To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
FILOZOFIA ODRODZENIA I REFORMACJI Początek epoki odrodzenia zasadniczo pokrywa się z końcem średniowiecza - można więc przywoływać tu symboliczne daty upadku Konstantynopola, końca Wojny Stuletniej czy odkrycia Ameryki przez Krzysztofa Kolumba. Daty te jednak są tylko symboliczne ze względu na płynne przejście od średniowiecza do renesansu, szczególnie we Włoszech, jego kolebce, i we Francji, w której szczególnie w sztukach pięknych długo panowała forma mieszana między sztuką gotycką i renesansową ( styl gotycko-renesansowy ). Ustalenie początku epoki renesansu utrudnia także fakt, że do różnych krajów dotarł on w różnym czasie, a w żadnej dziedzinie kultury w żadnym rejonie Europy nie wyparł do końca form średniowiecznych. Stosunkowo ostre granice między kulturą renesansową i średniowieczną pojawiają się w krajach, w których pojawia się on później, szczególnie w Niemczech.
Także data końca epoki jest sporna i zależy od poszczególnych koncepcji historycznych. Często wymienia się "okrągłą" datę 1600 , wymienia się też daty od 1517 r. (wystąpienie Lutra, uchodzące czasem także za datę początkową dla Niemiec) przez 1548 r. ( Sobór Trydencki ) po 1648 r. (koniec wojny trzydziestoletniej ) a nawet późniejsze. Dawniej, do rozpoczęcia pogłębionych badań nad tą epoką, za podtyp renesansu uznawano barok jako całość. Dla Włoch za koniec epoki uznaje się bardzo często rok 1527 , datę Sacco di Roma (zdobycie i złupienie Rzymu przez niemiecko - hiszpańskie wojska cesarza Karola V podczas wojny z Francją , papieżem Klemensem VII oraz miastami włoskimi ).
I. Kontekst historyczno-kulturowy Twórcą terminu „renesans” był włoski historyk sztuki Giorgio Vasari. On zastosował ten termin do opisu zjawisk kulturowych. Przedtem słowo to oznaczało duchową odnowę. W XVI w. nabrało nowego znaczenia. Początki renesansu sięgają XIV w. (Giovanni Boccaccio, Francesco Petrarka) aż do XVII w. Wiek XV i XVI to typowy okres odrodzenia (renesansu).
Włochy wówczas zbierały owoce wypraw krzyżowych (bliskie kontakty ze wschodem).Sytuacja gospodarcza Włoch była dobra zwłaszcza po kryzysie Francji po wojnie stuletniej. Upada Uniwersytet Paryski w XV w., za to następuje rozkwit uniwersytetów w Padwie i Bolonii. Oprócz Włoch życie uniwersyteckie rozkwita w Pradze, Krakowie (w Europie Wsch.). Prócz uniwersytetów ośrodkami naukowymi były także akademie (nie było funkcji dydaktycznej) - Florencja, Akademia Rzymska skupiona wokół kardynała Bessariona. Przyczynił się on w znacznym stopniu do rozkwitu nauk humanistycznych i renesansu we Włoszech. Jego biblioteka liczyła kilkaset manuskryptów; osobiście przetłumaczył szereg prac greckich autorów na łacinę, m. in. Platona . Wielkie szanse rozpowszechniania wiedzy stworzyło wynalezienie druku (II poł. XVI w.).
(…)
… się dyskusje w kręgach Kościoła przyczyniały się do pogłębienia i precyzacji jego nauki. Reformy i postulaty, autorstwa Soboru Trydenckiego były konsekwentnie wprowadzane w życie, przeciwstawiając się propozycjom reformatorów. Między innymi dzięki działalności takich osobowości jak Erazm z Rotterdamu, Odrodzenie podjęło problem godności człowieka, przeciwstawiając się średniowiecznemu poglądowi o zepsuciu natury ludzkiej (bardziej zaznaczało się to w Italii). W reformacji podkreślano godność jednostki ludzkiej ale i podkreślano piętno grzechu pierworodnego. Ostrze reformacji było zwrócone przeciw Kościołowi jako pośrednikowi między Bogiem a ludźmi. Myślano o zależności Boga i ludzi (w Italii przejawiało się w panteizmie, w reformacji w zależności losu ludzkiego od Boga, Jego łaski). Człowiek renesansu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)