To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Działalność Filipa Melanchtona (1497 - 1560) Do odbudowy szkolnictwa średniego w Niemczech przyczynił się Filip Melanchton, jeden z najwybitniejszych uczonych i najbliższych współpracowników Lutra. Ten „ wychowawca Niemiec ”, uważany przez niektórych za drugiego po Erazmie przedstawiciela ówczesnej nauki, ulegał przez całe życie jego poglądom oraz Kwintyliana i Cycerona. Był głęboko przywiązany do starożytnej kultury klasycznej i przez całe życie starał się stworzyć dla niej w Niemczech trwałe warunki rozwoju. Wiedza szkolna , według jego poglądów, polegała z jednej strony na poznaniu słów i rzeczy, z drugiej zaś na umiejętności jasnego przedstawiania własnych myśli. Kto chce czerpać ze źródeł klasyczne kultury, musi ją przede wszystkim rozumieć, a do tego potrzebna jest dokładna znajomość gramatyki . Do jej biegłego opanowania konieczna jest lektura starannie dobranych, ale niezbyt licznych klasyków. Zdobyte przez lekturę wiadomości uczeń powinien umieć zreferować ustnie i pisemnie, przy czym wzorem w wypowiadaniu myśli powinien być dlań Cycero, wobec którego Melanchton był całkowicie bezkrytyczny. Oparta na wzorach cycerońskich nauka wymowy stanowiła w jego pojęciu ostateczny cel nauczania.
Program Melanchtona, godzący wiedzę starożytną z nauką Lutra, stał się w tych warunkach doskonałym wyjściem z sytuacji grożącej Niemcom całkowitą ciemnotą. Ażeby zapobiec szerzeniu się jej, Melanchton napisał w 1528r. dla Saksonii ordynację szkolną, aprobowaną przez Lutra, którą potem naśladowały wszystkie miasta i państwa objęte ruchem luterańskim.
Ponieważ głównym zadaniem szkoły było przygotowanie chłopców do pełnienia różnorodnych urzędów państwowych oraz obowiązków pastorów , ciężar jej utrzymania miały ponosić całkowicie władze świeckie, które sprawowały nad nią nadzór i kontrolę. Melanchton gardził ludowymi szkołami nauczającymi w języku ojczystym. Skłonny był zgodzić się na istnienie szkolnictwa ludowego pod warunkiem, że będzie ono nauczało wyłącznie w języku łacińskim. Zabraniał używania języka niemieckiego zarówno w szkole elementarnej, jak i średniej, a za jeden z najważniejszych obowiązków rektorów szkół uważał zachowanie czujności, by chłopcy uczyli się łaciny, a nie języka ojczystego.
Ordynacja szkolna przewidywała podział szkoły średniej na trzy klasy :
- pierwsza klasa obejmowała uczniów początkujących, którzy zaczynali poznawać łacinę. Po opanowaniu alfabetu przystępowali do nauki gramatyki, a później do lektury Dystychów Katona, których uczyli się na pamięć. W języku łacińskim uczono się też religii na podstawie katechizmu luterańskiego oraz śpiewu kościelnego;
- w klasie drugiej uczniowie pogłębiali znajomość gramatyki, czytali Bajki Ezopa oraz w celu poznania słów łacińskich, użytecznych w życiu codziennym, poświęcali wiele czasu na lekturę
(…)
…, a później do lektury Dystychów Katona, których uczyli się na pamięć. W języku łacińskim uczono się też religii na podstawie katechizmu luterańskiego oraz śpiewu kościelnego;
- w klasie drugiej uczniowie pogłębiali znajomość gramatyki, czytali Bajki Ezopa oraz w celu poznania słów łacińskich, użytecznych w życiu codziennym, poświęcali wiele czasu na lekturę Rozmówek Erazma z Rotterdamu, komedii Terencjusza i Plauta;
- do trzeciej klasy uczęszczali chłopcy znający już dokładnie łacinę; po lekturze dzieł Wergiliusza, Owidiusza i Cycerona uczyli się oni logiki i retoryki, która zgodnie z poglądami humanistów zajmowała pozycję królowej nauk.
Melanchton opracował szereg podręczników dla szkoły średniej, odznaczających się niezwykłą jasnością wykładu i doskonałymi metodami dydaktycznymi. Wymienić należy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)