EPIKUR I EPIKUREJCZYCY Grecy pojmowali dobro w sensie przyjemności . Zajmowano się badaniem relacji dobra w kontekście przyjemności: dobre jest to, co przyjemne czy przyjemne jest to, co jest dobre? Nie jest obojętne to, co uznajemy za najwyższe dobro. Sokrates przyjąłby drugie rozumowanie, jednakże pojawili się ludzie, którzy uważali odwrotnie. Odkryto, iż człowiek dąży do przyjemności i chce unikać cierpienia. Zaczęto pojmować życie człowieka jako sumę przyjemności. Arystyp z Cyreny powiedział: „jeśli pytamy, co jest najwyższym dobrem, to należy odpowiedzieć- przyjemność”. ARYSTYP był uczniem Sokratesa, który uważał, że celem człowieka jest osiągnięcie jak najwięcej zmysłowej przyjemności. Głosił, że „jedynym dobrem jest przyjemność, a jedynym złem - przykrość”. Pragnął rozwinąć sztukę życia, polegającą na unikaniu wszelkiej przykrości. Filozofia powinna pomóc w odkrywaniu, co jest ową przyjemnością i jak ją definiować. Arystyp był zdania, że umiejętność doznawania przyjemności jest sztuką, potężną siłą i mocą. Każda przyjemność ma jednak swoją granicę , której przekroczenie spowodować może destrukcję podmiotu. Przyjemności nie można stopniować w nieskończoność (np. nałogi). Potrzeba więc ogromnych umiejętności, aby móc wykorzystywać przyjemność bez przekraczania granicy, którą wychwycić jest w stanie wyłącznie rozum. Należy uświadomić sobie, że wyobrażenie o przyjemności różni się zasadniczo od samej rzeczywistości. Może dojść do sytuacji, że uda nam się osiągnąć przyjemność, z której nie będziemy zadowoleni, ponieważ nie będzie ona taką, jaką sobie wyobrażaliśmy. Arystyp twierdzi także, iż nie można doznawać przyjemności żyjąc przyszłością lub przeszłością . Pewne rodzaje przyjemności mogą okazać się dla nas nigdy niedostępne. Musimy uświadomić sobie, które z nich będziemy mogli zrealizować a które nie, ponieważ nie wszystko jest dostępne dla wszystkich. W zamian za to mamy inne możliwości. Żeby zdobyć jedną przyjemność musimy zrezygnować z innych. Następcą Arystypa był Epikur z Samos. Rozwinął on etykę przyjemności Arystypa i połączył ją z nauką Demokryta o atomach. Zaproponował nowy kontekst przyjętego sposobu myślenia. Epikur uznał, że najwyższym dobrem jest przyjemność. Twierdzenie to stanowi punkt odniesienia do dalszych rozważań. Epikur stwierdził, że sposób rozumienia Arystypa nie jest jedyny( dążenie do przyjemności). Epikur zaproponował twierdzenie, iż najwyższą przyjemnością jest brak cierpienia . Epikur uważał, że każdy ma prawo do szczęścia i je w sobie nosi, jednakże większość ludzi o tym nie wie. Posiadamy największy dar, jaki mogliśmy kiedykolwiek w jakikolwiek sposób osiągnąć. Możemy doświadczać cokolwiek, wszystko stoi przed nami otworem, ale problem polega na tym, że często nie zauważamy że największą wartością jest sama możliwość dysponowania własną egzystencją. W tym sposobie rozumienia chodzi o to umiejętność cieszenia się życiem, najmniejszymi drobiazgami i chwilami. Złe myślenie o rzeczywistości jest równoznaczne ze złym jej doświadczaniem. Żeby dobrze doświadczać należy dobrze myśleć.
(…)
…, ponieważ:
Nigdy śmierci nie doświadczymy życie jest doznawaniem, śmierć natomiast brakiem doznań. Gdy śmierć nadejdzie to nas już nie będzie. Natura optymalnie przygotowała to przejście
Obawa konieczności świata, determinizmu człowiek nie może nic zmienić. Determinizm może powodować fatalizm(pogląd, że będzie coraz gorzej). Musimy zdać sobie sprawę z tego, że świat nie jest zdeterminowany do końca, na co wskazuje np. poruszanie się atomów czy wolna wola człowieka. Postulatem Epikura jest uczynienie z życia dzieła sztuki. W przeciwieństwie do stoików, epikurejczycy wykazywali małe zainteresowanie polityką i życiem społecznym.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)