To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dysfunkcje strukturalne biurokracji:
Ujęcie Crosiera i Mertona - krytyka Webera. Biurokracja nie realizuje w pełni celów, do których została stworzona. Dysfunkcjonalność - niezdolność do ulepszania działalności na podstawie popełnionych błędów.
Dysfunkcja strukturalna - związana ze strukturą biurokratyczną, jej źródłem jest struktura, błędne koło biurokracji.
Dysfunkcja społeczna - jej źródłem są ludzie, osobowość urzędnika i interakcje międzyludzkie.
1. Przepis - jest to podstawa funkcjonowania biurokracji, eliminacja indywidualnej inicjatywy i alternatyw wyboru między interesami prywatnymi a interesami funkcji. Redukuje funkcjonalność. Przepisy chronią członków biurokracji. Reakcją na obniżenie sprawności jest tworzenie dalszych przepisów. Nie wiadomo, czy decyzja urzędnika nie zignoruje innych przepisów, urzędnik musi działać na wyczucie. Dysfunkcja - gdy rządzi przepis, a nie załatwienie spraw. Machina jest niesterowalna; utrudnione działanie przy nadmiernej ilości przepisów.
2. Centralizacja decyzji - wspomaga funkcjonalizację przez utrzymywanie bezosobowych stosunków w ramach organizacji. Niektórzy stykają się z tymi, którzy nie mogą podjąć decyzji. Osoby podejmujące decyzje nie znają się najczęściej na rzeczy. Podejmowane są błędne decyzje, co potęguje brak sprzężenia zwrotnego - informacji o błędach. Urzędnicy niższego szczebla boją się informować o złych skutkach źle podjętej decyzji.
3. Izolacja każdej grupy w hierarchii i nacisk na jednostkę - warstwy urzędnicze są od siebie odizolowane - zmniejsza to nacisk szefa na jednostkę, ale i zwiększa się nacisk grupy koleżeńskiej, co powoduje, że powstają nieformalne normy w tej grupie. Tworzy się wspólna świadomość grupy o wspólne interesy i cele. Każda grupa w hierarchii dąży do osiągnięcia własnych celów - prowadzi to do napięć i konfliktów w ramach organizacji.
4. Rozwój równoległych stosunków władzy - przepisy wykluczają dowolne zachowanie się urzędników, ale nie da się tego uregulować. To, czego nie dało się uregulować, stanowi źródło niepewności. Jednostki lub grupy, które kontrolują to źródło, uzyskują władzę w stosunku do pozostałych członków biurokracji. W ten sposób kształtują się równoległe stosunki władzy w ramach organizacji. Według Crosiera - władza jednostek jest tym większa, im mniej jest źródeł tej niepewności. Jest błędne koło biurokracji - nie załatwia się spraw, tylko realizuje przepisy i własne interesy.
23. Dysfunkcje społeczne biurokracji (Merton):
Syndrom wyuczonej nieudolności - opanowanie przez jednostkę do perfekcji pewnych czynności lub wiedzy. Wykorzystuje tą wiedzę z pomyślnym skutkiem, ale tylko w określonych warunkach. Gdy zmieniają się okoliczności, osoba nie jest wystarczająco elastyczna, by dalej wykonywać dobrze swą pracę. Przestrzeganie przepisów staje się rytuałem. Cele organizacji stają się celami samymi w sobie.
(…)
… przez tworzenie systemu wyjątków do tychże przepisów lub też kierowanie do szczebli decyzyjnych tendencyjnej informacji zwrotnej o negatywnych skutkach wdrażania nowych przepisów.
3. Ekspansja biurokracji następuje na zewnątrz, na drodze wciągania w orbitę jej działań i podporządkowywanie sobie różnych sfer życia, czego efektem jest realizowanie celów organizacji na własną korzyść.
Prawa systemowe (podlega…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)