E. D. Hirsch - Trzy wymiary hermeneutyki

50.c E. D. Hirsch: Trzy wymiary hermeneutyki trzeba oddzielić opisowy wymiar hermeneutyki, dotyczący natury jej interpretacji od wymiaru normatywnego, dotyczącego celów;
istotą interpretacji jest zbudowanie z systemu znaków (tekstu) czegoś, co wykracza poza jego fizyczną obecność. Natura tekstu - powinien on znaczyć wszystko to, co zbudujemy jako jego znaczenie;
tekst nie ma innego znaczenia poza tym, które powołał do istnienia interpretator;
najlepsze znaczenie - to najbardziej prawomocne znaczenie tekstu;
normatywny wymiar hermeneutyki należy do sfery wyboru etycznego;
analitycznie - czysto opisowa koncepcja teoretyczna: rozróżnienie między sensem a znaczeniem. Sens - ustalone przedstawienie tekstu dla interpretatora. Znaczenie to sens odniesiony do czegoś innego. Sens - zasada stabilności interpretacji. Znaczenie - zasada zmiany;
pojęcie historyczności należy do trzeciego wymiaru hermeneutyki - wymiaru metafizycznego;
analiza zawsze niesie ze sobą implikacje metafizyczne;
metafizyka - opiera się na analitycznej zasadzie koła hermeneutycznego;
decyzja, by podjąć próbę rekonstrukcji zamiast interpretacji - to nie konieczność metafizyczna, a wybór etyczny;
interpretator nie jest uwięziony w historyczności, może swobodnie wybierać cele i sensy;
sens nie może wykraczać poza konwencjonalne możliwości semantyczne używanych symboli;
zignorowanie intencji autora (tzw. sensu pierwotnego) ma być dokonywane ze względu na jakąś wartość nadrzędną;
interpretacja zawsze implikuje ideologię, niesie zobowiązania etyczne.
... zobacz całą notatkę