Działania integracyjne u progu xxi wieku - wykład

Działania integracyjne u progu xxi wieku
U progu XXI w. w działaniach integracyjnych dominowały problemy rozszerzenia UE o dziesięć nowych państw „wschodnich" two­rzenia strategii lizbońskiej na lata 2000-2010, przygotowania traktatu konsty­tucyjnego i Karty Praw Podstawowych oraz wprowadzenia wspólnej waluty. Szczególne kontrowersje budziło przyjęcie traktatu z Nicei oraz przygotowania do przyjęcia sześciu nowych państw z grupy „luksemburskiej" i czterech z gru­py „helsińskiej". Pewien impuls ku integracji obu części kontynentu przyniosło spotkanie gnieźnieńskie zorganizowane 28 kwietnia 2000 z okazji tysiąc­lecia zjazdu gnieźnieńskiego cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego Ottona III z królem Polski Bolesławem Chrobrym. Uczestniczyli w nim czterej premierzy państw kandydujących: Polski, Czech, Słowacji i Wę­gier oraz kanclerz Niemiec Gerhard Schroeder. Przyjęta w Gnieźnie deklaracja wyeksponowała wielowiekowe związki religijne państw europejskich i zapo­wiadała ścisłe współdziałanie jej uczestników w budowie jedności kontynentu z poszanowaniem różnorodności kultur narodowych, tradycji i regionalnych odrębności.
W 2000 w UE skupiono uwagę na zapobieganie powsta­waniu w Europie sytuacji kryzysowych. Z inspiracji neutralnych państw skan­dynawskich doszło do powołania przez Radę UE 22 maja 2000 specjalnego Komitetu ds. Cywilnych Aspektów Zarządzania Kryzysami. Otrzymał on za­danie przygotowania przez państwa członkowskie UE około 5000 oficerów policji dla zapobiegania kryzysom lub pokonywania sytuacji kryzysowych poprzez organizowanie misji międzynarodowych.
W dniach 19-20 czerwca 2000 roku na posiedzeniu Rady Europejskiej w San­ta Maria da Feira na wniosek Portugalii przedstawiono kompromisowe założe­nia wspólnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (CESDP). Rada podtrzymała też zamiar tworzenia sił szybkiego reagowania jako podstawowego instrumentu interwencyjnego w ramach tej polityki. Określiła też reguły wspól­nego przygotowania działań wojskowych Unii Europejskiej i NATO.
Przywódcy państw unijnych podejmowali wysiłki, by Europa przyszłości została lepiej przygotowana do obrony własnych interesów. Mieli jednak świa­domość różnicy poglądów i dużej zależności militarnej Unii Europejskiej od decyzji NATO, a tym samym od władz USA. Natomiast Amerykanie zabiegali, by unijna obronność skupiła główną uwagę na realizowaniu działań humani­tarnych i ratunkowych określonych w misjach petersberskich. Obawiali się bowiem zwiększenia samodzielności militarnej UE, która mogłaby osłabiać strategię działań NATO.
... zobacz całą notatkę