To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Elementy ściskane mimośrodowo Elementy jednogałęziowe
Obliczanie elementów ściskanych mimośrodowo jest jednym z trudniejszych przypadków projektowych w ocenie bezpieczeństwa konstrukcji stalowych. Elementy te są najczęściej fragmentami konstrukcji ramowych, a sprawdzenie ich nośności i stateczności powinno być przeprowadzane z uwzględnieniem efektów II rzędu i wstępnych imperfekcji. Norma [51] w pkt 5.5.5(3) przewiduje trzy wymienione dalej sposoby postępowania.
Wszystkie efekty II rzędu oraz globalne i lokalne imperfekcje uwzględnione są podczas analizy statycznej. Powoduje to, że nie ma potrzeby dodatkowego sprawdzania stateczności prętów, sprawdza się tylko nośność przekrojów.
Analiza statyczna prowadzona jest z uwzględnieniem efektów P-A i globalnych imperfekcji, co wymaga sprawdzenia stateczności poszczególnych prętów z uwzględnieniem długości wybocze-niowych, przyjmowanych jak dla układów ramowych o węzłach nieprzesuwnych (norma [51] zezwala na przyjmowanie długości wyboczeniowej równej długości teoretycznej słupa).
W szczególnych przypadkach (rama niewrażliwa na efekty II rzędu) można stosować metodę wyizolowanego pręta. Stateczność pręta sprawdza się po przyjęciu odpowiedniej długości wyboczeniowej, zgodnej z globalną formą wyboczenia ramy (rama o węzłach przesuwnych). Obliczenia statyczne prowadzone są metodami I rzędu, a efekty II rzędu i imperfekcje uwzględnione są w wartościach współczynników wyboczeniowych.
Sposób pierwszy możliwy jest przy użyciu zaawansowanego oprogramowania, dlatego też w normie [51] w pkt 6.3 zezwolono na bardziej tradycyjne podejście (sposoby 2. i 3.). Sprawdzenie nośności i stateczności jednogałęziowych prętów ściskanych mimośrodowo przeprowadza się z wykorzystaniem następujących wzorów interakcyjnych:
W normie [51] wprowadzono dwie alternatywne metody obliczania współczynników interakcyjnych ky:
metoda 1, zawarta w załączniku A, to propozycja francusko-belgijska,
metoda 2., zawarta w załączniku B, to propozycja austriacko-niemiecka.
Metoda 1. oparta jest na teoretycznym rozwiązaniu sprężystym przypadku pręta ściskanego i zginanego w jednej płaszczyźnie, z uwzględnieniem momentów II rzędu i imperfekcji. Momenty II rzędu są uwzględnione przez współczynnik amplifikacji. Procedura obliczania współczynników interakcji według metody 1. zawarta jest w załączniku A normy [51].
Metoda 2., zwana półempiryczną, opiera się na dopasowaniu współczynników interakcji metodą najmniejszych kwadratów do wyników symulacji komputerowych i badań doświadczalnych. Założeniem tej metody jest prostota i przyjazny projektantowi format oraz podobieństwo formuł do zastosowanych w metodzie 1. Formuły do obliczania współczynników interakcji według metody 2. przedstawiono w załączniku B normy [51].
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)