Zagadnienie 16 Dynastie drukarzy. Elzewirowie Do masy uchodźców, którzy z przekonań religijnych, sympatii do kalwinizmu, opuszczali swe domy rodzinne, należał introligator z Lowanium Ludwik Elzewir (ok. 1540 - 1617), który w 1580 r. osiadł w Lejdzie. Miasto to bowiem posiadało rozbudowujący się uniwersytet, który stawał się promotorem ruchu umysłowego, a zatem musiało i zaistnieć zapotrzebowanie na książki. Na początku prowadził zakład introligatorski, by wkrótce przerzucić się na księgarstwo, zaczynając od małego sklepu z książkami. Po trzech latach w 1583 ukazała się pierwsza książka wydana przez jego firmę, ale prawdopodobnie jeszcze obcym nakładem (Drusius Ebraicarum questionum libri duo z napisem „...Lugduni Batavorum apud Ludovicum Elzevirium...” W pierwszych latach w Lejdzie, ponieważ posiadał liczną rodzinę, Ludwik walczył z problemami materialnymi, dlatego zgodził się przyjąć posadę pedla na uniwersytecie. Jednak dzięki energii i upartej pracowitości połączonej z instynktem handlowym pomogły mu przezwyciężyć trudności. Elzewir bowiem rozumiał, że drukowane książki nie mogą ograniczać się do kraju w którym powstały, ale że należą do dziedzictwa kulturowego. Dlatego oparł swe przedsiębiorstwo na kontaktach międzynarodowych. Jeździł na targi do Frankfurtu i Lipska, bywał w Paryżu, Londynie i Wenecji. Wszędzie nawiązywał znajomości, zawierał stosunki handlowe, zakładał swe filie. Kupował na aukcjach całe biblioteki różnego pochodzenia, które potem korzystnie sprzedawał. Ludwik nie zdobył się na własną oficynę. Dopiero jego wnuk Izaak, uzyskawszy majątek, dzięki korzystnemu małżeństwu, jeszcze za życia dziadka w 1617 r. uruchomił drukarnię. Po Ludwiku firmę przejęli jego synowie najstarszy Maciej i najmłodszy Bonawentura, dwaj pozostali Ludwik II i Justyn założyli jeszcze za życia ojca samodzielne księgarnie w Hadze i Utrechcie. Izaak w 1620 uzyskał stanowisko drukarza uniwersyteckiego, a w 1624 r. wszedł w posiadanie bogatego zapasu czcionek orientalnych, ale już dwa lata temu sprzedał drukarnię stryjowi Bonawenturze i starszemu bratu Abrahamowi i stał się żeglarzem i kapitanem statku. Bonawentura zajmował się księgarstwem, a Abraham drukarnią, którą tak rozbudował, że stała się ona centralnym ośrodkiem przedsiębiorstwa w księgarskim handlu zagranicznym i drukarstwie. Po ich śmierci w 1652 r. ich następcy nie byli tak zdolni i silni, żeby dzieło utrzymać na tak wysokim poziomie. Syn Abrahama Jan i syn Bonawentury Daniel zerwali współpracę po 3 latach. Oficyna w Lejdzie utrzymywała się siłą tradycji. Po śmierci Jana w 1661, wdowa po nim prowadziła warsztat drukarski jeszcze przez 20 lat, następnie ich syn Abraham II, który mimo małych zdolności utrzymał stanowisko drukarza uniwersyteckiego do końca życia. Po jego śmierci w 1712, oficyna w Lejdzie została zlikwidowana.
(…)
…, największym jego dziełem był słownik języka greckiego Thesaurus Gaecae linguae 1572 w 4 tomach w folio, był obrońcą czystości języka francuskiego, który wynosił ponad wszystkie inne. Jego wnuk Antonii porzucił kalwinizm i wrócił do Paryża, gdzie w 1615 był drukarzem królewskimm.
ok 1660 firma wygasa.
Szarffenbergowie
nie ma rodziny w Polsce, która by odegrała taką rolę w przemyśle wytwarzania książki…
… sama sobie określała rozmiary).
Ludwik XVI zlecił wydrukowanie dla swojego syna wielu klasycznych dzieł łacińskich i francuskich, przystosowanych do potrzeb dydaktycznych, Didot wydał 47 tomów.
po jego śmierci przedsiębiorstwo podzielono pomiędzy 2 jego synów Starszy Piotr otrzymał drukarnię i wydawnictwo, młodszy Firmin odlewnię.
pracowali wspólnie zgodnie i z korzyścią dla zakładu, który stanowił całość
Firmin- wykształcony obdarzony talentem poetyckim hellenista okazał się wynalazcą- doprowadził czcionkę ojca do doskonałej wykończonej formy i on jest uważany za ostatecznego twórcę antykwy Didota, udoskonalił odlewy stereotypii i nadał jej właśnie tą nazwę, Napoleon mianował go dyrektorem odlewni przy dawnej Drukarni Królewskiej, teraz cesarskiej, jego potmokowie przybrali jego imię jako przydomek do nazwiska, stąd…
… drukarnię ojcowską już dorosłemu Robertowi w 1525, a sam założył inną firmę, też na wysokim poziomie- obie drukarnię wprowadziły antykwę Garamonda.
Robert ożenił się z córką Badiusa, był najznakomitszym drukarzem francuskim, już w 1526 założył drugą drukarnię, był uczonym, wiele uwagi poświęcał pięknym wydawnictwom literatury klasycznej, od 1539 drukarz królewski (król powierzał mu głównie druki łacińskie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)