To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Analiza li II rzędu
W analizie I rzędu stosuje się zasadę zesztywnienia, tzn. rozpatruje się nieodkształconą, pierwotną geometrię konstrukcji, niezależnie od stanu obciążenia. Gdy w obliczeniach statycznych uwzględnia się wpływ deformacji konstrukcji pod obciążeniem, wówczas taka analiza nazywana jest analizą II rzędu.
Najprostszy przykład analizy I i II rzędu słupa wspornikowego przedstawiono na rys. 4.28. W teorii konstrukcji stalowych rozróżnia się efekty II rzędu jako:
efekty P-A, odnoszące się do uwzględnienia w obliczeniach przesuwów węzłów konstrukcji,
efekty P-8, dotyczące uwzględnienia w obliczeniach lokalnych wygięć prętów między węzłami.
Analizę I rzędu bez uwzględniania imperfekcji można stosować w przypadku układów niewrażliwych na efekty II rzędu, a także jednokondygnacyjnych układów przechyłowych. Przy obliczaniu konstrukcji ramowych norma [51] dopuszcza następujące podejścia: • imperfekcje globalne i lokalne, a także całkowite efekty II rzędu (efekt P-A i P-8) uwzględnione są w obliczeniach statycznych. Sprawdzanie stateczności poszczególnych prętów nie jest wtedy potrzebne, wystarczy sprawdzenie nośności ich przekrojów. Wpływ wszystkich efektów II rzędu i imperfekcji uwzględniony jest w wynikach obliczeń statycznych, w wartościach sił podłużnych i momentów zginających,
• w obliczeniach statycznych uwzględniono jedynie imperfekcje globalne (przechyły) oraz efekty P-A (przesuw węzłów). Należy sprawdzić stateczność każdego pręta przy zastosowaniu formuł interakcyjnych (6.61) i (6.62) normy [51] (patrz pkt 7.3), przyjmując długość wy-boczeniową słupów jak dla ram o węzłach nieprzesuwnych. Norma [51] zezwala, aby długość wyboczeniową słupów przyjmować wtedy równą ich długości teoretycznej (wysokości słupa),
• w przypadkach gdy spełnione jest kryterium z procedury 4.4, obliczenia statyczne można wykonywać według teorii I rzędu z pominięciem imperfekcji. Stateczność prętów należy wtedy sprawdzać według interakcyjnych formuł wyboczeniowych, przy czym długość wyboczeniową słupów powinna odpowiadać globalnej postaci wyboczenia układu konstrukcyjnego (jak dla ram o węzłach przesuwnych) oraz uwzględniać wpływ sztywności elementów i węzłów, istnienie przegubów plastycznych oraz rozkład sił ściskających.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)