Drogi kobiet do emancypacji w XIX-wiecznej Europie.
Ruchy epoki rewolucyjnej wzbudziły ponownie nadzieję na udział kobiet w podnoszonych powszechnie jako hasło prawach człowieka i prawach obywatelskich. Jednak polityczna i społeczna reakcja w okresie po 1848r. ze szczególną ostrością dotknęła właśnie kobiety. Rewolucja 1848 - 1849 wprawdzie upadła, lecz pozostawione przez nią w wielu miejscach ,,umiarkowane” konstytucje monarchiczne oznaczały poszerzenie praw politycznych dla mężczyzn, zwłaszcza ze środowisk mieszczańskich. Nawet pozbawionym własności stwarzało to nadzieję osiągnięcia - przez nabycie posiadłości - więcej czy mniej praw statusu obywatelskiego, jeżeli byli płci męskiej. Być może należy uważać za rzecz samą przez się zrozumiałą, że wprowadzone w Związku Północno-Niemieckim, względnie w nowej Rzeszy Niemieckiej powszechne, równe prawo wyborcze nie uwzględniło kobiet. Podobnie zresztą, jak ,,powszechne” prawo wyborcze we francuskiej III Republice i do 1918r. brytyjskie prawo wyborcze ograniczone także do mężczyzn, wykluczały na płaszczyźnie narodowej prawo głosu kobiet. Uznanie tego stanu za oczywisty było podłożem posunięć ustawodawczych i ideologicznych w ciągu dziesiątków lat porewolucyjnych we wszystkich krajach europejskich. Kobiety po raz pierwszy zażądały wprowadzenia powszechnych praw dla wszystkich ludzi, bez względu na płeć, podczas wielkiej rewolucji burżuazyjnej we Francji. Zwolenniczki ruchu emancypacyjnego zostały jednak zlekceważone, a jego przywódczynię, Olympę de Gouges, jakobini ścięli na gilotynie za próbę wprowadzenia Deklaracji Praw Kobiety i Obywatelki. Jedynie kobiety z wyższych sfer mogły się samorealizować, uczestniczyć w życiu kulturalnym czy nawet politycznym. Kobiety z nizin społecznych były całkowicie podporządkowane mężczyznom, najpierw ojcom, później mężom, i musiały się ograniczać do życia rodzinnego. Dlatego edukacja dziewcząt sprowadzała się do nauki m.in. gotowania i szycia. W Niemczech pozycję kobiet określał skrót trzech K - Kirche, Kinder, Kuche (kościół, dzieci, kuchnia). Jednakże ich rola ulegała stopniowej zmianie wraz z rozwojem przemysłu, w którym znajdowały one zatrudnienie. Ich rosnąca aktywność zawodowa, dostęp do szkół, a także możliwość studiowania na uniwersytetach zachęcały do żądania rozszerzenia praw. Jeżeli kobiety mogły być lekarkami, prawnikami czy naukowcami, to dlaczego odmawiano im praw politycznych? Domagały się więc one emancypacji, czyli zrównania w prawach z mężczyznami. W krajach anglosaskich zwolenniczki walki o prawa kobiet nazywano sufrażystkami (z ang. suffrage - głosowanie). Ich ruch był szczególnie silny w USA podczas wojny secesyjnej. Tymczasem polityczne prawa kobiet nie tylko nie zostały rozszerzone, ale w wielu miejscach wręcz ograniczone. W Prusach i w większości państewek niemieckich zakazano wydawania pism kobiecych, a nowe, zniesione dopiero w 1908r., prawo o stowarzyszeniach wzbraniało kobietom i dziewczętom wszelkiego udziału w organizacjach politycznych oraz
(…)
…, aż do agitacji publicznej na rzecz wychowania i zawodowej pracy kobiet. Stowarzyszenie Kobiece Opieki nad Ubogimi i Chorymi, założone w 1832r. jako instytucjonalna forma pracy charytatywnej, rozwinęło się w okresie do lat pięćdziesiątych jako wspólnota pracy i życia kobiet niezamężnych. Wysiłki Brytyjki Florence Nightingale, aby utworzyć w czasie wojny krymskiej i po jej zakończeniu korpus wykwalifikowanych…
…. jako instytucjonalna forma pracy charytatywnej, rozwinęło się w okresie do lat pięćdziesiątych jako wspólnota pracy i życia kobiet niezamężnych. Wysiłki Brytyjki Florence Nightingale, aby utworzyć w czasie wojny krymskiej i po jej zakończeniu korpus wykwalifikowanych sanitariuszek, oznaczały świadomą profesjonalizację funkcji kobiety i gospodyni domowej. Wyszło to na dobre przede wszystkim kobietom ze środowisk…
… Paryskiej 1871r., na barykadach i w rewolucyjnej organizacji pracy w formie kobiecych spółdzielni produkcyjnych. Zostały dotknięte przez antysocjalistyczną reakcję lat siedemdziesiątych i później powoli, pojedynczo wciągały się w socjalistyczny ruch robotniczy. Uzyskały potwierdzenie francuskiej partii socjalistycznej równouprawnienia kobiet. Długi czas na drodze do praktycznego uznania praw politycznych…
… feministek podjęła sprawy, które w sto lat później „nowy” ruch kobiecy podjął jako kluczowe problemy emancypacji kobiet - kwestie dotyczące udziału płci żeńskiej we władzy. W 1888r. twierdzeniem, że kwestia kobieca ma charakter polityczny, Minna Cauer, założycielka Stowarzyszenia Pomyślności Kobiet, wytyczyła nowe drogi emancypacji i wywołała duży rezonans społeczny. Celem stowarzyszenia…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)