To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Główne nurty w literaturze światowej i polskiej XX wieku.
Ćwiczenia nr 2
EKSPRESJONIZM W NIEMCZECH
EKSPRESJONIZM – (niem. Expressionismus, od łac. Expressio-wyrażenie), prąd artystyczny
inicijujący przewrót awangardowy w sztuce europejskiej, który kształtował
się i rozwijał przede wszystkim w kulturze niemieckiej pierwszych dwóch
dziesięcioleci XX w. oraz przenikał w tym czasie do literatur narodowych
innych krajów (zwłaszcza środkowo i południowo europejskich oraz
skandynawskich), aby tam odegrać istotną rolę katalizatora nowatorstwa i
nowoczesności.
W zdecydowanie antytradycjonalistycznych nastawieniach awangardy
stanowił w literaturze swoisty pomost między kierunkami przełomu stuleci
(naturalizm, modernizm, dekadentyzm, neoromantyzm) a tendencjami
radykalnej rewolucjonizującymi sztukę XX wieku (dadaizm, futuryzm).
Wojna i rewolucja listopadowa wpłynęły na sztukę ekspresjonistyczną. Światopogląd wpływał na
kształt sztuki ekspresjonizmu. Na początku do worka nazwanego „ekspresjonizm” wrzucali
wszystko co nie było ekspresjonizmem. Termin „ekspresjonizm” na początku był nazwą bardzo
obszerną, nieostrą.
Kalendarium:
1901 r. - Herre (wystawa, malarstwo)
1905 r. - kształtowanie impresjonizmu i ekspresjonizmu
1911 r. - Miller „aktywizm”
1925 r. - „Nowa rzeczowość”, Polska autentyzm – literatura faktu.
Korzenie ekspresjonizmu są typowo niemieckie, ponieważ gotyk był niemiecki. Ekspresjoniści
powstali w opozycji do impresjonistów, którzy chcieli uchwycić jedną chwilę.
Ekspresjonizm to kierunek stworzony przez generację urodzonych pomiędzy 1875 -1895 r. Rozkwit
przypadał na I 30 lecie XX wieku w Niemczech.
Za prekursorów uważa się: Van Gogha, Munche, Gaugino.
Nazwę ekspresjonizm utwierdzili krytycy ex post, ok. 1918 r. (w Niemczech)
Termin ten zaczął pojawiać się w Niemczech od około 1911 roku. W odniesieniu do literatury
terminem tym po raz pierwszy posłużyli się w 1911 r., w lipcu K. Miller (1885-1972) i w grudniu
E. Barlach (1870-1938)
GRUPY:
I. Die Brücke – O. Müller; Inspiracji szukali w grafice późnogotyckiej, średniowiecznej sztuce
drzeworytniczej; twórczości prymitywnej; rzeźbie murzyńskiej i dziełach:
Muncha, Gauguira, Van Gogha, Roualta. W skład grupy wchodzili: Kirchner
(Pisanie na śniegu, Dziewczyna z japońską parasolką); Heckel (Przejrzysty
dzień, Leżąca kobieta); Schmidt-Rottluff, Bleyl, Nold (Pokłon trzech króli,
Maria Egipcjanka); Pechstein; Müller (Dwie kobiety wśród trzcin).
Założycielem grupy był E. Kirchner w 1905 r. Grupa rozpadła się w 1913 r.
Przepisała Dominika Grupa V
II. Der Blau Reiter – (błękitny jeździec), grupa założona w 1911 roku w Monachium przez
Kandinsky'ego (Senna improwizacja). Do grupy należeli m.in.: Münter, Marc
(Walczące formy), Kubin, Mocker (Pani w srebrnym żakiecie). Ich dzieła
charakteryzowały: abstrakcyjność, bezprzedmiotowość i koloryzm. Stawiali
na nieskażoną pierwotność. Grupa rozpadła się w 1914 r.
III. Grupa założona przez KLEE – Cechą tej grupy była improwizacja psychiczna. Nerwowe
ruchy pędzlami.
(…)
…
na nieskażoną pierwotność. Grupa rozpadła się w 1914 r.
III. Grupa założona przez KLEE – Cechą tej grupy była improwizacja psychiczna. Nerwowe
ruchy pędzlami. KLEE – (Fen w ogrodzie Marca).
Czasopisma
Die Aktion – Sztuka i literatura jako instrumenty oddziaływania na świat i człowieka, forum dla
literatury radykalnej i społecznie zrewoltowanej; pacyfizm, antymilitaryzm, krytyka
instytucji państwa, niszczących…
…. Mówił o podstawowych
pojęciach historii sztuki:
Przepisała Dominika Grupa V
język literatury
(forma)
Linearyzm
Płaszczyzna
- głębia
–
–
–
Forma zamknięta
Forma otwarta
(treść)
malarskość
Wielość
- jedność
jasność
-ciemność
mimesis
phantasia – zostanie odrzucona przez formistów -> autentyzm
ekspresjonizm-nadrealiści
Skoro nie mimesis i phantasia, to dynamizm (użycie symboli, symbolizujących ruch…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)