W chemii analitycznej można wyróżnić metody badawcze, które pozwalają na wnikliwe i wszechstronne opisywanie zjawisk zachodzących w środowisku przyrodniczym. Jedną z takich metod jest analiza specjacyjna, dzięki której możliwe jest określenie potencjalnego zagrożenia dla środowiska wynikającego z obecności bądź akumulacji w glebie metali ciężkich na terenach objętych presją antropogeniczną. Także dzięki działaniu selektywnych ekstrahentów możliwe jest wnioskowanie o biodostępności i mobilności metali ciężkich w glebach. Metodyka Tessiera i in. jest od lat znana i najczęściej stosowana [Tessier i in. 1979, Škvarla 1998, Kalembkiewicz i Sočo 2005, Everhart i in. 2006, Rogan i in. 2008] o czym świadczy ilość publikowanych wyników badań ekstrakcji sekwencyjnej, przez co możliwe jest szczegółowe porównanie wyników pomiędzy metodami. Z powodu różnorodności stosowanych metod, odczynników i procedury podjęto próbę ujednolicenia metod analizy sekwencyjnej oraz skrócenia często wieloetapowej czasochłonnej procedury. W 1987 r. Measurements and Testing Programme Komisji Europejskiej dawniej BCR (Środowiskowe Biuro Normalizacji) rozpoczęła projekt mający na celu zharmonizowanie metod używanych w badaniach gleb i osadów. Projekt rozpoczął się badaniami międzylaboratoryjnymi w celu rozwinięcia 3-etapowej metody. Stosowanie metody BCR ma także aspekt ekonomiczny – możliwość zastosowania mniejszej ilości odczynników, a także skrócenie czasu trwania procedury analitycznej. Metody ekstrakcji sekwencyjnej wykorzystuje się najczęściej do badań gleb [Tessier i in. 1979, Fujikawa i Fukui 2000, Karczewska 2002, Charlesworth i in. 2011], osadów dennych, wody czy osadów ściekowych [P W opracowaniu porównano dwie metody: Tessiera i in. [1979] i BCR. Metodyka Tessiera pozwala na wyodrębnienie pięciu frakcji: 1) wymiennej F1 (ekstrahowana chlorkiem magnezu); 2) związanej z węglanami F2 (ekstrahowana octanem sodu); 3) związanej z tlenkami żelaza i manganu F3 (ekstrahowana chlorowodorkiem hydroksyloaminy rozpuszczonym w kwasie octowym); 4) związanej z materią organiczną F4 (ekstrahowana nadtlenkiem wodoru w obecności kwasu azotowego); 5) pozostałości (residuum) F5 [HCl+HNO3(1:3)]. Metodyka BCR pozwala na wyodrębnienie trzech frakcji oraz frakcji pozostałości (sposób jej oznaczenia nie jest jednoznacznie sprecyzowany): 1) łatwo rozpuszczalnej w środowisku kwaśnym F1 (ekstrahowana kwasem octowym) (odpowiadająca w metodzie Tessiera frakcji jonowymiennej i związanej z węglanami); 2) podatną na redukcję F2 (ekstrahowana chlorowodorkiem hydroksyloaminy) (odpowiadająca w metodzie Tessiera frakcji związanej z tlenkami żelaza i manganu);
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)