… SEKTORA FINANSÓW PUBLICZNYCH środki finansowe niezbędne do: * sfinansowania deficytu budżetu państwa * spłat wcześniej zaciągniętych zobowiązań * sfinansowania udzielonych przez skarb państwa pożyczek * wykonania innych operacji finansowych zawiązanych z długiem skarbu państwa * prefinansowanie wydatków DEFICYT BUDŻETOWY może być wynikiem: 1. zbyt niskich dochodów publicznych (szara strefa, nieszczelne…
…) udzielenie dotacji w formie nieodpłatnego przekazania papierów wartościowych, które podlegają wykupowi w późniejszych latach Dąży się do tego, aby deficyt budżetowy nie przekraczał 3% PKB. Ważny jest także deficyt całego sektora finansów publicznych, ustalany po wyeliminowaniu przepływów finansowych pomiędzy podmiotami wewnątrz sektora. Jeżeli sejm uchwala deficyt budżetowy, jest zobowiązany do wskazania w ustawie budżetowej źródeł jego pokrycia. DEFICYT : A. budżetowy - w budżecie pań (uj różnica między dochodami a wyd budż pań ustalona na Kon roku budż), w budżetach JST (w budżecie danej JST) B. sektora fin publ - uj różnica między dochodami publ powiększonymi o bezzwrotne środki poch ze źr zagr, a wyd publ w danym okresie rozliczeniowym ŹRÓDŁA POKRYCIA DEFICYTU: 1) sprzedaż skarbowych papierów…
... zobacz całą notatkę