To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Emocje jako stany motywacyjne.
Kluczowa rzeczą dla zrozumienia na ile stany emocjonalne może zmienić motywacja, jest relacja między emocjami a popędem. Emocje modyfikują przebieg przebieg popędu. W efekcie oznacza to, że jest to czynnik zupełnie zmieniający kierunki dążeń ludzkich. Emocje same w sobie, wzbudzane, stają się motywem, bo wyzwalają sobie właściwe i specyficzne zachowania. Emocja radości wyzwala zupełnie inne zachowania niż emocja smutku. Można też interpretować emocje w kategoriach procesów równowagi. To jest interpretacja Solomona- naruszenie równowagi poprzez wzbudzenie stanu emocjonalnego uaktywnia proces przeciwny emocjonalnie. Tym samym można wytłumaczyć, dlaczego ludzie ryzykują. Inna forma jest propozycja Aptera, który mówił, że zasada homeostazy jest tak naprawdę ograniczona. Dlatego trzeba wprowadzić zasadę dwóch stabilności. Wtedy jest związek między rodzajem motywacji ( teliczna i parateliczna) a jakością emocjonalna. W efekcie, jeśli mamy do czynienia z motywacja teliczna, czyli nastawioną na cel, dla takiej aktywacji najlepszy jest stan niskiej aktywności, niskiego pobudzenia. To wyzwala uczucia przyjemności. W efekcie, jeśli stan napięcia będzie rósł to napięcie doprowadzi do stanu przykrego emocjonalnie i odwróci to cały proces. Natomiast przy motywacji paratelicznej poziom podniesionej aktywacji działa pociągająco, jest to stan przyjemny emocjonalnie. Jest to teoria odwrócenia Aptera. Propozycja Wicklimda : to różnica wzbudzonej świadomości siebie jako przedmiotu (jaki jestem ). jest to tak zwana teoria samoświadomości przedmiotowej. Wtedy, kiedy u człowieka zostaje wzbudzona świadomość, jaki jest i porównań ( tym jak widzi siebie i standardami) wtedy występuje stan napięcia. To jest stan napięcia motywacyjny.
Teorii jest oczywiście bardzo dużo, ale warto zasygnalizować to, co leży u podstaw teorii Solomona, Aptere, Wicklunda. To są teorie, które były dominantą w psychologii motywacji. Mianowicie teorie dążenia do optymalnego poziomu motywacji i stymulacji. Analiza dążenia do optymalnego poziomu stymulacji najlepiej jest widoczna u D. Hebba. Pokazał on pewne możliwości interpretacyjne. Wg Hebba dla utrzymania integracji kory mózgowej, synchronizacji funkcji mózgowych, niezbędny jest pewien stopień stymulacji zewnętrznej. Po to żeby kora mózgowa odpowiednio funkcjonowała niezbędny jest dopływ stymulacji zewnętrznej. Dwa główne rodzaje dróg nerwowych są kluczowe dla zrozumienia dążeń ludzkich i motywów :
-pierwszy rodzaj to drogi specyficzne, które przewodzą impulsy do różnych receptorów i odpowiednich pól w korze mózgowej, np. droga specyficzna dla układu receptorycznego słuchowego, wzrokowego. Te drogi specyficzne przewodzą impulsy z poziomu receptora do odpowiedniego ośrodka w korze mózgowej. Dzięki temu że te impulsy napływają do człowieka ( a impulsy dopływają wtedy kiedy jest stymulacja zewnętrzna) to wtedy kora mózgowa jest w stanie pobudzenia i staje się aktywna. Drogi prowadzą do pobudzenia w wyniku napływu stymulacji.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)