Dobra wiara w prawie cywilnym- pojęcie, ochrona, przykłady
Art 7 KC domniemanie dobrej wiary, odnosi się do całego systemu prawa cywilnego- każe domniemywać istnienie dobrej wiary.
Dobra wiara jest zjawiskiem wewnętrznym, stanowiącym stan psychiczny określonej osoby polegający na jej błędnym, ale usprawiedliwionym mniemaniu o istnieniu jakiegoś prawa, czy stosunku prawnego. W dobrej wierze jest ten, kto nie zna z przyczyn usprawiedliwionych niekorzystnego dla niego stosunku prawnego; przyczyny usprawiedliwione tzn. mimo dołożenia należytej staranności nie mógł się o należytym stanie prawnym dowiedzieć. W złej wierze jest ten, kto zna rzeczywisty stan prawny. Np. posiadaczem rzeczy w dobrej wierze jest ten, kto nią włada jak właściciel w błędnym, ale usprawiedliwionym przekonaniu, iż jest właścicielem rzeczy, zaś w złej wierze- ten, kto rzeczą włada jak właściciel, chociaż wie, lub powinien wiedzieć, że właścicielem nie jest.
Prawo nie chroni tego, kto działa w mylnym przekonaniu co do istnienia określonego stanu prawnego w każdej sytuacji, wiec nie przejmuje generalnej zasady ochrony dobrej wiary. Z takiej ochrony korzysta się w wypadkach w ustawie przewidzianych.
Np art. 172 § 1 kc - posiadacz samoistny nieruchomości nabywa jej własność w drodze zasiedzenia w terminie skróconym, jeżeli jest w dobrej wierze. W przypadku dokonania czynności prawnej przez przedstawiciela ustawowego osoby przez niego zastąpionej, o istnieniu dobrej czy złej wiary decyduje znajomość rzeczywistego stanu prawnego przez przedstawiciela ustawowego a nie osobę zastąpioną.
Przy pełnomocnictwie znaczenie ma dobra wiara pełnomocnika oraz mocodawcy.
Ochronę osób będących w dobrej wierze wzmacnia domniemanie istnienia dobrej wiary- art. 7 kc- jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)