Deklaracja praw człowieka i obywatela - Konstytucja Francuska

Krasowski. Notatka składa się z 2 stron.
DEKLARACJA PRAW CZŁOWIEKA I OBYWATELA 1. Uchwalona przez Konstytuantę 26 VIII 1789 roku stanowiła podstawowy dokument rewolucji francuskiej, zmieniając w radykalny sposób dotychczasowy ustrój państwa oraz charakter stosunków między państwem a jednostką. Wyrosła na gruncie szkoły prawa natury . Wolności człowieka maja charakter przedpaństwowy, a konstytucja jest odnowieniem umowy społecznej, w wyniku której powstaje państwo. W Deklaracji przyjęto indywidualistyczny punkt widzenia na cele państwa. 2. Za naczelną zasadę ustrojową uznano suwerenność narodu . Ustrój określono jako konstytucyjny . Umieszczono zasadę podziału władz i stwierdzenie konieczności obciążenia społeczeństwa podatkiem. Sformułowano prawa i wolności obywatelskie:
nadrzędne to wolność, własność, bezpieczeństwo i opór przeciwko uciskowi , “ludzie rodzą się i pozostają wolni i równi z punktu widzenia prawa”; z wolności i równości wypływają pozostałe prawa, “ wolność polega na czynieniu tego wszystkiego, co nie szkodzi drugiemu” ; granice wolności mogła określić tylko ustawa , a nikt nie mógł być zmuszany do czynienia tego, czego nie nakazywała ; do wolności zaliczano wolności osobiste ( nietykalność osobista, wolność myśli, sumienia i wyznania, wolność słowa, pisma i druku ) oraz gospodarcze - nienaruszalność własności jako prawa świętego i nietykalnego;
równość w ujęciu Deklaracji to wyłącznie równość wobec prawa (zasada o rewolucyjnym wówczas znaczeniu, gdyż potwierdzała likwidację różnic i przywilejów stanowych ), a nie równość społeczna,
zasada domniemania niewinności ,
Deklaracja obalała cały porządek feudalny cechujący się różnicami stanowymi i samowolą władcy. Radykalnie zmieniała status jednostki . Deklaracja stanowiła integralną część konstytucji z 1791 roku, a od konstytucji II Cesarstwa stale odwołują się do niej konstytucje francuskie. Jej zasady były wzorcem dla wszystkich konstytucji państw demokratycznych.
I KONSTYTUCJA FRANCUSKA 1. Ogłoszenie się przez Stany Generalne Zgromadzeniem Narodowym , a następnie Konstytuantą ( VII 1789 ), oznaczało faktycznie kres istnienia francuskiej monarchii absolutnej. W okresie dwuletniego istnienia (do września 1791) Konstytuanta dokonała ogromnego dzieła ustawodawczego, której ukoronowaniem była konstytucja z 3 września 1791 . Rozpoczął się okres konstytucyjnej monarchii ograniczonej .
2. Naczelne zasady (sformułowane już w Deklaracji ): suwerenność narodu , trójpodział władzy ,
Suwerenny naród nie wykonywał swej władzy bezpośrednio, a przez delegację . Władzę ustawodawczą

(…)

… być posłami,
ministrowie ponosili odpowiedzialność konstytucyjną przed Najwyższym Trybunałem Narodowym z oskarżenia Zgromadzenia,
W stosunkach między władzą ustawodawczą a wykonawczą przewagę posiadała ta pierwsza. Konstytucja obowiązywała faktycznie do VIII 1792, formalnie do IX 1792. Odegrała jednak ważną rolę w dziejach konstytucjonalizmu jako pierwsza spisana konstytucja w Europie, znosząca porządek…
... zobacz całą notatkę