To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Filozofia arabska i żydowska Filozofia arabska Filozofia arabska była jednym z głównych kanałów, przez który cały Arystoteles dotarł na Zachód. Awicenna i Awerroes nie tylko skomentowali pisma Stagiryty, ale i rozwinęli cały jego system i przekształcili go w duchu neoplatońskim. Filozofowie muzułmańscy dzielili się na dwie grupy: wschodnią i zachodnią. Do grupy wschodniej należeli, między innymi, Al-Farabi i Awicenna. Tłem dla muzułmańskich filozofów Zachodu była cywilizacja arabska, która rozwinęła się w X wieku w Hiszpanii. Największą postacią tej grupy jest bez wątpienia Awerroes
Al-Farabi Al-Farabi żył w X wieku. Pomógł on wprowadzić islamski świat ludzi wykształconych w system logiki Arystotelesa. Uznał, że logika stanowi wstęp i przygotowanie do właściwej filozofii, którą dzielił na fizykę, metafizykę oraz etykę. Wyodrębniając filozofię jako osobną dziedzinę, nie zamierzał rugować teologii islamu, ale uczynić z filozofii jej narzędzie.
Al-Farabi posłużył się arystotelesowskimi argumentami dla dowiedzenia istnienia Boga (późniejsze ex motu oraz ex possibili et necessario ).
Z drugiej strony, w jego systemie wyraźnie widać wpływ neoplatoński. Motyw emanacji posłużył pokazaniu, w jaki sposób z ostatecznego Bóstwa - Jedności pochodzą Inteligencja i Dusza świata, z idei - kosmos.
Awicenna Awicenna żył na przełomie X i XI wieku. Był prawdziwym twórcą systemu scholastyki w świecie islamu. Filozofię podzielił na logikę (która miała stanowić propedeutykę filozofii), filozofię teoretyczną (fizyka, matematyka, teologia) oraz filozofię praktyczną (etyka, polityka, ekonomia).
Zdaniem Awicenny, wszystkie byty są konieczne. Konieczność ta jest albo koniecznością ich przyczyny zewnętrznej, albo koniecznością pociąganą przez istotę bytu (istota równa istnieniu). Istnienie takiego bytu par excellence wynika z niezgody na przyczynowe regressus ad infinitum .
Z podziałem na możliwe i konieczne ściśle wiąże się podział na możność i akt. Jak uczy Arystoteles, możność jest zasadą zmiany w coś innego, a zasada ta może istnieć albo w czynniku działającym (możność czynna), albo w czynniku podlegającym działaniu (możność bierna). Istnieją kolejne stopnie możności i aktu - od dolnej granicy, która jest czystą możnością, do granicy górnej - czystego aktu, którym jest ów Byt konieczny - absolutne Dobro.
(…)
… cielesności, jest zasadą ograniczenia i skończoności wszystkich stworzeń; jest hylemorficznym złożeniem we wszystkich stworzeniach, które odróżnia je od Boga.
Mojżesz Majmonides
Mojżesz Majmonides żył w XII wieku; został zmuszony do opuszczenia mauretańskiej Hiszpanii, która przestała już w tym czasie być przyjazna dla filozofów. W swoim „Przewodniku dla błądzących” próbował uczynić z filozofii racjonalną podstawę teologii, przy czym przez filozofię rozumiał filozofię Arystotelesa. Jeżeli twierdzenia Starego testamentu wyraźnie przeczą temu, do czego doszedł rozum, to należy je interpretować alegorycznie. Pomimo to, niektóre podania Pisma przedkładać należy nad rozum, jak na przykład doktrynę creatio ex nihilo.
Majmonides na kilka sposobów dowodził istnienia Boga - z ruchu, z konieczności…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)